Η απορία που παραμένει

Επειτα από δύο χρόνια απραξίας, την οποία ο καθένας δικαιούται να ερμηνεύει ως αδιαφορία, για πρώτη φορά χθες ακούσαμε κάτι πειστικό από την κυβέρνηση σχετικά με την ανασυγκρότηση του αίσχους που με περισσό θράσος το ονομάζουμε σιδηροδρόμους. Αν πιστέψουμε το σχέδιο εκσυγχρονισμού που παρουσιάστηκε χθες, μπορούμε βασίμως να ελπίζουμε ότι η λειτουργία των τρένων τίθεται σε νέα βάση.

Ομως ακριβώς επειδή κάνει εντύπωση η ξαφνική δραστηριότητα της κυβέρνησης και μάλιστα τόσο συγκροτημένη και στοχευμένη, η απορία μου γίνεται ακόμη μεγαλύτερη: γιατί τόσον καιρό αδρανούσε; Δεν μιλώ για τη Δικαιοσύνη και την ταχύτητά της, γιατί αυτό είναι τελείως διαφορετική υπόθεση. Μιλώ για την αναδιοργάνωση των σιδηροδρόμων, γι’ αυτό δηλαδή που ακούσαμε χθες και αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια μέχρι να το ακούσουμε. Δεν λέω τον επόμενο μήνα του δυστυχήματος, αλλά έξι μήνες μετά το δυστύχημα ή, έστω, έναν χρόνο θα μπορούσε να είχε μπει μπροστά και τώρα να λειτουργούσε. Γιατί χάθηκε τόσος χρόνος; Ο αντίλογος είναι τι ψάχνεις τώρα. Σημασία, σου λέει, έχει ότι ξύπνησαν και κάνουν κάτι. Μην ψάχνεις παρακάτω. Δεν θα συμφωνήσω, έχει μεγάλη σημασία να ξέρουμε πώς και γιατί έγινε αυτό το λάθος, καθώς και ποιοι υπολογισμοί υπήρχαν πίσω από συγκεκριμένες επιλογές. Νομίζω ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εγκύρως, τουλάχιστον. Γιατί θεωρίες θα υπάρξουν…

Από τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις κυβερνητικές εξαγγελίες για τον σιδηρόδρομο, ξεχωρίζω εκείνη του ΚΚΕ, για το οποίο φταίει η Ευρώπη. Το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς προσπερνά τα ίδια τα μέτρα, ούτε καταδέχεται να ασχοληθεί, διότι όλα γίνονται επί τη βάσει των κατευθύνσεων που δείχνει η ΕΕ, δηλαδή εμπορευματοποίηση και επιχειρηματική λειτουργία, οι οποίες «οδήγησαν στο έγκλημα». Με τέτοια εμμονή που τους διακρίνει στον Περισσό, φαντάζομαι ότι αν αύριο έβγαινε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και, με κάθε επισημότητα, ανακοίνωνε ότι η χώρα ξεκινά διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ, το ΚΚΕ θα απαντούσε με πανηγυρική ανακοίνωση ότι, επιτέλους, η χώρα αποκτά σύγχρονα τρένα! Εννοείται ότι, από την οπτική γωνία του ΚΚΕ, η Ευρώπη φταίει και για το μπλακάουτ σε Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία. Το μόνο που δεν εξηγεί το απλοϊκό δόγμα του ΚΚΕ είναι γιατί, ενώ και αλλού στην ΕΕ ακολουθούνται οι ίδιες κατευθύνσεις, μόνο στην Ελλάδα σκοτώνονται 57 άτομα από μετωπική σύγκρουση τρένων.

Αν κάτι με πείθει προσωπικά ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι φύσει τραμπούκος (bully, για να γίνω κατανοητός) είναι αυτή η εμμονή του με τον Καναδά. Γιατί τα έχει βάλει με αυτούς τους καλούς ανθρώπους, που δεν ενοχλούν κανέναν, ούτε καν τις πολικές αρκούδες; Ισως γι’ αυτό ακριβώς, επειδή είναι άκακοι και τυχαίνει να βρίσκονται δίπλα, οπότε φτάνει το πόδι για να τους τραβήξει μια κλωτσιά. Για την ευχαρίστηση το κάνει, δεν νομίζω να είναι κάτι άλλο, γιατί το επίμονο φλερτ στον Καναδά, με τη μέθοδο «grab them by the pussy», προξενεί τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα και αυτό δεν μπορεί να μην το βλέπει ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Χθες πάλι, καθώς οι Καναδοί πήγαιναν στις κάλπες για να εκλέξουν την επόμενη κυβέρνησή τους, ο Τραμπ τους τρολάρισε, κατά το λεγόμενο, καλώντας τους να ψηφίσουν τον άνδρα που θα μειώσει τους φόρους τους στο μισό, αν γίνουν η 51η πολιτεία των ΗΠΑ. Πάω στοίχημα ότι δεν έχει σκεφτεί ποτέ τι θα σήμαινε στην πράξη η ενσωμάτωση του Καναδά. Με πληθυσμό 41 εκατομμυρίων, θα γινόταν η μεγαλύτερη πολιτεία των ΗΠΑ και θα έπρεπε να προστεθούν στο Κογκρέσο τουλάχιστον 52 ακόμη βουλευτές, όσους δηλαδή έχει και η Καλιφόρνια με ένα εκατομμύριο λιγότερο πληθυσμό. Αλλά, όπως έχει πει ο πρόεδρος, θα έδειχνε τόσο μπιούτιφουλ στον χάρτη!

Οταν η Πρωτομαγιά πέφτει σε Σαββατοκύριακο, αμέσως μεταφέρεται σε εργάσιμη, ώστε να μη χάνεται εξαιτίας μιας ημερολογιακής σύμπτωσης. Μήπως, λοιπόν, όταν πέφτει σε εργάσιμη, όπως μεθαύριο, να μετράει διπλή η αργία; Το λέω για λόγους ισότητας μεταξύ των Πρωτομαγιών, για να μη δημιουργείται διάκριση μεταξύ της εργάσιμης και της μη εργάσιμης Πρωτομαγιάς. Καταλαβαίνω ότι η λογική του αιτήματος είναι σαθρή, για να μην πω τελείως ανύπαρκτη. Τον καιρό αυτόν όμως, βλέπω την κυβέρνηση πρόθυμη να ικανοποιεί γενικώς, οπότε πετάω στο τραπέζι κι εγώ το αίτημά μου και ποτέ δεν ξέρεις. Είμαι βέβαιος ότι η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, η ΓΣΕΕ κ.λπ. με στηρίζουν…