Αληθινή ιστορία: «Είσαι τόσο λίγος…»

Μέλλουσες μαμάδες προσοχή! Μια βασική προϋπόθεση για να κάνετε μια ισορροπημένη οικογένεια είναι και το να θαυμάζετε τον σύντροφό σας.

Όταν ξαφνικά στα μάτια σας αρχίσει να σας φαίνεται «λίγος» και ο «κ. Τέλειος» γίνεται ο «κ. Τίποτα», τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ίσως τελικά, ο σύντροφός σας να μην είναι ο ιδανικός πατέρας για τα παιδιά σας (όταν έρθουν στον κόσμο...). Μια φίλη, θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της, ανώνυμα φυσικά, για να μας βάλει σε σκέψεις και να προλάβουμε τα χειρότερα, όσο είναι ακόμα νωρίς.

Της Δήμητρας Μαυρίδου*

«Δεν γίνεται

τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα, δεν θα αλλάξεις με τίποτα. Μην κοιτάς αλλού! Εδώ είμαι!!! Σου μιλάω!!! Είχε δίκιο η Κατερίνα τελικά. Μου τα έλεγε, αλλά εγώ...Αλλού γι αλλού νυχτωμένη. Με τα μούτρα πάνω σου. Και ας το ένιωθα ότι δεν θα μας βγει. Κάθομαι και σε κοιτάω με αυτό το ποτήρι στο χέρι όλη μέρα και σε.... λυπάμαι (ευτυχώς δεν το είπα!)...δεν σε αντέχω. Τελικά είσαι τόσο λίγος. Αλλά ...σ'αγαπώ (ούτε αυτό το είπα). Θα φύγω».

Και όπερ εγένετο. Η Ελένη έφυγε. Αλλά τον αγαπούσε. Και ξαναγύρισε. Σαν να είχε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του. Κάτι μέσα της την έκανε να φτάσει στα όριά της, αλλά το ίδιο κάτι την γύρισε πίσω όταν είδε ότι εκεί στον έξω κόσμο, υπήρχαν και άλλοι λίγοι, που στην αρχή φαίνονταν πολλοί, αλλά στην πορεία αποδείχτηκαν πιο λίγοι και από τον λίγο Γρηγόρη. Ουφ, μπερδεύτηκα. Δηλαδή η Ελένη είναι το πολύ στη σχέση και ο Γρηγόρης το λίγο; Και με ποια κριτήρια λες κάποιον λίγο; Λίγος γενικά ή λίγος για σένα;

Χμμμ. Λίγος για την Ελένη. Ένας φίλος, με τον οποίο συζήταγα την ιστορία της ηρωίδας Ελένης με ρώτησε χαριτολογώντας «Λίγος στο σεξ;». Όχι, δεν είναι εκεί το θέμα. Δεν είναι λίγος σε έναν τομέα. Είναι λίγος στα μάτια της. Και ακολουθεί η εύλογη ερώτηση του ψυχαναλυτή, όταν η Ελένη πήγε να τον επισκεφτεί: O Γρηγόρης ήταν από την αρχή λίγος ή τώρα το πήρες χαμπάρι;

Εδώ η Ελένη ζορίζεται και κοιτάει νευρικά το πάτωμα.«Λοιπόν, ο Γρηγόρης ήταν αντικειμενικά λίγος από την αρχή, αλλά πολύς στα δικά μου μάτια». Ήταν ένας ευχάριστος τύπος, με αίσθηση του χιούμορ, αρκετή δόση τρέλας και πολύ όρεξη για ζωή. Με ανέβαζε στα ουράνια, με αγαπούσε πολύ, με φρόντιζε, ήταν ευγενικός. Περνάγαμε καλά. Επαγγελματικά μόνο ήταν λίγο ζορισμένος γιατί δεν έβγαζε όσα ήθελε. Είχε τουλάχιστον ένα σπίτι δικό του_ ευτυχώς_ το οποίο μέσα σε λίγους μήνες έγινε και σπίτι δικό μου. Τι γλυκός! Από την αρχή ήθελε να μου δώσει τα κλειδιά, αλλά κράτησα χαρακτήρα. Τότε.

Γιατί μετά... Εγώ δούλευα σε μια διαφημιστική εταιρεία. Με θαύμαζε πολύ. Μου άρεσε αυτό. Και δεν ζήλευε καθόλου. Ούτε καν όταν ξεκίνησα να βγάζω παραπάνω χρήματα από αυτόν 2 χρόνια μετά. Συνέχιζε να καμαρώνει για εμένα. Αυτά μέσες άκρες. Σίγουρα πάντως δεν ήταν λίγος. Εντάξει, ένα ελάττωμα είχε μόνο, αλλά και αυτό ελάσσονος σημασίας. Τότε. Καμιά φορά τα έτσουζε λίγο παραπάνω. Πιεζόταν πολύ στη δουλειά. Δεν ήταν και αλκοολικός. Έτσι νόμιζα...»

Σε αυτή τη σκηνή της ιστορί