Άραγε πότε θα ξαναδώ τα παιδιά μου;

Μου είπαν οι κόρες μου που ζουν εκεί, πως στην Ολλανδία σκέφτονται σοβαρά,να κλείνουν εστιατόρια, καφέ και μπαρ στις 10 το βράδυ! Γιατί ξέφυγαν τα κρούσματα και εκεί, με αποτέλεσμα να αποφασιστούν πιο δραστικά μέτρα.

Βέβαια οι Ολλανδοί στην πλειοψηφία τους, υιοθετούν και εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις οδηγίες της πολιτείας, γιατί την εμπιστεύονται!

Δεν υπάρχουν όρθιοι μέσα σε καταστήματα εστίασης. Κρατούν αποστάσεις ακόμα και μέσα στα πάρκα που πηγαίνουν για άθληση και η τηλεργασία είναι σε εφαρμογή από τον περασμένο Μάρτιο χωρίς διακοπή. Τι φταίει λοιπόν για την αύξηση

των κρουσμάτων; Πού να ξέρω ρε παιδιά (απάντηση σε όσους περίμεναν απάντηση από εμένα) Ίσως οι τουρίστες. Γι’ αυτό και σκέφτονται να κλείσουν τα σύνορα της χώρας και να μην επιτρέπουν ταξίδια από και προς το Άμστερνταμ την Χάγη και το Ρότερνταμ!

Περισσεύει να σας πω, πως μόλις έλαβα το μήνυμα σκοτείνιασε ο κόσμος μου!

Σκέφτηκα πως μπορεί μέχρι την επόμενη άνοιξη να μην καταφέρω να δω τα παιδιά μου και για κάποιο λόγο ένοιωσα τον πόνο των ανθρώπων περασμένων δεκαετιών που μετανάστευαν και δεν μπορούσαν να δουν τους δικούς τους λόγω απόστασης και κόστους.

Φυσικά στην παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινότητα και στην ενωμένη Ευρώπη, το να μένεις σε μια βόρεια χώρα, είναι απλώς 3 ώρες με το αεροπλάνο και εισιτήριο από 150 €! Έλα όμως που στον καιρό της πανδημίας, μοιάζει με μετανάστευση στην Αμερική τη δεκαετία του ’50. Κι είναι δύσκολο να μην έχεις την επιλογή να δεις και να αγκαλιάσεις την οικογένειά σου. Είναι σκληρό. Είτε μιλάμε για μέλη που ζουν σε άλλη χώρα με «κλειστά σύνορα» είτε για παππούδες που μπαίνουν καραντίνα στο σπίτι τους.

Θυμάμαι πως όλο το διάστημα του lock down, ήμουν ψύχραιμη, ήρεμη και περνούσα γεμάτες ημέρες μόνη στο σπίτι μιλώντας με την οικογένεια μέσω skype. Την ημέρα όμως που πήγα στο αεροδρόμιο να παραλάβω την κόρη μου που έφτασε από το εξωτερικό, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Σχεδόν με λυγμούς. Συνειδητοποίησα τότε πως το σοκ της πανδημίας δεν με είχε αφήσει να αντιμετωπίσω τα συναισθήματά μου. Την έλλειψη των δικών μου. Τον φόβο του τι συμβαίνει. Την αγωνία για το πως θα είναι η ζωή μας αύριο. Την μοναξιά της καραντίνας. Την έκπληξή μου για τον κόσμο μας που αλλάζει ραγδαία και τις ανθρώπινες επαφές που τείνουν να επανακαθοριστούν. Την ημέρα λοιπόν που είδα το παιδί μου για πρώτη φορά μετά από 7 μήνες, όλα αυτά τα συναισθήματα ξέσπασαν. Και έκλαψα. Και τα παραδέχτηκα. Και ηρέμησα. Και πήγαμε παρακάτω!

Σήμερα όμως… Ξαναξύπνησε ο φόβος.
Δεν θέλω να κάνω ένα χρόνο να δω τις κόρες μου.

Ίσως να μην αντέχω κιόλας. Δεν ξέρω!

Αυτό που σίγουρα θέλω και γω, είναι να τελειώνουμε με τον κορονοϊό. Να ξαναγυρίσουμε στη φυσιολογική -όσο φυσιολογική- ζωή είχαμε!

Και ναι! Καταλαβαίνω τους νέους που θέλουν να βγουν και να ζήσουν τη ζωή τους! Αυτή είναι η φύση τους. Να κοινωνικοποιούνται, να φλερτάρουν, να παρτάρουν και να είναι γενικώς loud! Και μακάρι να είχα μια λύση να προτείνω. Μια λύση, που θα επιτρέψει να τα κάνουν όλα αυτά και να μην τρέχει κάστανο. Δεν έχω.

Κι όσο μπορώ θα συνεχίσω να απευθύνω προς την πολιτεία τα θέματα που απασχολούν την πλειοψηφία των πολιτών:

Να μείνουν οι νέοι μακριά ο ένας από τον άλλον κυριολεκτικά. Βρείτε μέτρα ώστε να είναι δυο μέτρα μακριά και με μάσκα και απολυμαντικό! Και ας κάνουν μετά όσες βόλτες θέλουν. Αραιωμένοι.Να αραιώσουν οι επιβάτες των λεωφορείων που σαρδελοποιούνται ειδικά σε ώρες αιχμής. Γιατί παραγγείλατε τώρα λεωφορεία; Γιατί όχι μήνες νωρίτερα; Άσε δε αυτό το φιάσκο στο μετρό, με τις θέσεις που δεν επιτρέπεται να καθίσεις ώστε να τηρηθούν οι αποστάσεις και τους όρθιους που είναι ο ένας πάνω στον άλλον! Βγάλτε τις ταινίες να καθίσουν οι άνθρωποι… πιο ασφαλείς θα είναι και σε μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους από ότι όρθιοιΑραιώστε τις τάξεις! Στα σχολεία. Ετοιμαστείτε για e-learning σε περίπτωση μεγαλύτερου κύματος. Φροντίστε τα παιδιά που μπαίνουν καραντίνα να μην μείνουν πίσω σε ύλη σε σχέση με τα υπόλοιπα.Ενισχύστε το σύστημα υγείας. Ξέρατε από τον Μάρτιο ότι θα φτάναμε εδώ και πως θα πάμε στα χειρότερα.Κάντε ψηφιακό ολόκληρο το κράτος. Να μην χρειάζεται να πάμε σε γκισέ πουθενά και για τίποτα.Φροντίστε τους πρόσφυγες. Μην τους αφήνετε σα τα ζώα στον επερχόμενο χειμώνα και στην κορονοεποχήΔώστε το παράδειγμα! Αποφασίστε. Θα φοραμε μάσκα; Φορέστε. Όλοι. Χωρίς παπάδες χειροφιλήματα συνωστισμούς μπουζούκια κλπ.Και πάνω από όλα και κυρίως: Προστατέψτε οικονομικά όσους καταστρέφονται. Όσους εργάζονται σε τουρισμό, εστίαση, εμπορικά καταστήματα, μουσική και θέατρο. Δείξτε ότι υπάρχει κράτος. Ότι τους νοιάζεται. Ότι μας νοιάζεστε!

Οι αισιόδοξοι ερευνητές λένε πως αν ο ιός δεν μεταλλαχθεί, τότε ίσως στο τέλος του 2021 να αρχίσουμε να επιστρέφουμε σε μια κανονικότητα. Οι απαισιόδοξοι μιλούν για το 2025. Θα πρέπει ίσως, συνηθίσουμε να ζούμε μ’ αυτόν για πάντα, λένε οι ειδικοί.

Δυσάρεστο. Πολύ! Δεν συνηθίζεται το άτιμο. Ούτε σαν κατάσταση, ούτε σαν εικόνα.

Και πρέπει να σας πω ότι περισσότερο από όλα με τρομάζει, που πλέον έχουμε αρχίσει να ρωτάμε ο ένας τον άλλον… «πολύ ωραία η μάσκα σου! Από που την πήρες;».

Το άρθρο Άραγε πότε θα ξαναδώ τα παιδιά μου; εμφανίζεται στο iPop.