Η αγάπη δεν πρέπει να δίνεται απλόχερα μόνο σε όποιον είναι δίποδος

Όταν η κακοποίηση των ζώων έχει γίνει μια θλιβερή πραγματικότητα, μια κοπέλα που αγκάλιασε με την οικογένειά της ένα δυστυχισμένο σκυλάκι και του πρόσφερε μια χαρούμενη ζωή, μας λέει να κάνουμε όλοι αυτό το βήμα.

«Είμαι δίποδη. Έχω φωνή. Μπορώ να αντιδράσω. Έχω καρδιά. Έχω ψυχή. Νιώθω. Αισθάνομαι.

Στο διπλανό δωμάτιο, μέχρι πέρσι ήταν ξαπλωμένη η τετράποδη αδερφή μου σε ηλικία 13 ετών. Ήταν τετράποδη. Δεν είχε φωνή. Μπορούσε να αντιδράσει χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις. Είχε καρδιά. Έχει ψυχή. Ένιωθε. Αισθανόταν.

Μας την έδωσαν σε ηλικία τριών χρονών ένα ζευγάρι που λόγω ηλικίας

δυσκολευόταν να την φροντίσει άλλο. Ο πατέρας μου κτηνίατρος, με πραγματικές γνώσεις και επικοινωνία με τα σκυλιά, με ένα μόνιμο άγχος στο αμάξι την ημέρα της υιοθεσίας, φοβούμενος πως το σκυλί δεν θα θέλει να φύγει από ένα περιβάλλον που έχει συνηθίσει και δεχτεί αγάπη, έψαχνε συνεχώς αυτή την μισή ώρα κούρσας να βρει τον κατάλληλο τρόπο ώστε ο αποχωρισμός αυτός να είναι όσο λιγότερο επώδυνος μπορούσε να γίνει. Έναν τρόπο να νιώσει το σκυλί ασφάλεια από την στιγμή που θα μπει στο αμάξι μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε. Είχαμε γνωριστεί και είχαμε παίξει. Αλλά αυτή η στιγμιαία φιλία δεν μπορούσε φυσικά να αντικαταστήσει το σπίτι της. Το σπίτι που ζούσε τρία χρόνια. Τα δεδομένα ήταν αυτά και τελικώς η κατάληξη ήταν τελείως διαφορετική. Την ώρα που της βάλαμε για πρώτη φορά το λουράκι της και ήρθε η ώρα να πει αντίο στο σαλόνι που έτρεχε καθημερινά, ο πατέρας μου πήρε μια βαθιά ανάσα γιατί ψυλλιαζόταν το ζόρι που θα αντιμετωπίζαμε μέχρι να μπει στο αμάξι. Η Λόρα άλλαξε τα δεδομένα με ένα γρήγορο σάλτο μέσα στα πίσω καθίσματα, και στην συνέχεια με την μουσούδα γεμάτη χαρά που είχε μόνιμα έξω απ΄το παράθυρο μέχρι να φτάσουμε στο νέο της σπίτι. Ήταν ευτυχισμένη και έτσι ήταν και τα υπόλοιπα 10 χρόνια ζωής της. Και αυτό; Όχι γιατί είχε τσάμπα εμβόλια. Αλλά γιατί όπως κατάλαβε ο κτηνίατρος του σπιτιού μας από τις γενικές της αντιδράσεις, το σκυλί δεν έβγαινε βόλτες. Ήταν κλεισμένο σε ένα δωμάτιο τα πιο ζωηρά του χρόνια. Ήταν δυστυχισμένο και βρήκε την ευτυχία στις βόλτες που την πηγαίναμε, στις διακοπές που έκανε, στις τρεχάλες της στην εξοχή, στην αγκαλιά της μαμάς μου που την έπαιρνε παντού μαζί της. Το σκυλί μας ήταν τυχερό. Η τύχη όμως δεν βρίσκεται παντού.

Δεν βρίσκεται σίγουρα όταν τα περιστατικά εγκατάλειψης και κακοποίησης ζώων αυξάνονται όσο η στάθμη της θάλασσας από την κλιματική αλλαγή (η παρομοίωση αυτή έχει διπλό στόχο ευαισθητοποίησης). Δεν σε τρομάζει που στην Ελλάδα πάνω από 3 εκατομμύρια αδέσποτα εγκαταλείπονται από την οικογένεια τους; Εμένα με τρομάζει. Δεν σε καθήλωσε το βιντεάκι που κυκλοφόρησε εν έτη 2018 σε όλο τον κυβερνοχώρο με φαντάρους στην Κόνιτσα που κακοποίησαν και έριξαν από τον γκρεμό σκύλο-ψυχή και μάλιστα στο βιντεοσκοπημένο συμβάν τα γέλια και η ευχαρίστηση συνόδευαν ακάθεκτα την δολοφονική αυτή πράξη; Δεν σε προβληματίζει που πλέον οι φόλες βρίσκονται σε κάθε γειτονιά; Σε προβληματίζει και το ξέρω. Kαι το πρόβλημα έχει πολλές πτυχές και πολλά ονόματα. Αυτών που ονομάζουν την εγκατάλειψη ενός ζώου «οικονομική κρίση», την κακοποίηση μιας ζωντανής ψυχής «ήταν ατύχημα». Αυτών που δεν θέλουν να δικαιολογηθούν ή να εξιλεωθούν για την βαρβαρότητα που διακατέχει το είναι τους, αλλά δεν μετανιώνουν ποτέ. Γιατί ένα ζώο είναι τετράποδο. Και μόνο τα δίποδα είναι έξυπνα και ζωντανά. Και εκεί είναι το σημείο που εμφανίζονται οι πτυχές του προβλήματος, σαν αυτή της ημιμάθειας. Δεν μαθαίνουμε όλοι να σεβόμαστε τα ζώα. Να τα αγαπάμε. Να τα θεωρούμε μέλος της οικογένειάς μας. Να τα αντιμετωπίζουμε σαν ανθρώπους. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να μας μιλήσουν; Να παραπονεθούν; Να πατήσουν πόδι; Ή γιατί έχουμε μεγάλη ιδέα για το είδος μας; Γιατί ο άνθρωπος είναι μοναδικός; Μοναδικοί είναι οι άνθρωποι που σέβονται αυτόν που έχουν απέναντι. Απέναντι σου μπορεί να είναι μια γάτα που δεν της άξιζε να την κλωτσήσεις (το είδαμε πρόσφατα, μαθητές δημοτικού στην Φολέγανδρο, 2019), ένας σκύλος που ήταν ο πιο πιστός σου φίλος και εσύ τον άφησες σε έναν κάδο σκουπιδιών, μια χελώνα που δεν θέλει να της βάψεις στο καβούκι ΑΕΚ, ένα γαϊδουράκι, ένας ζωικός οργανισμός που να έχει πονέσει από εσένα και να μην μπορούσε να στο πει. Μοναδικές είναι οι δράσεις που κάνουν πολλές οργανώσεις και επιχειρήσεις υπέρ των ζώων. Μοναδική είναι η υιοθεσία. Μοναδικό είναι να καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Μοναδικό θα είναι αν πετάξουμε αυτά που έχουν γίνει τα 10 τελευταία χρόνια, οι απάνθρωπες πράξεις και οι αδικίες, και κάνουμε ένα restart. Ξεκινώντας από τα σχολεία, πέρα από μαθηματικά και φυσική, να διδάξουν πρακτικά τι θα πει αγαπώ και σέβομαι ένα ζώο, με μια βόλτα σε μια φιλοζωική. Ξεκινώντας με το να σταματήσει να είναι η Ελλάδα στις χώρες με τα περισσότερα ποσοστά κακοποίησης ζώων. Με το να μην ξανασυμβεί σε οποιοδήποτε ελληνικό περίχωρο «άνδρας 73 χρονών να σέρνει με το όχημα του έναν σκύλο». Με το να δώσουμε τέλος σε αυτή την ελεεινή μάστιγα ΤΩΡΑ.

Και κυρίως, με το να δώσουμε λίγη περισσότερη τύχη σε κάθε ζώο όπως δόθηκε και στο δικό μου και κατάφερε να ζήσει 13 χρόνια με ένα σκυλίσιο χαμόγελο.

Ήταν τετράποδη. Δεν είχε φωνή, αλλά δεν είχε σημασία γιατί μίλαγε. Μπορούσε να αντιδράσει χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις. Είχε καρδιά. Έχει ψυχή. Ένιωθε. Αισθανόταν».

Κλήμη Αθηνά, απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών, Ν.Ο.Π.Ε. 

Δες ακόμα απ’ την ίδια συντάκτρια:

Είναι τελικά η δύναμη της εικόνας τόσο μεγάλη που σε κάνει ευτυχισμένο;

Από την ματιά μιας φοιτήτριας σαν όλες τις άλλες

Το άρθρο Η αγάπη δεν πρέπει να δίνεται απλόχερα μόνο σε όποιον είναι δίποδος εμφανίζεται στο iPop.