ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΤΟΝΙ ΜΠΕΝ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ

Χθες, για πρώτη φορά, πήγα σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ακριβώς συγκέντρωση, αλλά παρουσίαση ενός βιβλίου το οποίο προλόγισε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρας. Το βιβλίο, «Μια κουβέντα με τον Γλέζο», ήταν της Ρένας Δούρου και δεν μπορούσα να μην πάω, αφού η νέα περιφερειάρχης Αττικής είναι και αρθρογράφος του matrix24.gr. Για την ακρίβεια

ήταν, καθώς από τότε που εξελέγη δεν ξαναέστειλε κείμενο. Ελπίζω η ασυνέπειά της αυτή να οφείλεται στην κούραση των εκλογών και το φόρτο των νέων της καθηκόντων και σύντομα να ξαναρχίσει να γράφει. Ελπίζω. Κλείνω εδώ τον πρόλογο, ο οποίος μπορεί και να χαρακτηριστεί ως άσχετος αφού άλλο είναι το θέμα μου. Για το βιβλίο και τη Ρένα θα διαβάσετε σε άλλο σημείο του matrix24.gr.

Σ' αυτό το οποίο εγώ θέλω να αναφερθώ είναι μια ατάκα του Τόνι Μπεν, του ιστορικού ηγέτη της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών της Βρεττανίας, την οποίαν χρησιμοποίησε ο Τσίπρας για να χαρακτηρίσει τον αειθαλή και αεικίνητο Μανώλη Γλέζο. Είπε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Όταν ο Τόνι Μπεν αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική (για τους μη γνωρίζοντες σημειώνω πως αυτό έγινε το 2001 και σε ηλικία 75 ετών) και τον ρώτησαν "τι θα κάνει τώρα που δεν θα είναι βουλευτής" αυτός τους απάντησε πως "τώρα θα έχω χρόνο για να ασχοληθώ με την πολιτική». Με την ατάκα αυτή ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να πει, όπως και είπε, πως πολιτική δεν είναι μόνον το βουλευτιλίκι ή οποιοδήποτε άλλο αξίωμα π.χ. υπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος κ.α., αλλά πολιτική είναι η γνώση, οι αγώνες, οι ιδέες, η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων. Συμπλήρωσε δε το παράδειγμά του με την (παλαιότερη) συμπεριφορά του Γλέζου να παραιτηθεί από κοινοτάρχης Απειράθου της Νάξου και να παραμείνει ως απλό, αλλά ενεργό μέλος του κοινοτικού συμβουλίου.

Ομολογώ πως το παράδειγμα ήταν καλό και γενικά σωστό. Θα προτιμούσα βέβαια ο Γλέζος, όπως και όλοι οι Έλληνες πολιτικοί να υιοθετούσαν τη συμπεριφορά του Τόνι Μπεν και να αποχωρούσαν σχετικά νωρίς από τα αξιώματα προκειμένου να δώσουν χώρο στους νεότερους και οι ίδιοι να έχουν το χρόνο για να ασχοληθούν με την πολιτική. Θα προτιμούσα να μην παραμένουν, πολλές φορές με νύχια και με δόντια, κολλημένοι στις καρέκλες. Ακόμη και τα "σύμβολα" -όπως ο Γλέζος, ο οποίος διανύει την ένατη δεκαετία της ζωής του- χρειάζεται να το κάνουν κι όχι μόνον τα "τσόλια" της πολιτικής.

Όπως κάθε επάγγελμα έτσι και η πολιτική έχει ανάγκη από φρέσκο αίμα, νέες ιδέες, φυσικές αντοχές προκειμένου να ανταποκριθεί με επάρκεια στις ταχύτητες, και τα δεδομένα που επιβάλλει με γεωμετρική πρόοδο η τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη. Καλές οι μνήμες του παρελθόντος, αλλά η εποχή μας χρειάζεται τις μνήμες του μέλλοντος. Ακόμη και τα πιο σπινθηροβόλα πνεύματα και οι αιώνιοι έφηβοι άμα και επαναστάτες, μετά από κάποια χρόνια και όρια, αντικειμενικά γίνονται τροχοπέδη στην πρόοδο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε περισσότερους «σοφούς» και «Νέστορες» που επιμένουν να δρουν οι ίδιοι, αντί να συμβουλεύουν τους νεότερους.

Επειδή όμως ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε σε μια «ατάκα» του Τόνι Μπεν θα ήθελα να του θυμίσω μια άλλη ατάκα του ίδιου πολιτικού: «Οι άνθρωποι που χρωστάνε χάνουν την ελπίδα, και οι απελπισμένοι δεν ψηφίζουν. Ένα έθνος μορφωμένων και υγιών ανθρώπων με αυτοπεποίθηση είναι δυσκολότερο να κυβερνηθεί». Και θέλω να του θυμίσω αυτή την "ατάκα" επειδή οι Έλληνες χρωστάνε και όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές όντως οι απελπισμένοι δεν ψηφίζουν. Αν ψήφιζαν τα εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων και όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε στις ευρωεκλογές να πάρει 4 εκατ. ψήφους και όχι 1,6. Αν όλοι οι απελπισμένοι, που ζουν ας πούμε στην Αθήνα, αποφάσιζαν να πάνε σε μια αντικυβερνητική διαδήλωση η πρωτεύουσα θα βούλιαζε. Αντ' αυτού μόλις και μετά βίας βλέπουμε να συγκεντρώνονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μερικές δεκάδες χιλιάδες.

Επικαλούμαι αυτό το γεγονός για να πω, αν βεβαίως μου επιτρέπεται, στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ό,τι ίσως πρέπει να προβληματιστεί και να σταματήσει να κάνει πολιτική η οποία είναι επικεντρωμένη στην έκφραση της οργής των απελπισμένων. Πολιτικά και κυρίως εκλογικά δεν είναι αποδοτική. Όπως έλεγε, πάλι ο Τόνι Μπεν: «Υπάρχουν δύο τρόποι για να ελέγξεις τους ανθρώπους. Πρώτα από όλα, να τους φοβίσεις και, έπειτα, να τους σπάσεις το ηθικό». Αυτή την πολιτική, του φόβου, την ακολουθεί η συγκυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να έχει αυξημένες πιθανότητες εκλογικής ευδοκίμησης θα πρέπει να καλλιεργεί την ελπίδα και μόνον την ελπίδα και όχι, μέσω της πολυγλωσσίας των στελεχών του, να συντηρεί το φόβο για το τι ήθελε συμβεί εφόσον αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας. Και μην μου πει κάποιος ότι αυτό αποτελεί προπαγάνδα των αντιπάλων του. Ναι, είναι προπαγάνδα, αλλά, ας το παραδεχτούν, υπάρχουν και αρκετοί της Κουμουνδούρου που, έστω κι άθελά τους, την αιμοδοτούν.

Το (κυβερνητικό) μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται από την ικανότητα του Τσίπρα και των συν αυτώ να οργανώσουν το πολιτικό παιχνίδι γύρω από την ελπίδα. Ελπίδα για παραγωγική, κοινωνική και θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας συν ευημερία και ασφάλεια των πολιτών της. Και τούτο γιατί, όπως έλεγε, πάλι, ο Τόνι Μπεν: «Η ελπίδα είναι το καύσιμο της προόδου και ο φόβος η φυλακή στην οποία κλείνεις τον εαυτό σου». Η απόδραση από τον φόβο είναι η μόνη εγγύηση για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη "φυλακή" του ποσοστού 26-27% στο οποίο φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί εκλογικά.