«Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» στον πολυχώρο πολιτισμού Vault

Ο πολυχώρος πολιτισμού Vault παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά τους σπαρακτικούς μονολόγους της Claire Castillon, “H MAMA ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Στους σύντομους μονόλογους, έντεκα γυναίκες αφηγούνται, θυμούνται, ξαναζούν, μιλούν για τις σχέσεις τους με τις μητέρες και τις κόρες τους, αποκαλύπτοντας τον τόσο καθοριστικό αυτό δεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Σκληρά μα και βαθιά ανθρώπινα, αστεία και ταυτόχρονα απολύτως συγκινητικά, τα μονόπρακτα σοκάρουν με την αφοπληστική ειλικρίνεια

που οι γυναίκες αυτές εξομολογούνται τις σπαρακτικές ιστορίες τους.ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Claire Castillon’s “H ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ”
Έντεκα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, κατάστασης, διανοητικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, αφηγούνται ιστορίες με τις μάνες ή τις κόρες τους. Για τις γυναίκες, ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι καθοριστικός. Είτε αβάσταχτος είτε ευλογημένος. Στην πρωταρχική του δομή, αναζητείται η αγάπη. Η ανάγκη της, η αγωνία της, η παρουσία ή η απουσία της, η επιβεβαίωση, η απόδειξη της ύπαρξής της ή όχι, είναι καταλυτική για την ύπαρξη τους. Για την ακρίβεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Η σχέση αυτή έχει αποτελέσει συχνά το αντικείμενο μελετών, μυθιστορημάτων ή ποιημάτων, τα οποία εξυμνούν κυρίως τη δοτικότητα και τη θυσία της μάνας, για χάρη της κόρης της. Οι ιστορίες όμως, στο παρόν κείμενο, απέχουν πολύ από αυτήν τη ειδυλλιακή εικόνα. Παρουσιάζουν μητέρες τρωτές, γεμάτες ανασφάλειες και τραύματα, τα οποία νομοτελειακά προβάλλονται πάνω στις κόρες τους, που σημαδεύονται από τις συμπεριφορές αυτές, και που κυρίως όμως τις κληροδοτούν.
Η Claire Castillon βουτάει στην σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης, και με απίστευτη ικανότητα αποκαλύπτει μέσα απο τις ιστορίες της, τον ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται εύκολα και πολλές φορές τυλίγεται σφικτά γύρω απ τον λαιμό μας στερώντας μας το οξυγόνο.
Οι γυναίκες αυτές ξαναζούν μνήμες γλυκόπικρες, επώδυνες, κομμάτια της ζωής τους, στιγμές που θα τις κυνηγούν για πάντα. Μιλάνε για σχέσεις στοργής, οργής, ανταγωνισμού, αγάπης και μίσους. Αναζητούν την αποδοχή, την επιδοκιμασία, τρόπους επικοινωνίας, ζητούν να σταθούν στα πόδια τους… Γελούν, συγκινούνται, θυμώνουν, ξεσπούν, αγανακτούν, θλίβονται, πονούν, φοβούνται στην ιδέα της φυγής της κόρης, τρέμουν στην σκέψη της απώλειας της μάνας, κρίνουν και κρίνονται, μα κυρίως σπαράζουν.

Η συγγραφέας, στο συγκεκριμένο βιβλίο, υπό τον πρωτότυπο τίτλο Insecte (Έντομο), τοποθετεί τη σχέση μάνας κόρης στο μικροσκόπιο. Τα κείμενα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, μικροί μονόλογοι, καθένα κι ένα μονόπρακτο. Μικρές καθημερινές ιστορίες αληθινών προσώπων. Πότε αφηγείται μια μάνα, πότε μια κόρη, γυναίκες, που αποκαλύπτουν τον τόσο καθοριστικό δεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Διαβάζεις χωρίς ανάσα, με την έκπληξη να διαδέχεται η αμηχανία, την απορία η περιέργεια, τη συγκίνηση η απέχθεια, τη θλίψη η ελαφράδα, τη χαρμολύπη η αηδία, το απρόβλεπτο η απόλαυση. Το χιούμορ εί

Keywords
Τυχαία Θέματα