Μοσάντ: Τρόμος για τους «εχθρούς του Ισραήλ»

«Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση», είχε γράψει πριν από περίπου 2.500 χρόνια ο Σουν Τζου, ένας από τους διαχρονικά κλασικούς της τακτικής και στρατηγικής των πολέμων, η μορφή των οποίων μπορεί να έχει πλέον αλλάξει ριζικά, όμως ορισμένες από τις αρχές τους παραμένουν αναλλοίωτες. Φαίνεται δε πως αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν καλά και οι σημερινοί «στρατηλάτες», αξιοποιώντας την τέχνη της παραπλάνησης για να αποκτούν πλεονέκτημα. Και μαζί της, φυσικά, της απόσπασης πολύτιμων πληροφοριών για τις θέσεις και τις προθέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου, έτσι ώστε να το πλήξουν καίρια όταν βρουν την ευκαιρία – «οι αρχές της στρατηγικής είναι να ξέρεις το πεδίο μάχης, να ξέρεις τις δυνάμεις του αντιπάλου σου και να κάνεις κάτι που ο αντίπαλος σου δεν περιμένει», όπως επίσης είχε διαγνώσει ο Κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος.

Αναμφίβολα δε, αν κρίνουμε από τα ίδια τα γεγονότα, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ειδικών Επιχειρήσεων του Ισραήλ – γνωστότερη ως Μοσάντ – έχει μελετήσει πολύ καλά τον Σουν Τζου, έχοντας μετατραπεί σε μία από τις πιο ισχυρές και αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες στον πλανήτη. Χρησιμοποιώντας, σχεδόν πάντα, μεθόδους που ουδεμία σχέση έχουν με τους τυπικούς κανόνες του πολέμου ή, πολύ περισσότερο, με τον ανθρωπισμό, ο οποίος αποτελεί μια έννοια απολύτως ξένη προς τη συγκεκριμένη υπηρεσία και τους σκοπούς που υπηρετεί.

Η αποφασιστική συμβολή της στις επιθέσεις που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ κατά του Ιράν αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Το ίδιο και η συνδρομή της στο μέτωπο του Λιβάνου, όπου όχι μόνο κατάφερε να καθοδηγήσει τον στρατό στην επιχείρηση «αποκεφαλισμού» της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη της Χασάν Νασράλα, αλλά πέτυχε να στείλει στον θάνατο ή το νοσοκομείο, με βαρύτατα τραύματα, εκατοντάδες στελέχη και μέλη της φιλοϊρανικής οργάνωσης όταν, τον Σεπτέμβριο του 2024, εξερράγησαν σχεδόν ταυτόχρονα τα – προφανώς παγιδευμένα, στο πλαίσιο ενός περίπλοκου σχεδίου που είχε τεθεί σε εφαρμογή αρκετούς μήνες πριν – συστήματα ενδοεπικοινωνίας που χρησιμοποιούσαν.

Ειδικά όσον αφορά στο Ιράν, πάντως, η συνδρομή της δείχνει να είναι ακόμη πιο καθοριστική. «Η Μοσάντ χρησιμοποίησε πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων – πράκτορες οι οποίοι βρέθηκαν πολύ βαθιά στο Ιράν, επιτυγχάνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή επιχειρησιακή διείσδυση που μπορεί κανείς να φανταστεί», δήλωσε χαρακτηριστικά στο Fox News ανώτατο στέλεχος των ισραηλινών υπηρεσιών. Υπογραμμίζοντας ότι, με τον τρόπο αυτό, επλήγησαν καίρια συστήματα της Ισλαμικής Δημοκρατίας, όπως ραντάρ, αντιαεροπορικά συστήματα, εκτοξευτές πυραύλων – και, φυσικά, κορυφαίοι στρατιωτικοί και πυρηνικοί επιστήμονες, των οποίων η ακριβής θέση ήταν ανά πάσα στιγμή γνωστή.

«Δημιουργήσαμε μια βάση drones εντός του Ιράν και, την κρίσιμη στιγμή, πράκτορες της Μοσάντ τα έβγαλαν από τις κρυψώνες τους και τα ενεργοποίησαν. Τοποθετήσαμε, επίσης, πυραύλους ακριβείας σε οχήματα και άλλους κάτω από βράχους, σε ολόκληρη τη χώρα. Τους εκτοξεύσαμε σε συντονισμό με την αεροπορία μας», πρόσθεσε ο ίδιος, περιγράφοντας μια επιχείρηση η οποία, όπως όλα δείχνουν, διήρκεσε επίσης πολλούς μήνες, αν όχι χρόνια. «Αυτό που έγινε είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια επιχείρηση τύπου Τζέιμς Μποντ», όπως σημείωσε και ο Ναντάβ Εϊάλ, δημοσιογράφος και αναλυτής της ισραηλινής εφημερίδας Yediot Ahronot.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν, βεβαίως, ότι η Μοσάντ δεν διαθέτει ούτε τους υλικούς πόρους ούτε το ανθρώπινο δυναμικό που θα της επέτρεπαν να φτάσει στα κατορθώματά της χωρίς την αποφασιστική συνδρομή των Αμερικανών και, πιο συγκεκριμένα, της CIA. Οι δύο υπηρεσίες, άλλωστε, έχουν μακρύ ιστορικό στενής συνεργασίας, ενώ ΗΠΑ και Ισραήλ συντονίζονται πλήρως και σε διπλωματικό επίπεδο – κάτι που απέδειξαν και οι δήθεν διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη οι οποίες, όπως φάνηκε, λειτούργησαν ως «προπέτασμα καπνού» για την ιρανική ηγεσία, στη βάση του κανόνα του Σουν Τζου περί παραπλάνησης.

Με αυτό τον τρόπο, η Μοσάντ έγραψε μερικές ακόμη σελίδες στην 75χρονη σχεδόν ιστορία της (ιδρύθηκε το 1951 από τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν), οι οποίες θα προστεθούν στις μεγάλες επιτυχίες, αλλά και τα φιάσκα της. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν, εκτός από την απαγωγή από την Αργεντινή του ναζιστή εγκληματία πολέμου Άντολφ Άιχμαν το 1960, μια σειρά άλλες επιχειρήσεις. Ανάμεσά τους, ο εντοπισμός και η εκτέλεση των μελών του Μαύρου Σεπτέμβρη που εισέβαλαν στους κοιτώνες των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972, σκοτώνοντας 11 Ισραηλινούς αθλητές και ένα προπονητή, καθώς και η δολοφονία, στην Τυνησία το 1988, του στρατιωτικού ηγέτη της ΟΑΠ, Αμπού Τζιχάντ και μιας σειράς ηγετών της Χαμάς, όπως τον σεΐχη Αχμέντ Γιασίν το 2004.

Όσο για τις αποτυχίες, επίσης είναι ηχηρές. Η πρώτη ήταν το 1954, όταν πράκτορές της προσπάθησαν να οργανώσουν μία προβοκάτσια στην Αίγυπτο, ανατινάζοντας πολυσύχναστους κινηματογράφους και καφέ, με σκοπό να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και να παγώσουν την αποχώρηση των βρετανικών δυνάμεων από το Σινά – επιχείρηση που έγινε αντιληπτή από τις αιγυπτιακές αρχές οι οποίες συνέλαβαν πολλούς πράκτορες. Το 1997, επίσης, με εντολές του Μπένιαμιν Νετανιάχου που ήταν και τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, πράκτορες της Μοσάντ εισήλθαν στην Ιορδανία και έριξαν θανατηφόρο δηλητήριο στο αυτή του ηγέτη της Χαμάς, Χαλέντ Μεσάλ – όμως, συνελήφθησαν και ο μονάρχης της χώρας, βασιλιάς Αμπτάλα, ανάγκασε τον Νετανιάχου να στείλει άμεσα το αντίδοτο, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την ειρηνευτική συνθήκη ανάμεσα στις δύο χώρες.

Το σίγουρο είναι πως, όσο καθοριστική και αν είναι η συμβολή των μυστικών υπηρεσιών σε ένα πόλεμο, αυτές δεν μπορούν να τον κερδίσουν μόνες τους. Εξάλλου, όπως είχε πει ένας άλλος θεωρητικός του πολέμου – και πολύ πιο σύγχρονος – ο Πρώσος Καρλ φον Κλάουζεβιτς, «μόνο μια αποφασιστική νίκη μπορεί να υπάρξει: η τελευταία».

Και ένα «υστερόγραφο»: Η έτερη «επιτυχία» που φέρεται να είχε η Μοσάντ αναφορικά με το Ιράν, η παροχή εμπιστευτικών πληροφοριών για το πόσο κοντά είναι σε παραγωγή ατομικής βόμβας, μας υποχρεώνει να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Ειδικά μετά την εμπειρία των «όπλων μαζικής καταστροφής» που είχαν επικαλεστεί οι ΗΠΑ για να εισβάλλουν στο Ιράκ το 2003…