Η Λίνα της... Αγάπης

Και κάπως έτσι η Λίνα Νικολακοπούλου επέστρεψε. Είχε πολύ καιρό να δώσει νέο υλικό, καινούριους στίχους. Και τον είχα τον φόβο. Ότι δεν θα τα καταφέρει. Ότι θα τη φάει κι εκείνη το σαράκι του χρόνου. Ότι δεν θα θυμίζει τη παλιά Λίνα που λάτρεψα. Κι ύστερα άκουσα το “Αν δε σε βρουν χαράματα”...
...από τις “Χειρολαβές”. Την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της Λίνας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Με την καθάρια φωνή της Αργυρώς Καπαρού. Και συγκινήθηκα.

Η Λίνα το έκανε πάλι το θαύμα της. Δεν απογόητευσε, όπως πολλοί συνεργάτες και συνομίληκοί της. Ίσως γιατί δεν αναλώθηκε... Ίσως γιατί σώπασε για καιρό... Ίσως γιατί οφείλουν να υπάρχουν και οι εξαιρέσεις σε κάθε κανόνα. Και η Λίνα ήταν πάντα μία μεγάλη, φωτεινή εξαίρεση.

Και πάλι τα κατάφερε. Να χωρέσει σε λίγες λέξεις τα πιο ακριβά συναισθήματα, τις πιο δικές μας εικόνες. Τόσο απλά, τόσο γλυκά, τόσο προσωπικά και καθολικά συνάμα... Σε πέντε γράμματα.

“Αν δε σε βρουν χαράματα πώς θες να ακούς τ’ αηδόνια... Η αγάπη πέντε γράμματα, μα τα διαβάζεις χρόνια...”

Είχα γράψει πριν λίγους μήνες μετά από μία απογοητευτική μουσικοθεατρική δουλειά που είχα δει με συντελεστές κάποιους από αυτούς τους προαναφερθέντες “παλιούς συνεργάτες και συνομήλικους” της Λίνας ότι “κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς γι’ αυτό που ήταν και όχι γι’ αυτό που είναι.” Ε, τη Λίνα την αγαπάω ακόμα γι’ αυτό που είναι.

Του Δημήτρη Χαλιώτη