Από εδώ και πέρα, θα μετράς μόνο πληγές…

Πριν δυο χρόνια, σαν σήμερα, μου εστάλη μια κατάρα. Όχι κάτι επικό ή πρωτότυπο, ένα απλό μήνυμα στο κινητό: «Από εδώ και πέρα θα μετράς μόνο πληγές». Είχε και ένα θαυμαστικό στο τέλος – δεν ξέρω γιατί, ίσως από την περηφάνια που μπορεί να βιώνει κάποιος όταν ταυτίζεται με το καθαρόαιμο κακό. Οχτώ λέξεις που όπως τις διάβασα, έτσι τις έσβησα. Ο καθένας άλλωστε δίνει ό,τι έχει.

Οι λέξεις εξατμίστηκαν, το περιστατικό όμως καταγράφηκε. Εκεί, που το μυαλό αναζητά να βρίσκει απαντήσεις σε γεγονότα τα οποία αρνούνται να βολευτούν σε κουτάκια έτοιμων απαντήσεων. Η αλήθεια είναι πως όσο πιο αιματηρή είναι μια Κρίση, τόσο πιο αυτοματοποιημένα παράγονται οι απαντήσεις για τη δημιουργία της. Κομμάτι της αυτοσυντήρησής μας, κι αυτό. Αλλιώς ελλοχεύει το χάος, κάτι που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει τη γενετική δυνατότητα να διαχειριστεί. Ας πούμε: «Οικονομική Κρίση; Φταίνε οι Πολιτικοί. Ηθική Κρίση; Φταίει η Παιδεία. Πολιτισμική Κρίση; Φταίνε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Κρίση Αξιών; Φταίει ο (πάλαι πότε) εύκολος πλουτισμός. Εγκληματικότητα; Φταίνε οι Ξένοι. Κρίση Θεσμών; Φταίνε τα Πολιτικά Άκρα». Και τόσα άλλα. Αρκεί μια έτοιμη απάντηση κι αμέσως ένα εξίσου έτοιμο πακέτο οργής, φωσφορίζουσας συσκευασίας, τοποθετείται στη βιτρίνα της αντίληψής μας. Και εκτοξεύεται. Στοχευμένα. Από θλιβερά μηνύματα στο κινητό, μέχρι το μαχαίρωμα ενός μουσικού έξω από μια καφετέρια. Από αυτοχειρία ενάντια στον εαυτό, μέχρι το παρανάλωμα πυρός τραπεζοϋπαλλήλων σε κεντρικό δρόμο της πόλης.

Κάθε τι που μας ξεπερνάει, έχει τη ρίζα του σε μια Ευχή που έχασε το δρόμο της και έγινε Κατάρα.

Ένας από τους κατηγορούμενους της υπόθεσης Marfin, φέρεται ότι είπε πετώντας την αυτοσχέδια βόμβα στη τζαμαρία: «Να καείτε όλοι». Δεν είναι ότι δεν έβλεπε τα πρόσωπα μέσα στην τράπεζα. Δεν είναι ότι δεν άκουγε γύρω του τις κραυγές, «Σταμάτα, είναι άνθρωποι μέσα». Η οργή του «γιατί να δουλεύεις εσύ κι όχι εγώ», «γιατί να έχεις χρήματα να ζεις κι όχι εγώ», «γιατί να επέλεξες αυτή τη διαδρομή ζωής και όχι τη δική μου» δεν είναι παρά η ευχή που κάποτε είχε και εκείνη τη στιγμή την εκτόξευσε ως μολότοφ κατάρας. «Να καείτε». Να καείτε γιατί εγώ δεν μπόρεσα να φωτίσω με αυτό που είμαι όλα όσα θέλησα.

Σκέφτομαι πως οποιαδήποτε Κρίση έχει τη δύναμη να αποπροσανατολίζει τις ευχές που σαν άνθρωποι γεννάμε και να τις μεταλλάσσει σε κατάρες. Να απορρυθμίζει τη πυξίδα που κουβαλάμε μέσα μας. Λέμε, η κατάρα της φτώχειας, της ανεργίας, των ναρκωτικών, της κατάθλιψης, του φόβου, της ανασφάλειας. Συμπτώματα γενικευμένων μεταλλάξεων όλων αυτών που κάποτε ευχηθήκαμε για τον εαυτό μας. Είτε ανήκουμε στα θρυψαλλάκια ενός τζαμιού ή ενός ανθρώπου που έσπασε, είτε όχι, μια επώδυνη πλευρά της αλήθειας ζητά απαντήσεις σε ένα και ένα μόνο ερώτημα:

«Για μένα και για τους γύρω μου: Τι επιλέγω να πράττω Εγώ για όσα πραγματικά εύχομαι;».

Keywords