Αυταπάτες

Το άκουσα και ο ίδιος, από φίλους και γνωστούς. Μέχρι να βγει στις 11 προχθές το βράδυ ο Ντόναλντ Τραμπ και να ανακοινώσει τους δασμούς, υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν ότι καλό είναι να περιμένουμε, στον πρόεδρο αρέσουν οι πλάκες, μπορεί να άφησε να διαρρεύσουν διάφορες φήμες εν είδει εκφοβισμού και τελικά να μην κάνει τίποτα, να αναβάλει τον εμπορικό πόλεμο μέχρι νεωτέρας, το ίδιο δεν είχε κάνει με το Μεξικό για να περιορίσει τη ροή μεταναστών; Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία: ο Τραμπ είναι ιδιόρρυθμος αλλά κατά βάθος λέει αλήθειες, αποκαλύπτει διαχρονικές αδυναμίες, μπορεί λοιπόν να προκαλεί σοκ με τις πρωτοβουλίες του αλλά ο τελικός απολογισμός θα είναι θετικός.

Τελικά, όπως έχει αποδείξει επανειλημμένα στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του, ο αμερικανός πρόεδρος όχι μόνο δεν έκανε πίσω, αλλά ανακοίνωσε δραστικότερα μέτρα από αυτά που είχαν κυκλοφορήσει. Παρά τις υποδείξεις πολλών συμβούλων του, και τους φόβους για πληθωρισμό ή, ακόμη χειρότερα, στασιμοπληθωρισμό, χρησιμοποίησε κάποια δικής του εμπνεύσεως μαθηματικά για να τιμωρήσει φίλους και εχθρούς – με εξαίρεση, φυσικά, τη Ρωσία. Οπως έγραψαν οι New York Times, η αποφασιστικότητά του να ακολουθεί το ένστικτό του και η ακατανίκητη όρεξή του για ρίσκο δεν γνωρίζουν κανένα όριο.

Ακόμη και μετά τις ανακοινώσεις, όμως, ορισμένες αυταπάτες δεν διαλύθηκαν. Ο Κιρ Στάρμερ για παράδειγμα, που μαζί με τον Εμανουέλ Μακρόν υποτίθεται ότι ηγούνται μιας εκστρατείας για μια δίκαιη ειρήνη στην Ουκρανία, άφησε να εννοηθεί ότι η «επιείκεια» του Τραμπ προς τη χώρα του, που μεταφράστηκε σε επιβολή δασμών ύψους «μόλις» 10%, είναι αποτέλεσμα της «έξυπνης» διπλωματικής του στρατηγικής. Με άλλα λόγια, το ότι οι δασμοί στα βρετανικά προϊόντα που εξάγονται στις ΗΠΑ θα είναι οι μισοί από εκείνους στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά προϊόντα οφείλεται στο ότι το Λονδίνο δεν επέκρινε τον αμερικανό πρόεδρο για τον εξευτελισμό που επιφύλαξε στον Ζελένσκι ή για τα σχέδιά του να μετατρέψει τη Γάζα σε «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής».

Ακόμη κι αν είναι έτσι, που δεν είναι, το Λονδίνο δεν μπορεί να εννοεί στα σοβαρά ότι, προκειμένου να γλιτώσει τη μήνι του αυτοκράτορα, η Ευρώπη θα πρέπει να του λέει κάθε πρωί πόσο μεγάλος είναι. Η πρώην επίτροπος Εμπορίου Σεσίλια Μάλμστρομ, που γνωρίζει καλά τον Τραμπ αφού είχε διαπραγματευτεί μαζί του όταν είχε λάβει προστατευτικά μέτρα στην πρώτη του θητεία, πιστεύει ότι πρέπει να συμβεί ακριβώς το αντίθετο: η Ευρώπη να μειώσει την εξάρτησή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Η ΕΕ πρέπει να τεθεί επικεφαλής μιας συμμαχίας χωρών όπως η Νέα Ζηλανδία, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία, που μοιράζονται τις ίδιες αξίες, υποστηρίζουν το ελεύθερο εμπόριο και πιστεύουν σε κοινούς κανόνες», λέει η Μάλμστρομ στη Monde. Το διακύβευμα δεν είναι ιδεολογικό – αλλά υπαρξιακό.

Keywords