Φοιτητικές Ιστορίες: Μεταμεσονύκτια ιστορία αγάπης

Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο κόνσεπτ για να καταλάβεις όσο είσαι φοιτητής. Υπάρχουν μέρες που δεν τελειώνουν με τίποτα, δευτερόλεπτα που προσπαθείς να τα τραβήξεις όσο περισσότερο μπορείς. Και υπάρχουν στιγμές που καλύτερα να μην είχαν συμβεί ποτέ. Οι μέρες γίνονται νύχτες, το Πάσχα έρχεται μετά τα Χριστούγεννα και δεν καταλαβαίνεις πότε και πώς.

Σε τρομάζει αυτό; Σε κάνει να νιώθεις πώς μεγαλώνεις; Πως ο χρόνος σου τελειώνει; Και πόσες πιθανότητες έχεις να κάνεις αυτές τις σκέψεις στις τέσσερις το πρωί;

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Μοιάζω άστεγος. Ίσως δεν έπρεπε να πάρω να πετάξω και τα σκουπίδια. Τα είχα να κάθονται μια βδομάδα, δεν θα βρωμούσαν περισσότερο άλλη μια μέρα. Ή ίσως φταίει ότι βγήκα έξω με τις παντόφλες. Αφού είχες την ψυχική αντοχή να μαζέψεις έξι ευρώ σε εικοσάλεπτα, μπορούσες να βάλεις και παπούτσια, μου λέω. Αλλά οι ανάγκες είναι ανάγκες. Ακόμα και στην κόμμα μηδέν μηδέν ένα περίπτωση να πετύχεις μεθυσμένες γκόμενες στις τέσσερις το πρωί στο δρόμο σου κυριακάτικα. Μάθημα δεν έχουν αυτές αύριο; Κι εκείνη την ώρα φρικάρεις γιατί θα σε δουν οι γκόμενες σε τέτοια χάλια, σαν το αγρίμι, και θα γελάσουν και δεν θα χάσεις κάθε δυνατότητα να κάνεις κάτι μαζί τους, άσχετα που δεν τις ξέρεις και είναι ειλικρινά κρήπι να κάνεις πεφτουλιά σε μεθυσμένες γκόμενες κάτω απ’ το σπίτι σου στις τέσσερις τα χαράματα, μα οι πιο σεξουαλικά ενεργοί φίλοι σου και η πατριαρχία σου έχουν μάθει πως ό,τι κινείται, πυροβολείται, και εν τέλει ίσως ο Φρόιντ να είχε δίκιο.

Οι γκόμενες με αγνόησαν γιατί τραγουδούσαν Πέγκυ Ζήνα. Υπάρχει ακόμα η Πέγκυ Ζήνα; Πίστευα ότι στο 2014 θα ήταν όσο αόρατη όσο εγώ στις γκόμενες. Πληγώθηκε λίγο ο εγωισμός μου. Αλλά έχω σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή. Όπως ότι το περίπτερο δίπλα στο σπίτι μου είναι κλειστό. Σκατά. Πρέπει να κατέβω στον κεντρικό. Τολμάω; Αυτές είναι οι σημαντικές ερωτήσεις που κάνεις στον εαυτό σου.

Τολμάω να της μιλήσω; Τολμάω να της μιλήσω; – special alcohol edition Τολμάω να πω στους φίλους μου ότι έχω δει όνειρα που τους σκοτώνω; Τολμάω να βγω με τις παντόφλες στον κεντρικό για να βρω περίπτερο και να ικανοποιήσω την βουλιμία μου;

Τολμάω. Ούτως ή άλλως ο δρόμος είναι σοβαρά άδειος. Και είναι κάτι που όλοι θα κάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Είναι άλλη μια εμπειρία. Όπως η ξεπέτα χωρίς προφυλακτικό και το μεθύσι με τεκίλα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτά είναι παραδείγματα που με κάνουν να νιώθω καλύτερα αυτή τη στιγμή. Αλλά, ξανά, έχω σημαντικότερα πράγματα να σκεφτώ— το γεγονός ότι ακούω βήματα. Ίσως είμαι παρανοϊκός, ίσως έχω παραισθήσεις απ’ την πείνα. Αλλά όχι, είναι ένας τύπος από πίσω μου και δεν έχει αρκετά φώτα και όλα είναι κλειστά. Κανονικά, κάνεις ότι σκύβεις να δέσεις το κορδόνι σου για να σε προσπεράσει, ενώ στο άλλο χέρι σφίγγεις τα κλειδιά σου για να ‘σαι έτοιμος να χαρακώσεις όποιον σου επιτεθεί, αλλά παντόφλες. Ή μήπως είναι καλύτερη ιδέα; Δεν θα τολμούσες να επιτεθείς σε κάποιον που κάνει ότι δένει τις παντόφλες του στην άκρη του δρόμου, οι πιθανότητες λένε πως θα είναι πιο επικίνδυνος από σένα. Αλλά ας κρατήσω την λίγη αξιοπρέπεια που μου έμεινε, το περίπτερο είναι δυο βήματα μακριά. Θα μπορούσα να τρέξω μέχρι εκεί. Αλλά αν τρέξω και έχει αδέσποτα σκυλιά, θα μου ορμήξουν.

Είναι λάθος να με τιμωρεί τόσο άσχημα το σύμπαν επειδή ήθελα να αγοράσω μία σοκοφρέτα.

Ορφέα, ρωτάω τον εαυτό μου, σε κάνει αυτό να νοσταλγείς παλιότερες, πιο απλές εποχές; Τότε που οι άνθρωποι είχαν τις πόρτες τους ξεκλείδωτες και ένιωθαν ασφαλείς; Τότε που τα παιδιά φώναζαν απ’ τα μπαλκόνια να κατεβούνε για κρυφτό στην αλάνα, και δεν έστελναν κάθε δέκα λεπτά request για ζωή στο Farm Heroes; Όχι. Με κάνει να θέλω να φτάσω επιτέλους στο γαμημένο περίπτερο, να πάρω τα φαγητά μου και να γυρίσω στο σπίτι για να τελειώσω την σειρά μου, να κλείσω το λάπτοπ και να κάτσω στο κινητό μέχρι να τελειώσει η μπαταρία ή να λιποθυμήσω από την κούραση!

Αυτός που ήταν από πίσω μου με προσπερνά. Γυρνάει να με κοιτάξει και μπορώ να αισθανθώ τον οίκτο του. Δεν θα μιλήσω γιατί ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να με σκοτώσει, ίσως να αποφάσισε να μου την χαρίσει έτσι για τ’ ανάθεμα που είμαι, και μία μόνο κουβέντα να του σπάσει τις αναστολές και δεν θα πεθάνω χωρίς σοκολάτα στον οργανισμό μου.

Όταν επιτέλους φτάνω στο περίπτερο, τα φώτα του μοιάζουν με εκκλησία την Ανάσταση. Μόνο που το περίπτερο μου προκαλεί μεγαλύτερη κατάνυξη. Ανοίγω το ψυγείο και αρπάζω έναν χυμό. Όχι, κόλα. Τσάι. Σοκοφρέτες, μια κανονική, μια με φουντούκι. Και ζελεδάκια. Και σπόρια. Τα κρατάω όλα στην αγκαλιά μου, μου δίνουν ζωή. Ίσως πάρω και τσίχλες.

Είναι κι ένας άλλος τύπος εκεί. Με περνάει δυο κεφάλια, φοράει δερμάτινο τζάκετ και αρβύλες. Είχα δεν είχα, πάλι ξεφτίλα στους κουλ ανθρώπους θα γίνω. Αυτός σιγά μην αγοράζει σκατούλες για να φάει νυχτιάτικα. Αυτός θα αγοράζει προφυλακτικά, γιατί τα τελειώσανε με την γκόμενά του, και την άφησε δέκα λεπτά να συνέλθει μέχρι να πάνε για δεύτερο γύρο. Κι εγώ στέκομαι εκεί, με τις παντόφλες, με τις φόρμες μου να φαίνονται αφύσικες γιατί τις φόρεσα πάνω απ’ τις πιτζάμες και μοιάζω άπλυτος και χοντρός. Μοιάζω σαν να έχω σπυράκια στην πλάτη, σαν να παίζω ακόμα World of Warcraft, σαν να έχω αναπνευστικά προβλήματα. Ο τύπος παίρνει την σακούλα του από τον περιπτερά, γυρνάει και με αντικρίζει. Στην σακούλα του έχει μπισκότα, χυμό, τσιγάρα, πάρτι μιξ από ξηροκάρπια και τρία διαφορετικά κρουασάν. Εξετάζει τη δική μου πραμάτεια. Χαμογελάει πλατιά. Με καταλαβαίνει. Με νιώθει. Είμαστε αδέρφια πλέον.

Ted fb.com/theodiakos
@theodiakos
theowalton [at] yahoo.com
rocknrollkendoll.tumblr.com