Δυναστεία

Αν κατά τον φιλόσοφο Αρθουρ Σοπενχάουερ «το γενικότερο δίδαγμα της Ιστορίας είναι: τα ίδια, με διαφορετικό τρόπο», δηλαδή «όποιος έχει διαβάσει Ηρόδοτο έχει διαβάσει σχεδόν όλη την Ιστορία», τότε (ίσως) κάπως έτσι θα μπορούσε να προκύψει με ασφάλεια και το γενικότερο δίδαγμα της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί κάθε ενδιαφερόμενος να «διαβάσει για τις διαδοχικές κατακτήσεις πρωταθλημάτων από τον Ολυμπιακό». Τα μεγάλα ερυθρόλευκα σερί που με συνέπεια εμφανίζονται κάθε εποχή. Θα είναι σαν να τα έχει διαβάσει όλα.

Αν ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο των ηρώων, λοιπόν; Θα βρεθεί μπροστά από three peat (1936-1938, 1973-1975, 2020-2022). Από καρέ (1980-1983). Πενταρέ (2005-2009). Εξι στη σειρά (1954-1959) στην πόρτα της Α’ Εθνικής και στην ομάδα που του χάρισε το προσωνύμιο Θρύλος. Αλλά και από δύο ερυθρόλευκες γενιές που ανέβασαν την πήχη εκεί που αν «κάπως», «κάπου», «κάποτε», «κάποιος» τον ξεπεράσει ουδείς αμφιβάλλει πως θα φορά ερυθρόλευκα και θα είναι ο Ολυμπιακός του μέλλοντος. Οι ομάδες (του) που κατέκτησαν τα επτά. Εκείνη στην αλλαγή του αιώνα (1996-2003). Και η άλλη που χάρισε στον Βαγγέλη Μαρινάκη ένα «παράσημο» που δεν φορά στο στήθος άλλος κανείς πρόεδρος του ποδοσφαίρου: ο μοναδικός που κατάφερε από την πρώτη κιόλας χρονιά να πάρει το πρωτάθλημα. Ο ίδιος που έφτιαξε τον Ολυμπιακό που από το 2011 ως το 2017 δεν ξέχασε ούτε μία φορά να στήσει μαγιάτικη φιέστα στο Γ. Καραϊσκάκης…

Απαραίτητη σημείωση: όσο τα χρόνια περνούν και δημιουργείται η απαραίτητη απόσταση, τόσο καταλαβαίνει κανείς τον συντελεστή δυσκολίας αυτής της τελευταίας «Δυναστείας» που ξεκίνησε κόντρα σε κάθε πιθανότητα και έφτασε στο σημείο να επαναλάβει το μεγαλύτερο ρεκόρ της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γιατί όταν ξεκίνησαν όλα, το καλοκαίρι του 2010, όταν ο νέος πρόεδρος έπαιρνε τη σκυτάλη από τον προηγούμενο, μπορεί όλοι να προσδοκούσαν «ολική επαναφορά» ποντάροντας στο βαρύ του όνομα και την αγάπη του για τον σύλλογο. Κανείς όμως από εκείνους που μπορούσαν να εκτιμήσουν τα δεδομένα δεν περίμενε τι θα ακολουθήσει. Γιατί ο Ολυμπιακός του 2010, απλά, ξεκινούσε από την αρχή. Και στο λιμάνι, φυσούσε κόντρα.

Οταν ξεκίνησαν όλα, το καλοκαίρι του 2010, όταν ο νέος πρόεδρος έπαιρνε τη σκυτάλη από τον προηγούμενο, κανείς από εκείνους που μπορούσαν να εκτιμήσουν τα δεδομένα δεν περίμενε τι θα ακολουθήσει

Σε ένα σύντομο rewind: Η ομάδα έχοντας καταλήξει στην 5η θέση μέσω των playoffs. Το ρόστερ σχεδόν άδειο. Νέος προπονητής ο Εβαλντ Λίνεν, περισσότερο για να πάψουν οι κραυγές του κόσμου – τότε η αρχική απόφαση ήταν να δοθεί το χρίσμα στον Αλέκο Αλεξανδρή που εκείνη την εποχή ήταν ο τεχνικός της ομάδας Νέων – ότι η ομάδα ρίχνει λευκή πετσέτα.

Την ίδια στιγμή ο μεγάλος αντίπαλος Παναθηναϊκός ερχόμενος από νταμπλ (2010), πολυμετοχικός και ισχυρός, με σίγουρα χρήματα στα ταμεία από τη συμμετοχή στο επόμενο Champions League, έμοιαζε έτοιμος να ανοίξει τη δική του εποχή. Και όσο στον Ολυμπιακό συζητούσαν για τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών; Οι Πράσινοι είχαν ήδη βγει στην «αγορά». Και επιχειρούσαν να ανοίξουν και άλλο την ψαλίδα της διαφοράς.

Φυσικά όλα αυτά σήμερα μοιάζουν με… υποθέσεις. Διότι όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, ο Βαγγέλης Μαρινάκης τα είχε όλα στο μυαλό του. Ενα ολοκληρωμένο σχέδιο που ωσότου να φτάσει Σεπτέμβρης έκανε τον Ολυμπιακό «έτοιμο για όλα». Ποια ήταν η μέθοδος; Το μεγάλο κόλπο της επιστροφής του Ερνέστο Βαλβέρδε, όχι μόνο για μια δεύτερη θητεία, αλλά για να βάλει τις βάσεις στη δημιουργία μιας νέας ομάδας. Και μια σειρά από μεταγραφές που έκαναν το ερυθρόλευκο κοινό να παραληρεί.

Ο Αλμπερτ Ριέρα από τη Λίβερπουλ, o Αριέλ Ιμπαγάσα και ο Νταβίντ Φουστέρ (Βιγιαρεάλ), ο Μάρκο Πάντελιτς και ο Ντένις Ρόμενταλ (Αγιαξ), ο Φρανσουά Μοντέστο (Μονακό) και ο άγνωστος Ελληνας, Χοσέ Χολέμπας (Μόναχο 1860).

Και ο Βαλβέρδε αξιοποίησε και τον «δανεικό» Κέβιν Μιραλάς που είχε ήδη φτάσει στα μέρη μας. Και φυσικά τον ελληνικό κορμό (Τοροσίδης, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Μήτρογλου, Φετφατζίδης, συν τον Νικοπολίδη που έμεινε για «2ος» σε αυτή τη μετάβαση). Και μέχρι να φτάσει Γενάρης ήταν στο μεγάλο λιμάνι και ο Ραφίκ Τζιμπούρ (ΑΕΚ) αλλά και ο Γιάννης Μανιάτης (Πανιώνιος).

Και ο Ολυμπιακός είχε μόλις μια βάση σαν αυτή που έφτιαξε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς για την επταετία 1996-2003. Κάποιοι από εκείνους που έφτασαν στον Πειραιά το καλοκαίρι του 2010 ή το αργότερο Γενάρη του 2011 μνημονεύονται μέχρι σήμερα. Για την προσφορά, την αγάπη που έδωσαν και πήραν, τις αναμνήσεις. Με τον Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα του 2011 και το νταμπλ του 2012 κερδίζοντας σε επίπεδο Champions League σπουδαίους αντιπάλους.

Και έφτιαξε ένα ποδοσφαιρικό σύνολο με τις αρχές Βαλβέρδε. Μια ομάδα που το κοινό της, την καμάρωνε για τις ιδέες που ξεδίπλωνε στο χορτάρι. Και αν ο «Τσινγκούρι» δεν ήθελε να φύγει, ποιος ξέρει, ίσως να ήταν ακόμη εδώ… Μα και η φυγή του είχε ένα νόημα.

Και για τον ίδιο, φτάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο και ως τον πάγκο της Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι. Και για τον Ολυμπιακό, που υλοποιώντας μια άκρως ενδιαφέρουσα σκέψη του έφτιαξε κάτι δικό του που το υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Ενα «κράμα» που πατά στην εναλλαγή ισπανών και πορτογάλων προπονητών.

Μετά τον Βαλβέρδε, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ από την Μπράγκα για 26 ματς και τελικά ο πολύς Μίτσελ Γκονζάλες, που όχι μόνο πήρε το νταμπλ του 2013, αλλά και εκείνο του 2014 φτιάχνοντας την επόμενη αγωνιστική version που έριξε νερό στον μύλο. Με τον Μίτσελ ήρθαν ο σπουδαίος Τσόρι Ντομίνγκες και ο Ρομπέρτο που έγινε σημείο αναφοράς μπροστά από την εστία.

Εγινε «6άρι» ο Ανδρέας Σάμαρης και όταν έφυγε για την Μπενφίκα αποκτήθηκε ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς που φόρεσε το περιβραχιόνιο. Εκτοξεύτηκε ο Κώστας Μανωλάς και πήρε μαζί του τον Χοσέ Χολέμπας στη Ρόμα. Εμφανίστηκαν από το «πουθενά» ο Ομάρ Ελαμπντελαουί αλλά και ο Αρτούρ Μαζουακού δημιουργώντας από την αρχή ένα ακόμη καταπληκτικό δίδυμο μπακ. Εκεί και ο Κώστας Φορτούνης σε μια μεγάλη επιστροφή που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια ολόκληρη εποχή.

Ο Μάρκο Σίλβα ήταν ο «τιμονιέρης» της ομάδας 2015-2016 που κατέκτησε το πρωτάθλημα με 30 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό

Και ο Ολυμπιακός είχε ήδη παίξει σωστά και το επόμενο χαρτί του, μπαίνοντας στην επίλεκτη λίστα των selling clubs. Και έκανε σπουδαίες νίκες και στην Ευρώπη, φτάνοντας ως τα νοκάουτ του Champions League και χάνοντας στις λεπτομέρειες από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το εισιτήριο για τους προημιτελικούς. Και όσο οι Πειραιώτες έκαναν τη μία κίνηση μετά την άλλη, τόσο χάνονταν από τον ορίζοντα του ανταγωνισμού. Το πρωτάθλημα του 2011 με +13, το 2013 με +15, το 2014 με +17. Και το πήρε και ο Βίτορ Περέιρα το 2015 (+12) με νταμπλ.

Και ήρθε ο Μάρκο Σίλβα και η σεζόν 2015-16 έμεινε να μνημονεύεται για πάντα. Διότι με τον νυν τεχνικό της Φούλαμ ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα των 30 αγωνιστικών το πήρε +30 από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Εκανε όλη τη χρονιά μία ήττα (με το «έτσι θέλω» ενός διαιτητή) από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και μία ισοπαλία στα Χανιά με τον Πλατανιά.

Κατά τα άλλα: 28 νίκες με 81-16 γκολ! Από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε 11 σερί νίκες και ισοφάρισε το ιστορικό ρεκόρ της ομάδας του Μπούκοβι, που κρατούσε από τη σεζόν 1966-67. Αργότερα «έπεσε» και το ρεκόρ με τις 16 σερί νίκες  (29/10/05 – 12/3/06) επί ημερών Τροντ Σόλιντ.

Εσπασε όταν οι Πειραιώτες επικράτησαν του Πανθρακικού στην Κομοτηνή με σκορ 4-3, φτάνοντας τις 17 σερί νίκες. Τη 18η αγωνιστική, ο Ολυμπιακός άφησε τους πρώτους του βαθμούς στο πρωτάθλημα, μετά το 1-1 με τον Πλατανιά στο Δημοτικό Γήπεδο Περιβολίων.

Εκείνη τη χρονιά οι Ερυθρόλευκοι ισοφάρισαν το ρεκόρ με τις εκτός έδρας νίκες (13), δημιούργησαν αίσθηση με 40 κερδισμένους βαθμούς εκτός έδρας, έκαναν ρεκόρ βαθμολογικής διαφοράς, έσβησαν από τον πίνακα τις 21 σερί εντός έδρας νίκες, που κρατούσε από 10 Νοεμβρίου του 1968, ως τις 18 Γενάρη του 1970. Από την ισοπαλία 2-2 με τον ΠΑΣ στο Φάληρο στις 6 Δεκεμβρίου 2014, η επόμενη «απώλεια» εντός για το πρωτάθλημα ήρθε 27 Νοέμβρη 2016 (0-0 με την Κέρκυρα)!

Ηρθαν 29 τρίποντα στη σειρά… Τη χρονιά του Μάρκο Σίλβα δέχθηκαν και μόλις 1 γκολ σε πρώτο ημίχρονο (!!!) στο Γ. Καραϊσκάκης. Παράνοια… Και είναι κρίμα που δεν θα μάθουμε αν θα μπορούσε ο Μάρκο Σίλβα τον δικό του πλέον Ολυμπιακό να τον πάει ψηλότερα. Διότι ο Πορτογάλος θέλησε και εκείνος να διεκδικήσει την παρουσία του σε ένα πρωτάθλημα της πρώτης διαλογής.

Και έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα του Βίκτορ Σάντσεθ, άλλοτε βοηθού του Μίτσελ, ήρθε ο Πάουλο Μπέντο. Και εκείνος αν και δεν έμεινε για να σηκώσει την κούπα του 2017 – αυτή την κράτησε στα χέρια του ο Τάκης Λεμονής – συνέβαλε σε κάτι άλλο σπουδαίο.

Ηταν ο προπονητής που έδωσε την ευκαιρία στον Παναγιώτη Ρέτσο, τον Θανάση Ανδρούτσο, τον Δημήτρη Νικολάου και τον Γιώργο Μανθάτη. Εβγαλε μια ολόκληρη γενιά από την παραγωγική διαδικασία του Ρέντη. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά; Ναι, θα δείτε το «μοτίβο» επιτυχίας σε εξέλιξη.

Πορτογάλους (Πέδρο Μαρτίνς) και Ισπανούς (Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ) προπονητές να αφήνουν ακόμη το σημάδι τους. Παιδιά του Ρέντη να στέκονται στην πρώτη γραμμή. Να έρχονται «ξένοι» και να γίνονται «Ελληνες».

Να σέβονται και να καλλιεργούν την κουλτούρα του club. Να το βοηθούν να μεγαλώσει και άλλο στην Ευρώπη. Να το κάνουν το πρώτο έξω από την Big 4 (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) που κατέκτησε Ευρωπαϊκό από το 2011 και πέρα…