«A Live» για την Αντιγόνη σε τέσσερις ετερόκλητους χώρους

Η παράσταση «A Live» της Σοφίας Μαυραγάνη με τις Μαρία Βούρου, Αντιγόνη Φρυδά, και τον Larry Gus /Παναγιώτη Μελίδη παρουσιάζεται με δωρεάν είσοδο για τέσσερις βραδιές στις 24, 25, 26 και 27 Ιουνίου 2022. Πρόκειται για ένα live σε τέσσερις χώρους, ένα παραδοσιακό καφενείο (Καφενείο «Το Αρχοντικό» στο Κουκάκι), ένα στούντιο νυχιών (Another Nail Studio στο Κουκάκι), ένα ανοιχτό υδραγωγείο (Βύρωνας) και ένα αμφιθέατρο (Ινστιτούτο Γκαίτε) το οποίο συνδυάζει συναυλία, διάλεξη και χορό.

«Επιθυμείς ακατόρθωτα πράγματα» λέει η Ισμήνη στην Αντιγόνη στο έργο του Σοφοκλή. Η Αντιγόνη ως διαπολιτισμικό ερώτημα για το δίκαιο και την ενσώματη αντίσταση είναι η αφορμή για τη δημιουργία του έργου. Πώς επανερχόμαστε στην Αντιγόνη όταν έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτή κι ενδεχομένως χωρίς αυτή;

Το «A Live» της Σοφίας Μαυραγάνη τροφοδοτείται από πεδία θεωρίας, πράξης, κειμενικότητας, ήχου και σωματικότητας και κινείται στα όρια της συναυλίας, της διάλεξης και της παράστασης χορού. Μια χορογραφία λέξεων και εννοιών πάνω σε κείμενα και σκέψεις των: Αθηνά Αθανασίου, Αν Κάρσον, Φρεντ Μότεν, Τζούντιθ Μπάτλερ, Τζίνα Πολίτη, και Έλενα Τζελέπη.

Ένα έργο που πρωταγωνιστούν οι ιδέες που προκύπτουν από τις πράξεις της Αντιγόνης. Η Μαρία Βούρου, η Αντιγόνη Φρυδά και ο Larry Gus / Παναγιώτης Μελίδης παίζουν επί σκηνής με τη δύναμη του λόγου, της θεωρίας, της μουσικής και της κίνησης και συνθέτουν ένα νέο συλλογικό κείμενο που μπορεί (ή δεν μπορεί) να ακουστεί, να τραγουδηθεί και να χορευτεί.

Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν στα «Νέα» και αναφέρονται σε ποια σκηνή κρατούν από το έργο.

Σοφία Μαυραγάνη: Κάθε σκηνή λειτουργεί σε σχέση με τις άλλες, τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις επόμενες  και είναι δύσκολο να απομονωθεί κάποια. Παρόλα αυτά θα κρατήσω τη σκηνή με το κωδικό όνομα «κυκλικό» για δύο λόγους. Πρώτον γιατί μας ζόρισε μέχρι να βρεθεί η επιθυμητή ισορροπία μεταξύ μουσικής, κειμένου και κίνησης αλλά κυρίως γιατί έδωσε λύση σε μια στιγμή αμηχανίας του έργου προκαλώντας μάλιστα άφθονο γέλιο και δημιουργικό οίστρο. Είναι επίσης η σκηνή για την οποία ανησυχώ και πάντα ρωτάω τους ανθρώπους που έρχονται στην πρόβα να μου πουν τη γνώμη τους. Έχω τεράστιο ενδιαφέρον να δω/ακούσω πώς θα συσχετιστούν με τη στιγμή αυτή της παράστασης οι θεατές.

Αντιγόνη Φρυδά: Επιλέγω τη σκηνή της «Μονολιθικότητας», για το χιούμορ της, τον αυτοσαρκασμό της, τον πηγαίο αυθορμητισμό της και την προκλητικότητά της. Δεν επιδέχεται διανοητικές ερμηνείες, ούτε περαιτέρω διευκρινίσεις. Ελάτε να δείτε!

Μαρία Βούρου: Δύσκολη η απάντηση. Θα πω για τη στιγμή που λέμε συγχρονισμένα με την Αντιγόνη Φρυδά, πάνω στο ρυθμό και παρατονισμένα τα λόγια της Τζούντιθ Μπάτλερ: «Ο κανόνας (παύση) λειτουργεί μόνο στο βαθμό που υπάρχει το ενδεχόμενο να περισταλεί και να κλονιστεί».

Παναγιώτης Μελίδης: Στην παράσταση υπάρχει ένα σημείο όπου το σημειολογικό βάρος του όρου «Ελληνική Τραγωδία» έρχεται και βρίσκει κάθετα τις προσδοκίες που έχουμε για τη συσχέτισή της με αυτό που ονομάζουμε «Δυτικό Πολιτισμό» (βλ. Δυτικό Κανόνα). Το μόνο που μένει είναι ένα σταθερό περπάτημα, ένα άτυπο μάντρα, σαν γάτα που προσπαθεί να βγάλει από το λαιμό της το ταμπελάκι που μόλις της φορέσανε.