Ιδια λογική, διαφορετική κλίμακα

Για τον Καρλ Μπιλντ, τον πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας, το εντυπωσιακό στρατήγημα των Ουκρανών με τα κρυμμένα ντρόουν, ήταν κάτι που «ούτε στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ δεν το είχαν σκεφτεί». Μα δεν χρειάζεται να ψάξουμε στη μυθοπλασία για να βρούμε προηγούμενο της επιχείρησης «Ιστός της Αράχνης», όταν μας το προσφέρει η πραγματικότητα και μάλιστα τόσο πρόσφατα. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο ήταν όταν ο κόσμος έμεινε άφωνος με τις ταυτόχρονες εκρήξεις των παγιδευμένων βομβητών της Χεζμπολάχ, που έθεσε εκτός μάχης όλο το σώμα των αξιωματικών της οργάνωσης. Ποιος Μποντ και κουραφέξαλα; Τον έχει ξεπεράσει προ πολλού η πραγματικότητα.

Αυτό που έκαναν οι Ουκρανοί ήταν να εφαρμόσουν τη λογική των Ισραηλινών στην επιχείρηση «Grim Beeper». Η διαφορά είναι ότι το έκαναν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Οι Ισραηλινοί έκρυψαν εκρηκτικά μέσα σε βομβητές και γουόκι-τόκι, συσκευές δηλαδή που ο κάτοχός τους τις έχει μαζί του, συνήθως σε επαφή με το σώμα του. Οι Ουκρανοί έκρυψαν ντρόουν δίπλα σε αεροπορικές βάσεις με στρατηγικά βομβαρδιστικά και τα ενεργοποίησαν εξ αποστάσεως, όπως έκαναν και οι Ισραηλινοί. Ιδια λογική.

Οσον αφορά, πάντως, τη χρονική σειρά των δύο επιχειρήσεων, είναι σαφές ότι δεν προηγήθηκε η επιχείρηση των Ισραηλινών. Ο πρόεδρος Ζελένσκι δήλωσε την περασμένη Κυριακή ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση ετοιμαζόταν έναν χρόνο, έξι μήνες και εννέα ημέρες. Είχε ξεκινήσει, δηλαδή, να στήνεται το σχέδιο από τις αρχές του 2023, ενώ η επίθεση με τους βομβητές-βόμβες έγινε στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου 2024. Ολα αυτά, βέβαια, αν πιστέψουμε τον πρόεδρο Ζελένσκι στις ημερομηνίες που δίνει, γιατί δεν νομίζω ότι έχει λόγο να δώσει στη δημοσιότητα λεπτομέρειες για την οργάνωση της επιχείρησης. Αν το έκανε, θα ήταν ολέθριο για προφανείς λόγους ασφαλείας. Επομένως, ας τηρούμε και κάποιες επιφυλάξεις.

Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ

Πώς το λέει ο στίχος του Ιάσονος Κλεάνδρου, ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μ.Χ.; «Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι».

Τέτοια ήταν για μένα η χθεσινή είδηση ότι ο στρατάρχης της καρδιάς μας, Χαλίφα Χαφτάρ, που υποτίθεται ότι ήταν μαζί μας στη διένεξη με τη Λιβύη για το περιβόητο τουρκολιβυκό μνημόνιο, προσχώρησε στην πλευρά της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας του και αναγνώρισε το εν λόγω μνημόνιο. Το κάνει από συμφέρον, φυσικά, γιατί έχει στήσει το δικό του μαφιόζικο κρατίδιο στην Ανατολική Λιβύη και κάνει μπίζνες με παράνομα πετρέλαια και διακίνηση ανθρώπων. Χρειάζεται, λοιπόν, την ανοχή της άλλης πλευράς για να κρατάει το μαγαζί του. Εχει και έναν γιο άλλωστε, τον οποίο προορίζει για διάδοχο στην κομπίνα. Ενα παλικάρι, που είναι φτυστό ο μπαμπάς του – δεν είναι όμως στρατάρχης, ακόμη. Είναι μεν μεγάλος στην ηλικία ο Χαλίφα, αλλά θέλει να στρώσει τη δουλειά προτού την παραδώσει στον μικρό.

Αλλά γιατί η σκέψη του Χαλίφα στέλνει τον νου μου στον Ιάσονα Κλεάνδρου; Ισως επειδή οι στίχοι του ταιριάζουν στον Χαλίφα, γιατί το υποκείμενο της «πληγής από φρικτό μαχαίρι» είναι «το γήρασμα του σώματος και της μορφής» του ποιητή. Στο σημείο αυτό είναι που ο ποιητής συναντά τον στρατάρχη που βάφει το μουστάκι του – και μάλιστα μουστάκι ποντικοουρά…

ΠΙΑΝΟΥΝ ΧΩΡΟ

Εχετε προσέξει κάτι ειδήσεις, με υπερβολικούς τίτλους, του τύπου «Ιχνη ζωής στον Αρη»; Συνήθως αυτό που ανάγουν σε ίχνος ζωής οι δημοσιογράφοι είναι η ανακάλυψη ενός χημικού στοιχείου, που θεωρείται προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής. Για τη δημοσιογραφία, όμως, το δυνητικό γίνεται αυτομάτως υπαρκτό και έτσι καταλήγουμε στα «ίχνη ζωής». Κάτι παρόμοιο, λοιπόν, είχαμε πριν από καμιά δεκαριά μέρες εδώ. Κάτι σαν «ίχνη ζωής» παρατηρήθηκαν στη Νίκη (είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, θυμίζω), έναν πολιτικό χώρο στον οποίο μέχρι πρότινος οι επιστήμονες δεν γνώριζαν την ύπαρξη ζωής. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ένας ικανός αριθμός πρώην στελεχών κατέγραψαν τις καταγγελίες τους, για απομάκρυνση της Νίκης από τις ιδρυτικές αρχές της, για συμβιβασμούς με το σύστημα κ.λπ., σε μια ανοιχτή επιστολή. Ανάμεσά τους ήταν και ο προσφάτως διαγραφείς βουλευτής Νίκος «Βάνδαλος» Παπαδόπουλος, οπότε είναι βάσιμη η υποψία ότι μπορεί να βρίσκεται αυτός πίσω από την κίνηση. Ομως δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι, αν δεν υπήρχε ο περί ου ο λόγος στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, θα είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Γιατί η Νίκη δεν υπάρχει, δεν έχει καμία πολιτική παρουσία. Απλώς καταλαμβάνει έδρανα στη Βουλή. Πιάνει χώρο και εκεί εξαντλείται η συμμετοχή της στα κοινά. Ευτυχώς!