ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΥΠΟΑΛΛΕΡΓΙΚΟ ΓΑΛΑ

Τη Μαργαρίτα, μια αγελάδα, γενετικά τροποποιημένη, χωρίς ουρά, που παράγει όμως, άφθονο σε πρωτεΐνες, υποαλλεργικό γάλα, δημιούργησαν Νεοζηλανδοί επιστήμονες. Επιφυλάξεις εκφράζουν οι οργανώσεις κατά των μεταλλαγμένων.

Με δεδομένο ότι, περίπου το 2% έως 3% των νεογέννητων μωρών εμφανίζουν αλλεργικές αντιδράσεις στο αγελαδινό γάλα, η δημιουργία αυτή αναμένεται να λύσει ένα σημαντικό πρόβλημα.

Όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, οι ερευνητές του ερευνητικού κέντρου AgResearch και του Τμήματος Βιολογικών Επιστημών του πανεπιστημίου Γουαϊκάτο, με επικεφαλής τον δρα Γκετζ Λέιμπλ, που έκαναν τη σχετική

δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC, τροποποίησαν το DNA της αγελάδας έτσι ώστε παράγει γάλα χωρίς μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη, την β-λακτοσφαιρίνη. Η τελευταία πυροδοτεί αλλεργικές αντιδράσεις σ’ ορισμένους ανθρώπους και σ’ αυτήν οφείλεται ένα μεγάλο ποσοστό από τις βρεφικές αλλεργίες στο γάλα. Η εν λόγω αινιγματική ουσία -για την οποία δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί με βεβαιότητα ποιός είναι ο ρόλος που παίζει στον οργανισμό- υπάρχει στο αγελαδινό αλλά όχι στο ανθρώπινο γάλα.

Η αγελάδα με την ονομασία «Μαργαρίτα» και με την κατάλληλη τροποποίηση στο γενετικό κώδικά της δεν έχει ακόμα γεννήσει και δεν έχει παράγει γάλα με φυσιολογικό τρόπο, αλλά οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ορμόνες για να επιταχύνουν την παραγωγή του γάλατός της. Όλα τα δείγματα γάλατος που ελήφθησαν από το ζώο, δεν περιείχαν καθόλου την αλλεργιογόνα β-λακτοσφαιρίνη.

«Η τεχνική δεν φαίνεται να ενέχει κανένα κίνδυνο. Αν ήταν τοξική, το ζώο θα είχε πεθάνει», δήλωσε ο καθηγητής ζωικής βιοτεχνολογίας του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου Μπρους Γουάιτλο.

Όμως οργανώσεις κατά των μεταλλαγμένων εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικές, με δεδομένο μάλιστα ότι η τροποποιημένη νεοζηλανδική αγελάδα γεννήθηκε χωρίς ουρά – κάτι που πάντως οι νεοζηλανδοί ερευνητές θεώρησαν άσχετο με την παρεμβολή στο DNA της.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.pnas.org/content/early/2012/09/25/1210057109.abstract

Παύλος Δρακόπουλος