Νέα σοκαριστική μαρτυρία: «Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα που έχω δει»

Μπροστά στις σοκαριστικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν από την έκρηξη στη Βοστόνη βρέθηκε η 30χρονη φωτογράφος της Boston Globe Τζον Τλουμάκι, η οποία και περιγράφει το σκηνικό του έζησε.

«Κάλυπτα την περιοχή του τερματισμού. Όλα κυλούσαν ως συνήθως. Ήταν ευχάριστα, ο κόσμος χαρούμενος, χειροκροτούσαν, σε ένα βαθμό ήταν λίγο βαρετά για ένα φωτογράφο. Και τότε ακούσαμε αυτή την έκρηξη.

Όλοι

αναρωτηθήκαμε «ΟΚ, τι ήταν αυτό». Δεν ήταν τρομερά δυνατός ο θόρυβος, αλλά το μόνο που έβλεπες ήταν καπνός. Υπήρχε αυτό το τεράστιο σύννεφο και ο κόσμος ούρλιαζε. Το ωστικό κύμα πέταξε τη μηχανή μου στον αέρα. Ακριβώς μπροστά μου, ένας δρομέας έπεσε στο έδαφος. Ενστικτωδώς σκέφτηκα… ανεξάρτητα από το τι γίνεται, είσαι πρώτα απ’ όλα φωτογράφος, αυτό πρέπει να κάνεις. Έτρεξα προς την έκρηξη και την αστυνομία. Επικρατούσε πανδαιμόνιο, κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν να ανατινάσσονται ανθρώπινα μέλη. Τεράστιες ποσότητες αίματος.Άνθρωποι με τρυπημένη την πλάτη τους. Πολύς θυμός. Ο κόσμος απλά ήταν θυμωμένος. Τι συμβαίνει; Γιατί γίνεται αυτό στο Μαραθώνιο της Βοστώνης;

Περίπου 15 δευτερόλεπτα έπειτα από την έκρηξη, ενώ ακόμη τραβούσα φωτογραφίες, μία δεύτερη ακούστηκε. Και τότε ήρθε ο πανικός. Οι αστυνομικοί φώναζαν σε όλους να φύγουν από το δρόμο γιατί θα μπορούσε να ακολουθήσει κι άλλη έκρηξη.

Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα που έχω δει. Ο τρόμος. Και ο θυμός.

Οι αστυνομικοί αντιδρούσαν σαν αστυνομικοί. Δεν ήξεραν τι συμβαίνει. Έβγαζαν τα όπλα τους και κοιτούσαν δεξιά και αριστερά.

Προσπαθείς να μην εμπλακείς συναισθηματικά, αλλά βλέπεις έναν άνθρωπο που γονατίζει πάνω από μία γυναίκα. Πρέπει να είναι τραυματισμένη σοβαρά, εκείνος την παρηγορεί. Της ψιθυρίζει στο αυτί. Βγάζω τη φωτογραφία και προχωράω.

Και τότε ένας αστυνομικός με πλησιάζει και μου λέει «Κάνε μου μία χάρη. Μην εκμεταλλευτείς την κατάσταση». Δεν μπορούσα να το σκεφτώ. Έπρεπε να συνεχίσω. Αυτή η εικόνα είναι εφιαλτική. Είναι άνθρωποι, στοίβες ανθρώπων τραυματισμένων, στο έδαφος, μπροστά σε αυτές τις σημαίες που υπήρχαν για τον αγώνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι εκείνη η γυναίκα επέζησε, ήταν πολύ σοβαρά τραυματισμένη.

Συνήθως στέλνω τις φωτογραφίες από τον τερματισμό. Η αστυνομία δεν προσπαθούσε απαραίτητα να με διώξει, αλλά έλεγαν ότι μπορεί να γινόταν κι άλλη έκρηξη. Τότε άρχισα να το καταλαβαίνω. Δεν ήξεραν τι θα συνέβαινε. Το πιο λυπηρό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν θεατές που χειροκροτούσαν τους αγαπημένους τους. Τώρα πώς θα εγγυηθούμε την ασφαλή έκβαση ενός τέτοιου γεγονότος; Τώρα πρέπει πάλι να ανησυχούμε από την αρχή για όλα αυτά.

Ήμουν άφωνος όσο βρισκόμουν στο σημείο. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί πίσω από το φακό. Χρησιμοποιούμε την κάμερα σαν άμυνα, αλλά ταρακουνήθηκα όταν αργότερα άρχισα να βλέπω τις φωτογραφίες.

Σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή το Ισραήλ, τις εκρήξεις και τους φωτογράφους που τις καλύπτουν. Σε κατατρέχει αν είσαι δημοσιογράφος και πρέπει να το καλύψεις. Δεν θέλω να υποχρεωθώ να το κάνω ποτέ ξανά».