Η Εθνική μπάσκετ είναι δική μας

Η πρώτη επίσημη φωτογράφιση της Εθνικής μπάσκετ ήταν μουσική για τα μάτια: Γιάννης, Θανάσης, Κώστας και Άλεξ Αντετοκούνμπο, ο ένας δίπλα στον άλλον ντυμένοι στα γαλανόλευκα, τα ίδια αγόρια που κάποτε μοίραζαν ένα σουβλάκι στα τέσσερα για να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Ο πατέρας τους αναχώρησε νωρίς και δεν μπορούσε πια να τους καμαρώσει, αλλά η μάνα Βερόνικα φούσκωνε από καμάρι. Πρόκειται για την ίδια οικογένεια που επί δύο δεκαετίες έζησε δίχως χαρτιά, στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας, εξαναγκασμένη σε μία παράνομη

Από την πρώτη στιγμή της εκτόξευσης, οι Αντετοκούνμπο –που έλαβαν χαριστικά ελληνικό διαβατήριο από την κυβέρνηση Σαμαρά- αποτέλεσαν αγκάθι στα πλευρά της μαυροντυμένης δράκας των νεοφασιστών, αλλά και των γραβατοφορεμένων κυρ-Παντελήδων τύπου Άδωνη. Θυμίζω, για να μη ξεχνιόμαστε: «Α-κε-νο-τού-μπο».

Όταν πια τα τέσσερα αδέλφια έφτασαν να κοσμήσουν την Εθνική Ανδρών, ανδρών με άθραυστα καρύδια σπεύδω να συμπληρώσω, έγιναν καρφί στο μάτι των υπερπατριωταράδων. Είχαν, βλέπετε, το περίσσιο θράσος να μιλήσουν –διακριτικά- για τα κρούσματα ρατσισμού που αντιμετώπισαν στους αφιλόξενους αθηναϊκούς δρόμους στην Ελλάδα, αλλά και να δηλώσουν υπερήφανοι για την αφρικανική κληρονομιά τους.

Το φασισταριό δεν άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Αργά το βράδυ της Κυριακής, την ώρα που βγαίνουν οι βρυκόλακες, εμφανίστηκε να κάνει θραύση στο Twitter η τάση: #not_my_national_team. «Όχι η δική μου Εθνική ομάδα»! Και δεν εννοούσε την οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά την Εθνική μπάσκετ, αυτή που εδώ και χρόνια φέρει το εύγλωττο παρατσούκλι: «Επίσημη αγαπημένη».

Μία πιο προσεκτική ματιά απέδειξε ότι το trend θέριεψε σε αριθμούς όταν άρχισαν να το αποδομούν –οργισμένοι- οι κανονικοί άνθρωποι. Ωστόσο, υπήρξαν εκεί έξω και εκατοντάδες συνάνθρωποί μας που, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, ξεσπάθωναν για «πιθήκους», για «λάθρο», για «Νιγηριανούς», για «ανθέλληνες» και άλλα βδελυρότερα.

Μπορεί στις τελευταίες εκλογές να ψήφισαν Μητσοτάκη για να ξορκίσουν τον φόβο της Αριστεράς, αλλά οι κάφροι που κάποτε έκαναν τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα ζουν ακόμη ανάμεσά μας και ψάχνουν ευκαιρίες για να ξαναβγούν από τον υπόνομο και να διαβρώσουν την κοινωνία με μίσος.

Πολλοί –με πρώτο εμένα- τους ευχήθηκαν ψόφους και γρήγορη επιστροφή στα βοθρολύματα, άλλοι όμως αρνήθηκαν να ασχοληθούν μαζί τους. «Ας μη δώσουμε άλλο ένα νούμερο στα μηδενικά», έγραψε στον κορυφαίο αθλητικό ιστότοπο Gazzetta ο παλαιός συνοδοιπόρος εδώ, στο Κουτί της Πανδώρας, Θάνος Σαρρής.

Οι Αντετοκούνμπο, που φυσικά είναι «πιο Έλληνες» από τους έγκαυλους σωβινιστές του πισινού, απάντησαν όπως απαντούν πάντοτε: με υπερήφανη σιωπή και τίμιο ιδρώτα. Ο μικρός Άλεξ αποκλείστηκε από την ομάδα όπως αναμενόταν, αφού είναι ανέτοιμος, αλλά οι τρεις μεγαλύτεροι θα συνυπάρξουν στο Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου, καθώς και στα πέντε αυγουστιάτικα ραντεβού με το κοινό της «επίσημης αγαπημένης» στο ΟΑΚΑ.

Η αντίδραση στο εμετικό hashtag του Κυριακόβραδου υπήρξε μαζική, όπως και η απομόνωση των μολυσματικών σταγονιδίων. Ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από μπάσκετ, ή αδιαφορούν για τα αθλητικά, καταλαβαίνουν ότι η οικογένεια με το δύσκολο επώνυμο έχει κάνει για την Ελλάδα πολύ περισσότερα από όσα εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε έστω να φανταστούμε. Αντετοκούνμπο σημαίνει: «Ο βασιλιάς που έρχεται από τις μακρινές θάλασσες». Αρκεί φυσικά να του το επιτρέψουν οι λιμενικοί με τα στυλιάρια.

Στις εξέδρες των γηπέδων μπάσκετ, με τις παραδοσιακά δημοκρατικές καταβολές, δεν υπάρχει χώρος για ακροδεξιά καμώματα. Το πανό που κάποτε εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ, σε έναν φιλικό αγώνα με την Τουρκία του 2014, εκπαραθυρώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά, μαζί με τους 15-20 άσβερκους προβοκάτορες που τόλμησαν να το αναρτήσουν. Οι «μακονομάχοι» που επιχείρησαν να κάνουν σκηνικό σε ένα ματς Ελλάδας-FYROM το 2009 στην Πολωνία άρπαξαν ψιλές από τους ίδιους τους «Πελαργούς» (τους οργανωμένους φίλους της Εθνικής μπάσκετ) και δεν μπήκαν καν στο γήπεδο.

Στην Εθνική μπάσκετ βρήκαν καταφύγιο όχι μόνο οι Αντετοκούνμπο, αλλά και άλλοι ζωντανοί στόχοι των Μιχαλολιάκων, όπως ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, που έχει Καμερουνέζα μητέρα. Στην ομάδα του 2022 παίζει άλλος ένας μαύρος, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, γιος Ελληνίδας μάνας. Ο Νικ Καλάθης είναι λευκός, αλλά παιδί της ελληνικής μετανάστευσης στην Αμερική, αφού ο πατέρας του έχει καταγωγή από τη Λήμνο. Χαρά θεού.

Υπάρχει ωστόσο μία λεπτομέρεια που είναι αδύνατο να αγνοηθεί. Στις Εθνικές ομάδες όλων σχεδόν των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, μπάσκετ, ποδοσφαίρου, στίβου, κολύμβησης και άλλων αθλημάτων, ανδρών, γυναικών, εφήβων, νεανίδων, παίδων, κορασίδων, υπάρχουν εκατοντάδες μεταναστόπουλα, ενταγμένα ομαλά στις δεύτερες πατρίδες τους. Αγόρια και κορίτσια, κάτοχοι διαβατηρίων Γερμανίας, Γαλλίας, Βελγίου, Βρετανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Σουηδίας, Δανίας και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Στις ελληνικές Εθνικές ομάδες, πάλι, όπως και στους συλλόγους, δεν θα βρει κανείς σχεδόν κανέναν αθλητή με καταγωγή από την Αφρική ή την Ασία. Μοναδική ουσιαστική εξαίρεση είναι οι αδελφοί Αντετοκούνμπο, αλλά και αυτοί έλαβαν την υπηκοότητα κατ’ εξαίρεση, όταν η Νιγηρία ετοιμαζόταν να τους δώσει διαβατήρια και να τους ντύσει στα πράσινα.

Δεκαετίες ολόκληρες σκληρής Δεξιάς διακυβέρνησης εξοβέλισαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες σε ρόλο ζωντανών κυνηγημένων φαντασμάτων, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και στο κοινωνικό κράτος δικαίωμα. Οι Αντετοκούνμπο τρύπησαν τα στεγανά επειδή ο τόπος παραήταν μικρός και μίζερος για να χωρέσει το αθλητικό και ψυχικό μεγαλείο τους.

Ιδίως τώρα που η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια των επαναπροωθήσεων, ο Γιάννης και ο Θανάσης θα μπορούσαν, ίσως, να μιλήσουν με μεγαλύτερη σαφήνεια και ζέση για το μεταναστευτικό ζήτημα για τα δικαιώματα των ανθρώπων που βγαίνουν –όσοι βγαίνουν- από τις βάρκες.

«Δεν είναι η δική μας Εθνική ομάδα», κραυγάζουν στο μεταξύ οι ρατσιστές και οι φασίστες. Για μια φορά, έχουν δίκαιο. Όχι, δεν είναι δική τους, αυτή η Εθνική ομάδα, με τους τέσσερις Αντετοκούνμπο. Είναι δική μας.

Στις παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζεται ο Νίκος Παπαδογιάννης μαζί με τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούμπο

Φωτογραφία από το επίσημο προφίλ του Γιάννη Αντετοκούμπο