Μέριλαντ: Πώς σώθηκε νήπιο που έπεσε από το μπαλκόνι του 15ου ορόφου

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να περιγράψει κανείς ένα νήπιο 2 ετών που επέζησε από ελεύθερη πτώση 15 ορόφων από ένα υπαίθριο μπαλκόνι σε ένα θάμνο, στην κομητεία Μοντγκόμερι του Μέριλαντ. Αλλά κάθε συζήτηση δίνει γρήγορα τη θέση της στο ερώτημα: Πώς σώθηκε;

«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν είναι η πτώση, αλλά η προσγείωση», δήλωσε η Anette Hosoi, φυσικός και καθηγήτρια μηχανολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης.

Η Hosoi διδάσκει ρευστομηχανική, η οποία, όπως είπε, καλύπτει τα μαθηματικά που απαιτούνται για τη μελέτη του τρόπου πτώσης των ανθρώπων. Για περισσότερα από 10 χρόνια, έχει κάνει τη «φυσική της πτώσης» υποειδικότητα.

Σε γενικές γραμμές, είπε, το μικρό βάρος του αγοριού και το σημείο προσγείωσης βοήθησαν. «Αυτός ο θάμνος απορρόφησε πολλή ενέργεια για αυτό το παιδί», είπε, μιλώντας στην Washoghton Post. 

Λίγο μετά τις 2 μ.μ. της περασμένης Πέμπτης, η αστυνομία και οι τραυματιοφορείς κλήθηκαν για την πτώση στο Enclave Apartments, ένα συγκρότημα τριών πολυώροφων κτιρίων στο τμήμα White Oak της κομητείας Μοντγκόμερι. Αντιμετώπισαν το αγόρι και το μετέφεραν σε κοντινό νοσοκομείο με τραύματα που περιλάμβαναν σπασμένο πόδι και πολλαπλές εσωτερικές κακώσεις, σύμφωνα με την αστυνομία. Περιέγραψαν τα τραύματα ως «μη απειλητικά για τη ζωή» και δήλωσαν ότι το παιδί αναμένεται να επιβιώσει.

Η Hosoi δήλωσε ότι ο βασικός τύπος -ότι η δύναμη ισούται με τη μάζα- επί την επιτάχυνση μεταφέρει ένα πλεονέκτημα στα νήπια. Αυτό πρέπει να σταθμιστεί έναντι της δύναμης ενός ατόμου που πέφτει ενάντια στην ατμόσφαιρα – μεγαλύτερη για τους ενήλικες και υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας μια «σταθερά αντίστασης» με το τετράγωνο της ταχύτητάς τους.

Και ένας μεγάλος παράγοντας είναι η τελική ταχύτητα, ή η μέγιστη ταχύτητα στην οποία φτάνει ένα άτομο όταν πέφτει από μακριά. Η Hosoi είπε ότι 15 όροφοι δεν ήταν αρκετοί για το παιδί για να φτάσει την τελική του ταχύτητα και ότι έπεφτε με μια πρόχειρη εκτίμηση των 40 μιλίων/ώρα όταν έφτασε στον θάμνο, σε σύγκριση με αυτό που θα ήταν περίπου 60 μίλια/ώρα για έναν ενήλικα.

Και όλοι αυτοί οι παράγοντες, είπε η Hosoi, δεν υπολογίζουν πόσο από την κινητική ενέργεια του παιδιού απορροφήθηκε από τον θάμνο.

Ένας άλλος τρόπος να το δούμε, είπε η Hosoi, είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να σκεφτούμε τα ζώα που είναι μικρότερα από τους ανθρώπους. «Αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος εδώ – και είναι ένα κουνέλι», είπε.

Η Hosoi εκτιμά ότι αν ένα κουνέλι πέσει από αεροπλάνο και προσγειωθεί στο χώμα ή σε κάτι πιο μαλακό, το κουνέλι έχει 50% πιθανότητα να μην τραυματιστεί. Από εκεί και πέρα, είπε, μπορείτε να εξετάσετε τα ζώα και τους ανθρώπους που είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα από τα κουνέλια.

«Το κουνέλι είναι η οριακή περίπτωση», δήλωσε η Hosoi. «Το ποντίκι επιβιώνει. Το μικρότερο κουνέλι επιβιώνει. Μεγαλύτερο από ένα κουνέλι οδηγεί πιθανώς σε τραυματισμό».

Ο Joshua Abzug, παιδοορθοπεδικός στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, δήλωσε ότι το παιδί ήταν τυχερό που προσγειώθηκε εκεί που προσγειώθηκε.

Οι θάμνοι ήταν σχετικά μικροί -ένα μέτρο ή λιγότερο- αλλά είχαν μέσα τους ισχυρά κλαδιά. Και το μέγεθος των θάμνων, είπε ο Abzug, πιθανώς δεν είχε τόση σημασία όσο η σύνθεσή τους.

Τα κλαδιά πιθανότατα απορροφούσαν την ενέργεια του παιδιού που έπεφτε και το επιβράδυναν. Ένας τρόπος για να το δει κανείς, είπε ο Abzug, είναι ότι η ζημιά στα κλαδιά αντικατέστησε περισσότερες ζημιές που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί στα οστά και τα εσωτερικά όργανα του αγοριού.

Ο θάμνος πάνω στον οποίο προσγειώθηκε το παιδί. Πηγή φωτό: Dan Morse/The Washington Post

Ο Abzug δήλωσε ότι ένας «μαλακότερος» θάμνος μπορεί να μην τον είχε επιβραδύνει αρκετά πριν προσκρούσει στο έδαφος.

«Καθώς αυτά τα κλαδιά στράφηκαν και έσπασαν, εκεί πήγε η δύναμη. Απορρόφησαν ενέργεια και επιβράδυναν το παιδί», δήλωσε ο Abzug.

Ο Abzug επικαλέστηκε επίσης το μικρό βάρος του παιδιού – και τους νόμους της φυσικής – λέγοντας ότι δεν έπεφτε τόσο γρήγορα όσο θα έπεφτε ένας ενήλικας.

Ένα πράγμα που είναι αρκετά σταθερό κατά τη διάρκεια των πτώσεων, είπε, είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να διορθώσουν τον εαυτό τους καθώς πέφτουν, ώστε να προσγειωθούν με το πρόσωπο προς τα κάτω και τα χέρια τους να είναι απλωμένα. Ο Abzug είπε ότι καθώς το παιδί έπεφτε, πιθανότατα έκανε το ενστικτώδες πράγμα με το να ορθοποδήσει και να ανακόψει την πτώση με τα χέρια του – σαν να σκέφτηκε ότι ίσως μόλις είχε πέσει ενώ περπατούσε στο πάτωμα.

Ο Abzug, ο οποίος είναι επίσης αναπληρωτής επικεφαλής χειρουργός του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παίδων του Maryland, βλέπει έως και 150 παιδιά την εβδομάδα μεταξύ του νοσοκομείου και του εξωτερικού ιατρείου του. Πολλά έχουν τραυματιστεί από πτώσεις – από κούνιες, σε παιδικές χαρές, από δέντρα και, σπανιότερα, από παράθυρα ή από στέγες. Ακόμη πιο σπάνια, είπε, είναι τα παιδιά που πέφτουν από μπαλκόνια διαμερισμάτων.

Τόνισε ότι οι γονείς πρέπει πάντα να έχουν κατά νου πόσο περίεργα και κινητικά είναι τα παιδιά – και να λαμβάνουν μέτρα για να μην πέφτουν από οποιοδήποτε ύψος. Αυτό περιλαμβάνει την ύπαρξη κλειδαριών στα παράθυρα, κλειδαριών στις συρόμενες πόρτες και, ανάλογα με την ηλικία τους, την απομάκρυνση των παιδιών από δέντρα, μαϊμούδες και άλλα πράγματα που βρίσκονται μακριά από το έδαφος.

Η Katie Donnelly, παιδιατρική γιατρός επειγόντων περιστατικών στο Εθνικό Νοσοκομείο Παίδων στην Ουάσινγκτον, δήλωσε ότι οι γονείς μερικές φορές παραβλέπουν πώς η φυσική περιέργεια ενός παιδιού μπορεί να φέρει μεγάλες πτώσεις στο παιχνίδι.

«Τα παιδιά θα σπρώξουν κάγκελα, θα σκαρφαλώσουν, θα πηδήξουν πάνω τους – όντας παιδιά. Και από εκεί μπορούν εύκολα να πέσουν», δήλωσε η Donnelly. «Τα παιδιά είναι έξυπνα και μπορούν να σκαρφαλώσουν σε πράγματα και να περάσουν πάνω από πράγματα», είπε. «Είναι γρήγορα και αποφασισμένα».

Η Donnelly δήλωσε ότι οι γονείς θα πρέπει να υποθέσουν ότι καμία πτώση πάνω από μερικά μέτρα δεν είναι ασφαλής και ότι κάθε πτώση πάνω από έναν όροφο μπορεί να είναι θανατηφόρα.

Πηγή κεντρικής φωτό: Dan Morse/The Washington Post