Παναθηναϊκός, γένους θηλυκού...

To DNA του Τριφυλλιού κι εκείνα τα παιδιά της Λεωφόρου! «Εκείνα τα παιδιά»...
Η ζωή δεν είναι μια στιγμή αλλά πολλές. Δεν είναι μόνο εκεί που θέλεις να φτάσεις. Οι πραγματικές εμπειρίες είναι στη διαδρομή. Πάντα θα υπάρχουν υποχρεώσεις. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν και από την άλλη υπάρχουν τα αυτονόητα...

Πολλοί από εμάς έχουμε χρησιμοποιήσει τη φράση «Παναθηναϊκός γεννιέσαι δεν γίνεσαι» μια φράση που πάντα την πίστευα αλλά ποτέ δεν την είχα σκεφτεί. Η αφορμή μου δόθηκε ένα κυριακάτικο πρωινό ανάμεσα σε καφέ με φίλες και προετοιμασίας του μεσημεριανού... Μια από τις φίλες μου που όπως οι περισσότερες γυναίκες δεν ασχολείται με ποδόσφαιρο και της φαινόταν παράλογο και περίεργο που ακόμα στην ηλικία μου ασχολούμαι με αυτό, μου έκανε την ερώτηση «εσύ από πότε είσαι Παναθηναϊκός»;
Η γωνιά των οπαδών
Το GreenZone εγκαινιάζει τη στήλη των αναγνωστών με ένα mail που ξεχειλίζει συναίσθημα, αναμνήσεις και Παναθηναϊκό μεγαλείο. Στο [email protected] μπορείτε να στέλνετε τις απόψεις σας, οι οποίες και θα δημοσιεύονται εφόσον δεν υπάρχουν ανυπόστατοι χαρακτηρισμοί, αναπόδεικτες κατηγορίες και οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί «μηνύσιμο».

Θα μας βοηθούσε αφάνταστα αν υπογράφατε, έστω με κάποιο ψευδώνυμο, καθώς επίσης αν είχατε μια ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας. Από την πλευρά μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους αναγνώστες που συμμετέχουν και μας βοηθούν καθημερινά με τα σχόλιά τους, αρκετά εκ των οποίων αξίζουν μεγαλύτερης προβολής και για αυτόν τον λόγο επισπεύσαμε τη δημιουργία αυτής της στήλης! - «Από πότε»;
Μα είναι ερώτηση αυτή; Δεν έχω απάντηση... Κι όμως, η ερώτηση στριφογύριζε για μέρες στο μυαλό μου μέχρι που αποφάσισα να γυρίσω στο παρελθόν να βρω την απάντηση. Είναι ωραίο να κάνεις που και που ένα μικρό «ταξίδι» στο παρελθόν, άλλωστε όλοι έχουμε την δική μας μηχανή του χρόνου, οι αναμνήσεις μας γυρίζουν στο παρελθόν και τα όνειρα μας πηγαίνουν στο μέλλον όπου αντλείς χαρά αλλά και ιδέες που μπορεί να εφαρμόσεις στη πραγματικότητα. Άλλωστε όλα ξεκινούν από μια σκέψη, μια ιδέα, ένα όνειρο.

Επεσα λοιπόν κουτρουβαλώντας στο χωνί του παρελθόντος, λίγο άγαρμπα ομολογώ, γιατί ήθελα να βρω την απάντηση. Ήρθαν στο μυαλό εικόνες να κάθομαι στα πόδια του πατέρα μου, να βλέπουμε μαζί τον Παναθηναϊκό στην τηλεόραση και θυμάμαι ακόμα και τώρα πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά του όταν έμπαινε γκολ, να με σηκώνει στον αέρα ζητωκραυγάζοντας και εκείνη τη σπίθα στα μάτια του κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Θυμήθηκα την πρώτη μου φορά στο γήπεδο μετά από κλάματα και γλυκές που καταφέρνουν τους μπαμπάδες, τότε που «ερωτεύτηκα» τα παιδιά της Λεωφόρου.. Κυριακή να με ντύνει με τα χρώματα του Παναθηναϊκού και μετά τις επιπλήξεις της μητέρας μου του στυλ «που πας το παιδί, είναι μικρή», «είναι κορίτσι, που το τρέχεις στα γήπεδα» κλπ, να παίρνουμε τον δρόμο για το «Απόστολος Νικολαΐδης».

Ένας άλλος κόσμος διαφορετικός ξετυλίχτηκε στα μάτια μου... Είδα μια αγάπη ανιδιοτε