Άσυλο στη βία

Τι ακριβώς περιγράφει η έννοια του λεγόμενου πανεπιστημιακού ασύλου, στην κατάργηση του οποίου αντιτίθενται διάφορες ομάδες ροπαλοφόρων της Αριστεράς και του αναρχισμού, συνεπικουρούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, το δείχνουν όσα συνέβησαν προχθές στο αμφιθέατρο του Παντείου. Εκεί, στη διάρκεια συνέλευσης, και ενώ ο λόγος είχε δοθεί σε στέλεχος της ΔΑΠ, φοιτητικής οργάνωσης της ΝΔ, κατά τη μαρτυρία αυτόπτους, «άτομα με κράνη και αντικείμενα στο χέρι (σαν κοντάρια μου φάνηκαν) περνάνε ακριβώς από μπροστά μου και αρχίζουν να χτυπούν το παιδί στο κεφάλι». Ο νεαρός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Κατά μία άλλη μαρτυρία, «η ΔΑΠ έστειλε στο βήμα την αντιπρόσωπό της και κάποιοι την μπουγέλωσαν. Πήγε να φύγει με ομοϊδεάτες της και κάποιοι με κράνη τους κυνήγησαν. Μάλιστα, κάποιον από αυτούς, τον έριξαν κάτω και άρχισαν να τον κλοτσάνε». Εν πάση περιπτώσει, μετά τα επεισόδια η σιωπηλή πλειοψηφία έφυγε έντρομη και η συνέλευση διεξήχθη μεταξύ αριστερών οργανώσεων, που αποφάσισαν την επανάληψη του γνωστού πάρτι διαρκείας: κατάληψη, για να διεκδικήσουν να ακυρωθεί ο νόμος για το άσυλο, τον οποίο λίγο πριν δεν είχαν τηρήσει.

Τι ακριβώς προστατεύει η έννοια του ασύλου την οποία υπερασπίζονται οι φοιτητές, με τη βοήθεια των ροπάλων που προσγειώνονται σε τρυφερά κεφάλια στο όνομα του αναρχισμού; Προστατεύει το δικαίωμα της «πληθυντικής Αριστεράς» να μονοπωλεί ιδεολογικά τον χώρο του πανεπιστημίου και τους προβληματισμούς στο πλαίσιό του. Προστατεύει τους οπαδούς του μπάχαλου που διαπράττουν βιαιότητες και άλλες παρανομίες κατά φοιτητών (συχνά και κατά καθηγητών τους). Εντέλει, προστατεύει τη «Λαϊκή Δημοκρατία των ελληνικών πανεπιστημίων», έναν μονοφωνικό αυταρχισμό που προσιδιάζει στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού – ένα κλειστό σύστημα ιδεών που αποκλείει τη διαφωνία και τον δημοκρατικό διάλογο.

Η δημοκρατία, δηλαδή, του πανεπιστημιακού ασύλου ουσιαστικά δεν υπάρχει. Εχει καταλυθεί από δυναμικές και βίαιες μειοψηφίες στο όνομα κάποιων αυταρχικών ιδεολογιών.

Και μαζί φαίνεται ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστεί ο νόμος. Το άρθρο 334, παρ. 3 του Ποινικού Κώδικα προβλέπει εξάμηνη φυλάκιση για εισβολείς εντός δημόσιων χώρων στους οποίους συγκαταλέγονται και τα πανεπιστήμια. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι λέει ο νόμος, το ζήτημα είναι η παραίτηση του κράτους από το δικαίωμα στην επιβολή του. Αν η αστυνομία αποπειραθεί να τηρήσει τον νόμο, θα μετατραπεί διαμιάς σε αυταρχικό μηχανισμό της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Και κάπως έτσι, συνεχίζεται η ιδιότυπη ομηρία των πανεπιστημιακών σχολών, που παραμένουν χώροι στους οποίους βρίσκει άσυλο η βία.

Μπορεί η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω να αλλάξει; Κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στα πρόθυρα της αλλαγής της. Απαιτούνται δύο πράγματα:

Α. Η βούληση της αστυνομίας να παραδώσει τις σχολές στην πανεπιστημιακή κοινότητα σε συνθήκες δημοκρατίας. Ασφαλώς, σ’ αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται η συνδρομή των πρυτανικών  αρχών. Ολοι θα κληθούν το επόμενο διάστημα να αποδείξουν την πίστη τους στο ανοιχτό, δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Β. Η ενεργός ανακατάληψη του πανεπιστημίου από τους φοιτητές. Τις προάλλες, η γενική συνέλευση κέρδισε κατά κράτος τις δυνάμεις του αριστερού ολοκληρωτισμού στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ). Το ίδιο χρειάζεται να συμβεί και στις υπόλοιπες σχολές. Οι φοιτητές είναι οι πρώτοι που θα χρειαστεί να υπερασπίσουν τις ζωές τους και τις σπουδές τους. Μπορούν.

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών προκήρυξε χθες 25 υποτροφίες «Σταύρος Τσακυράκης» για υποψήφιους διδάκτορες, η χρηματοδότηση των οποίων οφείλεται στα 500.000 ευρώ της κρατικής επιχορήγησης του Ποταμιού που ο Σταύρος Θεοδωράκης επέστρεψε, σε έναν θεσμό αριστείας. Ουσιαστική πράξη, τιμά μια κορυφαία ηθική προσωπικότητα που αφιέρωσε τη ζωή της στη διεκδίκηση της γνώσης και της ελευθερίας. Μακάρι οι φοιτητές που θα επωφεληθούν να μοιάσουν στον Τσακυράκη.

Το κουμπί που πάτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να πετύχει τη θριαμβική νίκη της η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές δεν ήταν τόσο η ψήφος πολλών κεντροαριστερών, όσο η διεκδίκηση και η κατάκτηση της ψήφου πολλών ακροδεξιών. Η ψήφος αυτή κερδήθηκε στο μέτωπο του Μακεδονικού. Με τη στάση της και τους χειρισμούς της, η ΝΔ απέφυγε την παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, πιέζοντας τη ΝΔ, ήλπιζε ότι θα δημιουργούσε ρήγμα στα δεξιά της από εθνικιστές που είχαν μείνει στο σύνθημα «το όνομά μας είναι η ψυχή μας».

Ο,τι γλιτώσαμε τότε υπάρχει κίνδυνος να το βρούμε μπροστά μας σήμερα με αφορμή το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό. Πολλά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα ήδη αντιδρούν στον κυβερνητικό σχεδιασμό – και για την ανθρωπιστικώς επιβεβλημένη μετεγκατάσταση προσφύγων στην ηπειρωτική χώρα και για τον αμφίβολης επιτυχίας εγκλεισμό μεταναστών σε κλειστά στρατόπεδα (από τα οποία θα προκύψουν πολλοί παράνομοι που θα δραπετεύσουν για να αποφύγουν την επαναπροώθηση). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι θα πάρει το τρένο της διαμαρτυρίας, ελπίζοντας πως η κυβέρνηση θα φθαρεί όχι μόνο από τα αριστερά (αμφίβολο) αλλά και από δεξιά. Αλλά αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή η ΝΔ δεν ελέγξει τις αντιδράσεις στους κόλπους της, ο κίνδυνος ενός έλληνα Ορμπαν θα αναζωπυρωθεί.

Είναι το σοβαρότερο σταυρόλεξο ως σήμερα που καλείται να λύσει η κυβέρνηση.