Ακροδεξιά τσεκούρια και γύφτικα σκερπάνια

Μια από τις αρχές της επικοινωνίας σημειώνει ότι «δεν έχει τόση σημασία το τι λες, όση το πώς το λες». Υποθέτω ότι στη πολιτική έχει μεγαλύτερη σημασία και το ποιος το λέει. Και αυτό, γιατί μου έχουν ζαλίσει τα αυτιά οι επαναλήψεις της δήλωσης του Μάκη Βορίδη ότι «για την κρίση φταίει το ΠΑΣΟΚ του ’80 και ο Ανδρέας Παπανδρέου».

Φαντάζομαι ότι παρόμοια, αν όχι αυτούσια, άποψη έχουν μύριοι όσοι φίλοι, ομοϊδεάτες και συνοδοιπόροι του, όπως επίσης και αναρίθμητοι όσοι ιδεολογικοί και πολιτικοί του αντίπαλοι, μη εξαιρουμένης

μερίδας των παραδοσιακών αριστερών. Το ερώτημα, όμως, εντοπίζεται αλλού. Γιατί τώρα ο ντόρος με το Βορίδη; Αυτός στο κάτω κάτω εξέφρασε βοερά την πεποίθησή του, αποδίδοντας παρελθούσες ευθύνες επί των οποίων τα 2/3, τουλάχιστον, του κόμματος του συμφωνεί, επικροτεί -για να μη πω επαυξάνει. Μήπως, όμως, η φάβα έχει κάποιο κρυμμένο λάκκο;

Προφανώς, η ανακατωσούρα μοιάζει να οφείλεται στην ευκολία του στόχου εξ’ αιτίας της προσωπικής και πολιτικής εμπλοκής του βουλευτή Αττικής κατά το παρελθόν με τα υπολείμματα των βλαχοχουντικών, των ακροδεξιών τραμπούκων και το κοινοβουλευτικό συνονθύλευμα του πονηρού διαφημιστή Καρατζαφέρη. Μια πορεία που επιμελώς καλύφθηκε κάτω από το λούστρο του ευγενικού, μορφωμένου, μετρημένου και διαλλακτικού πολιτικού στα τηλεοπτικά πάνελ.

Επί της ουσίας, όμως, η διαδρομή του ξεπλύθηκε από τη προθυμία του ΠΑΣΟΚ να δεχθεί την υπουργοποίησή του στην κυβέρνηση συνεργασίας του Λουκά Παπαδήμου, χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή του ΛΑΟΣ σε αυτή. Ωστόσο, μόλις ο Καρατζαφέρης αποχώρησε, αυτός διαχώρισε τη στάση του, ψήφισε το νέο μνημόνιο για το PSI και «κατσικώθηκε» στη υπουργική καρέκλα. Το «εθνικιστικό» του αγροτικό είχε ευδοκίμως περατωθεί ανακαλύπτοντας κενό στην φιλόξενη αγκαλιά της ΝΔ για να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες του.

Ατυχώς για τα υποτιθέμενα ηγετικά του χαρίσματα η μεγάλη εγχώρια συντηρητική παράταξη δεν ήταν μια διεθνής ρατσιστική παράγκα αλά Λεπέν για γκρουπούσκουλα του ντόπιου πολιτικού περιθωρίου. Και ακόμα χειρότερα, τα δικά του «τσεκουράτα» ενθύμια, τεκμήρια και φωτογραφίες δεν είχαν καμία συνάφεια με τις ήπιες παραδόσεις του ιδρυτή και τη δημοκρατική πολιτική κληρονομιά των μετέπειτα ηγετών της ΝΔ. Όσο για τη σύντομη διαδρομή του στο υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, αυτή ανέδειξε τις πολιτικές του αδυναμίες ως νεοπροσύλητου στη συστημικότητα.

Το κυβερνητικό έργο του χαρακτηρίστηκε από αναδρομικές, αυθαίρετες και αδικαιολόγητες επαναπροσλήψεις, ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις και φωτογραφικές τροπολογίες. Με δυο λόγια ο πρώην ακραίος εθνικιστής αποδείχθηκε παλαιοκομματικός νταραβεριτζής. Αναπόφευκτα, ο αιφνιδίως ενθαρρυμένος ως Νεοδημοκρατικός σώγαμπρος γνώρισε βαθμιαία και το στρίμωγμα στις εσωκομματικές κόγχες. Και την πικρία για την μη υπουργοποίησή του στο πρόσφατο ανασχηματισμό την μετέφερε στο πεδίο του συμβολικού. Ενδεχομένως για να επενδύσει σε ένα ανυποχώρητο προφίλ και ταυτόχρονα να αποκρύψει περεταίρω το παρελθόν του. Παλιότερο και πρόσφατο.

Μόνο που με την επιμονή του σε περσινά ξινά σταφύλια και το πείσμα του σε παρωχημένες ιδεολογικοποιήσεις , του διαφεύγει ότι τη κουβέντα περί υπευθύνων της κρίσης συντηρείται και αναζωπυρώνεται από τη δική του παράταξη. Όχι για να κατηγορήσει για καταστροφή της χώρας το μακαρίτη τον Ανδρέα αλλά για να τσιτώνει ο Βενιζέλος και να τσιμπάει ο Τσίπρας .

Και βεβαίως για να χρεώνουν τον καμπόσο Βορίδη – που δεν υπήρξε ποτέ σαρξ εκ της σαρκός της παράταξης- για υπερβολές, ασέβειες και παρελθοντολογικές απρέπειες , ενώ παράλληλα να τον πιστώνονται προσχηματικά ως δεξιό ιδεολογικό ανάχωμα στα σοσιαλδημοκρατικά ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πού να τις πιάσει τις ραφινάτες πολιτικές καντρίλιες ένας πρώην ακροδεξιός ακτιβιστής που πήρε προαγωγή σε προστάτη της αδιαφάνειας των συντεχνιών ;

Στο υπόστρωμα όλου αυτού του ντόρου δεν βρίσκεται ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μαυρουδής Βορίδης ούτε ο Σπύρος –«Άδωνις»- Γεωργιάδης που καμαρώνει σα γύφτικο σκερπάνι για την υπουργοποίησή του. Βρίσκεται σε εξέλιξη η πολιτική ενοποίησης ενός ευρύτερου κεντροδεξιού χώρου και η συγκρότηση της ηγεμονίας του. Λογικά σε αυτή τη διαδικασία θα υπάρξουν και αποδιοπομπαίοι τράγοι. Όπως ακριβώς το έθεσε ο Σαμαράς τονίζοντας ότι «Η νέα Ελλάδα τους χωράει όλους, εκτός από τους κολλημένους στο χθες»