Φοιτητικές Ιστορίες: Τρίγωνα κάλαντα+Δεν έχεις μέλλον [Διπλό επεισόδιο]

Πίνω ζεστή σοκολάτα, φοράω παντόφλες-σκυλάκια και καρό πιτζάμες και το ραδιόφωνο παίζει Μαράια Κάρεϊ. Κλείνω το ραδιόφωνο, γιατί έχω κι ένα επίπεδο, και σέρνομαι ως το σαλόνι. Υπάρχει κάτι στην πρώτη μέρα απ’ τις διακοπές των Χριστουγέννων που με κάνει να νιώθω πιο χαριτωμένος κι από μωρό που μόλις ρεύτηκε. Επίσης το μαλλί μου έχει μεγαλώσει και μου πέφτει στο πρόσωπο, και φοράω τα γυαλιά μου και απλά είμαι ο μεγαλύτερος αγκαλίτσας στο σύμπαν.

«Καλώς τον» λέει η μαμά, κι ο μπαμπάς με ακολουθεί με το βλέμμα του. «Πώς κοιμήθηκες;»«Το κλεβάτι είναι μαλακόοο» νιαουρίζω.«Ωραία. Πλύσου γιατί θέλω να πας να ψωνίσεις». ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ (μέρος α) Σε φυσιολογικές συνθήκες, τα Χριστούγεννα μου προκαλούν κάθε είδους κακές αντιδράσεις, από προβλήματα στην αναπνοή μέχρι ψυχοσωματική ουλίτιδα, αλλά φέτος είναι διαφορετικά. Μετά από τόσες μαλακίες που αναγκάστηκα να υποστώ – ή, αν ακούσεις τον Αρτ, που ‘προκάλεσα στον εαυτό μου’ – ήθελα πραγματικά να κρυφτώ για λίγο στο παιδικό μου δωμάτιο, ίδιο και απαράλλαχτο από το λύκειο. Στο γραφείο μου υπάρχουν αυτοκόλλητα My Chemical Romance. Φωτογραφίες που ξεκολλάνε από τον τοίχο, και ίσως καλύτερα να τις αφήσω. Δεν είμαι στο λύκειο πια, μα το δωμάτιο τουλάχιστον έχει την δύναμη του κάστρου του Σούπερμαν.Και ώρες-ώρες μου λείπει η πόλη μου. Και έχει και χιόνι. Χιόνι και βιτρίνες με φωτάκια και, οκέι, είμαι το απόλυτο θύμα του καταναλωτισμού, αλλά μ’ αρέσει όλη αυτή η κατάσταση. Όλοι ξοδεύουν λεφτά τα Χριστούγεννα, και μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι το ξόδεμα είναι ευτυχία. Οι άνθρωποι με σακούλες μαγαζιών στο χέρι είναι ευτυχισμένοι. Κι εγώ νιώθω ευτυχισμένος, λιγάκι. Το επόμενο πρωί με ξυπνάει το κουδούνι. Κάλαντα. Είμαι τόσο ζαβλακωμένος, που απλά τα κάνω μια αγκαλιά, τους κλείνω την πόρτα και ξαναπάω στο κρεβάτι. Οι γονείς μου πουθενά. Τρεις ώρες μετά, ακούω θόρυβο στο σαλόνι. Αν είναι τα παιδάκια που δεν πλήρωσα και ήρθαν να πάρουν το αίμα τους πίσω; Περπατάω προσεκτικά, αλλά μόλις βλέπω μπροστά μου τον Μάρκο, τσιρίζω χωρίς να μπορώ να κρατηθώ. «Γύρισες!»«Όχι, είμαι ολόγραμμα. Βλαμμένε» λέει και με αγκαλιάζει. Και μετά μου χαλάει τα μαλλιά, επειδή είναι ο πιο ηλίθιος μεγάλος αδερφός έβερ. «Μου είπαν ότι θα έμενες πάνω για τις γιορτές!» «Πήρα άδεια!»Είχα να δω τον Μάρκο έναν χρόνο. Τρία χρόνια πριν είχε φύγει στην Σουηδία, κι έφτιαχνε ντοκιμαντέρ. Γνώρισε μια ελληνίδα εκεί, την Κλαίρη, πιανίστρια, και ήταν ένα καλλιτεχνικό power couple. Ακριβώς όπως η μαμά κι ο μπαμπάς. Άρα υποθέτω εγώ είμαι το μαύρο πρόβατο. Ή το βαρετό πρόβατο. «Πόσο καιρό θα μείνεις;» τον ρωτάω. «Τρεις μέρες» απαντάει, και πριν προλάβω να κατσουφιάσω, βγάζει ένα κουτί απ’ τον σάκο του και μου το δίνει. «Καλά Χριστούγεννα!»Είναι μια φωτογραφική. Ακριβή. Προσπαθεί να μου θυμίσει πως δεν έχω αρκετά χόμπι; «Τι θα κάνω εγώ μ’ αυτό;»Με κοιτάει σαν ηλίθιος. «Αν είναι να βγάζεις το πουλί σου, να το βγάζεις με ποιότητα» λέει και γελάει μόνος του. Τι μαλάκας. «Μην τολμήσεις να το αναφέρεις, η μαμά κι ο μπαμπάς παίζει να μην έχουν ιδέα!»«Νομίζεις. Μαζί σε κοροϊδεύαμε στο skype». Γαμώτο. «Τι σκατά συμβαίνει στη ζωή σου; Δεν μιλάμε καθόλου πια». Και συνήθως αυτή είναι μια ερώτηση που με παραλύει, αλλά έχει αρχίσει ήδη να φτιάχνει καφέ και άνοιξε ένα τεράστιο κουτί μπισκότα, οπότε προσπαθώ να χαλαρώσω και του εξηγώ. Για το πώς κόντεψα να βαρέσω νευρικό κλονισμό, για το πόσο χάλια τα πάω στη σχολή, για την ψυχοπαθή πρώην. Αυτός απλά χαμογελάει. «Αν μπορούσες να ζεις χωρίς όλα αυτά τα δράματα, θα το ‘κανες;»Τώρα αυτή κι αν είναι ερώτηση που παραλύει.«Όχι» λέω τελικά. Αν το καλοσκεφτώ, έχω μήνες να νιώσω πως βαριέμαι. Αν αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής, είναι σίγουρα κομμάτι του. Και μετά υπάρχει η άσχημη πλευρά των Χριστουγέννων· οικογενειακά τραπέζια. Η χωρισμένη αδερφή του μπαμπά, που έφτιαξε προφίλ στο okCupid, ο αδερφός της μαμάς, που είναι ο πιο βαρετός άνθρωπος στην ιστορία του πλανήτη, και η εξίσου βαρετή οικογένειά του. Δεν βοηθάνε και πολύ τις ανησυχίες μου πως το μαύρο/βαρετό πρόβατο του σπιτιού έτυχε να είμαι εγώ. Αλλά υποθέτω κάνει καλό στους γονείς μου, τους θυμίζει πόσο μισούν τις οικογένειές τους και πόσο τυχεροί είναι που βρήκαν ο ένας τον άλλον.Επίσης είμαστε στο δεύτερο μπουκάλι κρασί. Η θεία μας μιλάει για έναν Ούγγρο χήρο που της μιλάει εδώ κι έναν μήνα και σκέφτεται να έρθει Ελλάδα να την γνωρίσει. Ο θείος γκρινιάζει γιατί έχει ένα μάτσο διαγωνίσματα να διορθώσει για τα Χριστούγεννα, και αν αναγκαστεί να διαβάσει άλλη μία έκθεση δευτέρας γυμνασίου με ορθογραφικά, θα χάσει την πίστη του στην ανθρωπότητα, ενώ η γυναίκα του συμφωνεί και μαζεύει ορεκτικά στο πιάτο της λες και ετοιμάζεται για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Η κόρη τους πάει δευτέρα γυμνασίου και περνάει γκοθ φάση. Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι περνούσαν ακόμα γκοθ φάσεις. Ο Μάρκος μας λέει πώς περνάει στην Σουηδία με την Κλαίρη. Ο μπαμπάς λέει:«Ορφέα, εκείνη η φωτογραφία ήταν απαίσια. Με απογοητεύεις». Γρυλλίζω και θάβω το κεφάλι μες στα χέρια μου. Το πιο τρομακτικό είναι πως λογικά εννοεί ότι τον απογοητεύω σαν επαγγελματία φωτογράφο, όχι σαν γονιό. Σαν γονιός δεν ενδιαφέρεται αρκετά, υποθέτω. Όταν ήμουν δεκατρία, είχα πάθει επιπεφυκίτιδα, και μπούκαρε στο δωμάτιό μου για να με ρωτήσει αν καπνίζω χόρτο— και μετά πως αν όντως καπνίζω, αν εμπιστεύομαι τον ντίλερ μου. «Θα μιλήσουμε σοβαρά γι’ αυτό τώρα;» ρωτάει ο Μάρκος, αλλά φαίνεται πως το απολαμβάνει. «Ήταν μια κακή στιγμή».«Απλά θέλουμε να ξέρεις ότι δεν είμαστε θυμωμένοι» λέει η μαμά και με ακουμπάει στον ώμο. Κι από την μία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι γονείς πρέπει να θυμώνουν με τις μαλακίες των παιδιών τους, μα απ’ την άλλη, οι μαλακίες των παιδιών σημαίνουν πως κάτι πήγε στραβά στην ανατροφή τους, και στη τελική, αν αρχίσουμε να μην αγνοούμε πράγματα σ’ αυτό το σπίτι, πάω για ύπνο. «Ακριβώς! Λες κι εμείς δεν τα κάναμε στα νιάτα μας!» Με τι; Με ταχυδρομείο; «Επίσης, το ‘ξερες ότι και εγώ και η μαμά σου ήμασταν bi για έναν χρόνο, στα 21; Ακριβώς στην ηλικία σου!» Του Μάρκου του κόπηκε το γέλιο. Η θεία κι ο θείος έχουν φρικάρει τόσο πολύ, αν δεν ήμουν απασχολημένος να δημιουργώ νέα παιδικά τραύματα, θα ήταν απ’ τα καλύτερα οικογενειακά δείπνα. Η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν πεθάνει στο γέλιο. Θα τους κλέψω όλο το αλκοόλ, έχουν αρχίσει να γερνάνε. «Με συγχωρείτε» λέω και σηκώνομαι να κλειδωθώ στο δωμάτιό μου. Ενώ απομακρύνομαι, ακούω τον μπαμπά να φωνάζει κάτι για το πώς κι ο Αμαζόνιος θέλει κλάδεμα πού και πού, Ορφέα, και θέλω επίσημα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ώρες μετά, κάθομαι στο κρεβάτι και επεξεργάζομαι την ουλή στη γάμπα μου. Δεν έχουν μείνει πολλά σημάδια από τότε, αλλά αυτό ήταν βαθύ. Για μια μικρή στιγμή πριν, ένιωσα όπως τότε. Και είναι πολύ απλό να κατηγορείς τους γονείς σου για όλα σου τα κουσούρια, αλλά δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό. Οι γονείς μου είναι αυτοί που είναι, και – αποδεδειγμένα – έχω την τάση να γίνομαι λίγο δραματικός. Ίσως αυτό να είναι το ταλέντο μου στην οικογένεια, η υπερβολή μου. Ίσως να καταλήξω στο θέατρο. Κάποιος χτυπάει την πόρτα μου.«Να μπω;» ακούγεται ο Μάρκος. Δεν περιμένει καν να απαντήσω, έρχεται και κάθεται απέναντί μου. «Το ξέρεις ότι απλά έσπαγαν πλάκα, σωστά;»«Με κάτι τραυματικό!»Ο αδερφός μου με κοιτάει όπως με κοίταζε πάντα: λες και είμαι υπερβολικά έξυπνος για να αφήνω τον εαυτό μου να λέει τέτοια χαζά. «Αλήθεια τώρα; Σε τραυμάτισε τόσο;»Δεν απαντάω αμέσως. Μετά από λίγο, λέω «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι ο μόνος στην οικογένεια που του συμβαίνουν αυτά».«Γιατί είσαι ο μόνος που τα αφήνει να τον επηρεάσουν και να τον τραβάνε πίσω». Κοιταζόμαστε λίγο, το βλέμμα του πέφτει στο σηκωμένο μου μπατζάκι, στο σημάδι στη γάμπα. Μου κατεβάζει το μπατζάκι. «Κι αν τραβιέσαι πίσω, δεν έχει τελειωμό». *** Ακόμα προσπαθώ να επεξεργαστώ τι ήταν αυτό που έζησα: ήταν βράδυ, εγώ στόλιζα το δέντρο, ο μπαμπάς έβλεπε ειδήσεις και ο φούρνος έψηνε κοτόπουλο. Έπιασα μια μπάλα που βρισκόταν στο σπίτι περισσότερα χρόνια κι από μένα, ετοιμαζόμουν να την κρεμάσω σε ένα κλαδί και η μάνα μου πετάχτηκε απ’ το πουθενά, φωνάζοντας να προσέχω, γιατί αυτή η μπάλα ήταν πολύτιμη. Μιας και δεν έπαιζα ποτέ ποδόσφαιρο και οι μόνες μπάλες με τις οποίες έχω συχνή επαφή είναι τα παπάρια μου, της είπα πως ξέρω να φερθώ ευγενικά. Μετά είχε πρόβλημα με το κλαδί, γιατί ήταν πολύ χαμηλά και η μπάλα θα χανόταν. Της εξήγησα πως το χαμηλό κλαδί θα ήταν ακριβώς στο οπτικό πεδίο των καλεσμένων που δεν θα είχε, κι αυτό την εκνεύρισε περισσότερο, και μου είπε πως είκοσι χρόνια με ζει βάζοντας πράγματα στη σωστή τους θέση, και χωρίς να το καταλάβω, είχαμε ξεκινήσει διαγωνισμό ουρλιαχτού, ενώ ο μπαμπάς συνέχιζε να βλέπει ειδήσεις χωρίς να δίνει σημασία. Σκέφτηκα να σπάσω την μπάλα, εκείνη τη στιγμή, μέσα στο χέρι μου, να της γεμίσω τον καναπέ με αίμα, να ρίξω και μια υστερία για τα λάθη που έκαναν όσο με μεγάλωναν και κατέληξα τώρα να χαρακώνω τις παλάμες μου με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εν τέλει απλά κρέμασα την μπάλα στο κλαδί που μου υπέδειξε, και ο μπαμπάς θυμήθηκε πως ξέχασε το κινητό του στο αυτοκίνητο, και μου είπε να πάω να το πάρω.Είπε, όχι ζήτησε.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝ (μέρος β) Είμαι δεκαπέντε. Το πατρικό μου έχει ένα μαγνητικό πεδίο ή κάποιο βουντού που με κρατάει δεκαπέντε. Όταν είσαι δεκαπέντε, κανείς δεν θα ακούσει τα επιχειρήματά σου, γιατί κανείς δεν περιμένει να έχεις επιχειρήματα. Η μαμά δεν ήταν πολύ καλή με τις λέξεις ποτέ, ούτως ή άλλως. Είναι σκηνογράφος, επικοινωνεί με συνθέσεις. Όταν ήμουν δέκα, μετέτρεψε ολόκληρο το σαλόνι μας σε σαλούν για το πάρτι μου, γιατί ήθελα να γίνω καουμπόι. Που σημαίνει ότι με αγαπά. Το ότι επιλέγει να μου κάνει την ζωή δύσκολη σε άσχετες στιγμές είναι κάτι με το οποίο πρέπει να μάθω να ζω;Πηγαίνω μέχρι το αυτοκίνητο και ψάχνω το κινητό. Βρίσκεται, χωρίς καμία αναπάντητη κλήση, δίπλα σ’ ένα πακέτο τσιγάρα. Κλείνω την πόρτα και κάθομαι στην άνετη θέση του οδηγού. Κλέβω ένα τσιγάρο του πατέρα μου, ελαφρύ, κούφιο, και το ανάβω ενώ κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Χαϊδεύω το τιμόνι και αφήνω τον εαυτό μου να σκεφτεί, Θα μπορούσα να οδηγήσω αυτό το αμάξι, πέρα από την πόλη και τα προάστια και τα δάση και να ζήσω μόνος μου, μακριά, σ’ ένα δεντρόσπιτο. Και κάπου εκεί σταμάτησα, γιατί ένιωσα την υποκρισία να μου τρέχει από τα αυτιά. Δεν ξέρω ούτε να οδηγώ. Σιγά μην ζούσα σε δεντρόσπιτο, χωρίς wifi. Με την φαντασίωση της απόδρασης να καίγεται, επέστρεψα το κινητό στον μπαμπά. Όταν με ρώτησε γιατί άργησα, του είπα πως συνάντησα έναν παλιό συμμαθητή. Δεν ξέρει πως όταν βλέπω παλιούς συμμαθητές, αλλάζω δρόμο. Αυτή θα είναι η ζωή μου όταν πάρω πτυχίο; Θα γυρίσω πίσω και θα ζω μαζί τους, θα φέρνω ξεχασμένα κινητά από αμάξια, θα φτιάχνω τοτέμ οργής από χριστουγεννιάτικες μπάλες και θα καπνίζω στα κρυφά; Δεν καταλαβαίνω καν γιατί μπήκα στον κόπο, την πρώτη φορά που έβαλα τσιγάρο στο στόμα μου, με έπιασαν στα πράσα και δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Υποθέτω μου φάνηκε πολύ κινηματογραφικό, καπνίζει τσιγάρο μες στο αυτοκίνητο γιατί είναι καταπιεσμένος, είναι το μόνο που του έχει μείνει. Όταν είσαι φοιτητής, υπάρχουν στιγμές που σου λείπουν οι γονείς σου όσο τίποτα άλλο, μα αν περάσεις περισσότερο από δυο μέρες μαζί τους, γίνονται τοξικοί. Οι γονείς μου πάντα με κάνουν να σκέφτομαι τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Όλα φαίνονται τόσο εύκολα γι’ αυτούς. Μπαμπάς φωτογράφος, μαμά σκηνογράφος, γιος ακόμα αναποφάσιστος ποιο είναι το ταλέντο του. Αν δεν έχω ταλέντο σε κάτι; Και είμαι είκοσι ένα, δεν επιτρέπεται να σκέφτομαι τα ίδια που σκεφτόμουν στα δεκαοχτώ. Μετά από μια ηλικία πρέπει ν’ αρχίσεις να αποδέχεσαι πως δεν θα γίνεις ποτέ διάσημος. Όλα τα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν διάσημα όσο μεγαλώνουν. Πρώτα θέλουν να γίνουν αστροναύτες, πυροσβέστες, γιατροί, μετά την εφηβεία όμως, όλοι ανεξαιρέτως θέλουν να γίνουν ροκ σταρ. Το κακό με την γενιά μου είναι ότι μεγαλώσαμε ακούγοντας πως πρέπει να ακολουθάμε τα όνειρά μας, κι αμέσως μετά πως πρέπει να τα σκοτώσουμε και να συμβιβαστούμε. Πρέπει να αποδεχτείς πως δεν θα βγεις ποτέ στο εξώφυλλο κανενός περιοδικού. Το πολύ να γράψει για σένα η τοπική εφημερίδα, κι αυτή η συνειδητοποίηση πονάει. Σε λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος. Η μαμά και ο μπαμπάς ξεκίνησαν να πίνουν από τώρα και να παίζουν χαρτιά. Μιλήσαμε στο skype με τον Μάρκο, ο Αρτ έστειλε μήνυμα για καλή χρονιά πριν πέσουν οι γραμμές— όλα μου φαίνονται τόσο βιαστικά. Λες και θέλουν να βγάλουν την υποχρέωση απ’ την μέση. Η περασμένη χρονιά ήδη έφυγε χωρίς να το καταλάβω, κι όλοι θέλουν να με χώσουν για τα καλά στην επόμενη. Δεν νιώθω έτοιμος. Έχω τόσα πράγματα που θέλω να αφήσω πίσω, μα είναι μόνο άλυτες υποθέσεις. Υποτίθεται τις πρωτοχρονιές παίρνουμε μαθήματα ζωής, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν νιώθω να ‘χω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Και μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο, που πλέον έχει γίνει όσο αποπνικτικό όσο στην τρίτη λυκείου, νιώθω μόνος. Στις σειρές πάντα περιμένουν κάποιον να φιλήσουν την πρωτοχρονιά. Μόνο που στην Ελλάδα κάνουμε πρωτοχρονιά με το σόι μας. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη την ανάγκη να με φιλήσουν. Ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα. «Ό,τι κάνεις στην αλλαγή, θα το κάνεις και την υπόλοιπη χρονιά!» ακούγεται η μαμά από την πόρτα. Γελάω.«Θα με βάλεις να υποκρίνομαι ότι διαβάζω, όπως παλιά;» «Όχι. Αλλά δεν θέλω να σε βλέπω λυπημένο». «Δεν περνάω και τον καλύτερο χρόνο» της λέω.Ακούμε πυροτεχνήματα.«Καινούριος χρόνος» μου απαντάει.«Θα είναι διαφορετικός;»