O Στάθης Παχίδης γράφει: Δυναμοπωλείον

Ναι, το πήρα απόφαση. Αυτή την εποχή του θανάτου του εμποράκου και του αφανισμού του μικρομεσαίου λέω να πάω κόντρα – θέλει πρωτοβουλίες και τόλμη η Ελλάδα της επόμενης μέρας. Θ’ ανοίξω μαγαζάκι, εδώδιμο κι όχι αποικιακό, περιποιημένο, μ’ όλα τα κομφόρ, με σεπαρέ και καβάτζες. Ανοιχτό επί εικοσιτετραώρου βάσεως μ’ όλες τις άδειες και τα έγγραφα των αρμοδίων υπηρεσιών. Κι ας έχουν κενά οι εγκύκλιοι και οι διατάξεις, κι ας κομπλάρουν οι γραφειοκράτες από το είδος του καταστήματος, διότι δε θα ξέρουν πού να το κατατάξουν— «υγειονομικού ενδιαφέροντος» θα ναι αλλά άντε βρες του κατηγορία .

Θα του βάλω και μια ταμπέλα φωτεινή να φαίνεται από όσο μακριά γίνεται, να την βλέπει ο καθένας, που θα χρειάζεται τις υπηρεσίες και τα είδη μας ακόμη και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. «Το Δυναμοπωλείον». Όχι, δε θα πουλάμε δυναμό στο μαγαζί ούτε δυναμόμετρα —δύναμη θα ναι το προϊόν. Δύναμη δυναμένια, όχι απ’ αυτές τις μαϊμού δυνάμεις, που δίνουν οι τριγύρω χτιστοί γοριλαίοι σεκιουριτάδες, τα φυμέ αλεξίσφαιρα τζάμια και οι λογαριασμοί της (κ)λίστας στα εξωτερικά. Ούτε κι από κείνη που δίνουν γυμναστήρια, βιταμίνες, διατροφές και αναβολικά. Η μπάρα η φετινή θέλει άλλου είδους δύναμη, που θα ναι και το περισσότερο ζητούμενο στο χειμώνα, που έρχεται…

Θα διαθέτουμε στην εκλεκτή πελατεία μας  την εμπιστοσύνη του καλού ακροατή, τη χαρά της κουβέντας, την ανακούφιση του «άναψε ένα τσιγάρο και λέγε», την αισιοδοξία του «αξίζει τον κόπο;», το άγγιγμα στον ώμο, το κουράγιο του βλέμματος κατευθείαν στα μάτια – ένα άνοιγμα στο καπάκι της κατσαρόλας  (και μάλιστα όχι από ειδικούς και ντοκτόρους) την ώρα, που έχει αρχίσει και κοχλάζει το πράγμα, αν μ’ εννοείτε…

Σιγά το καλσόν ρε μαμά Τερέζα θα πει ο κακεντρεχής αλλά επιμένω πως θέλει συνάντηση και επαφή, αλληλεγγύη και κατανόηση αυτό που περνάμε – να υφάνουμε ξανά από την αρχή το νήμα , που μας δένει. Κι αν η οικονομοτεχνική μελέτη του μαγαζιού μοιάζει πρόχειρη και μπάζει, διότι δε φαίνεται χρήμα  ν’ αλλάζει χέρια ούτε και κάποια πηγή εσόδων , να ξεκαθαρίσω πως ό, τι προαιρείται κι ό, τι δύναται ο καθένας…Ίσα που να βγαίνει το νοίκι, η ΔΕΗ , το νερό κι όλα τ’ άλλα πάγια. Άσε που θα δεχόμαστε και παροχές σε είδος—κανένα κουτί καφέ, καμιά ζάχαρη, δισκάκια με αισθαντικές μουσικές, τίποτε κονιακάκια σπιτικά, κανένα τσίπουρο από εθελοντές γενναιόδωρους και μερακλήδες…

Κι αν μας την πέσει για έλεγχο η εφορία, αν πλακώσουν οι αγορανομίες και τα εκατά, αν έρθουν τίποτε παράξενοι τροϊκανοθρεμμένοι και ζητούν άδειες, βιβλία , ντοκουμέντα και νούμερα για την συμβολή μας στην ανάπτυξη, που  όλο έρχεται κι όλο στο δρόμο είναι, «Το Δυναμοπωλείον» και η διεύθυνσή του θα ναι περήφανοι να πουν πως συμμετέχουν στο χτίσιμο του αύριο της ελληνικής οικονομίας μ’ όσα οι αριθμολάγνοι μαϊμουδομέντιουμ οικονομολόγοι αδυνατούν και να εντάξουν στη σκέψη τους και να αποτιμήσουν – αυτά τα μικρά κάτι της καθημερινότητας που ήταν, είναι και θα είναι πάντα μη μετρήσιμα και εκτός συναλλαγής.

Πηγή: protagon.gr