Ανεβαίνουν τα ποσοστά του Τραμπ, αλλά οι γνώμες δεν βελτιώνονται (άρθρο)

Με λίγη προσπάθεια, ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να βρει κάτι στην πρόσφατη ειδησεογραφική κάλυψη της προεδρίας του, το οποίο μπορεί και να τον ευθυμήσει, μια και η o Χάρι Έντεν του site FiveThirtyEight παρατήρησε ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών χαίρει του ίδιου ποσοστού έγκρισης του έργου του, το οποίο απολάμβανε και ο προκάτοχός του από την δεκαετία του 1990, Μπιλ Κλίντον.

Για την ακρίβεια, τα στοιχεία για το σχετικό ποσοστό κατά την 130η ημέρα της προεδρίας τους δείχνουν ότι ο πρόεδρος Τραμπ χαίρει

μεγαλύτερου ποσοστού έγκρισης από εκείνο του ανθρώπου, την γυναίκα του οποίου νίκησε στην κούρσα για το Οβάλ Γραφείο.

Ακόμα και η Washington Post, η οποία πρωταγωνιστεί στην κριτική εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ παραδέχεται ότι ο Αμερικανός πρόεδρος έχει ποσοστό έγκρισης 39,4% έναντι του 36,8% του Μπιλ Κλίντον.

Βεβαίως, το ποσοστό αυτό συνοδεύεται από έναν αστερίσκο, καθώς το καθαρό ποσοστό δημοφιλίας του προέδρου Τραμπ, όταν συνεκτιμηθούν οι αρνητικές γνώμες, όχι μόνο πέφτει, αλλά πέφτει χαμηλότερα από το αντίστοιχο του προκατόχου του.

Στην ανάλυση των στατιστικών δεδομένων, μάλιστα, η εφημερίδα παρατηρεί ότι η πρόσφατη αύξηση στα ποσοστά του προέδρου Τραμπ οφείλεται στην… απουσία του από την χώρα.

Συγχρόνως, στους Financial Times, ο Μάρτιν Γουλφ αξιολογεί με μάλλον σκληρή διάθεση το ίδιο ταξίδι που κράτησε τον πρόεδρο Τραμπ μακριά από την χώρα του και τις δημοσκοπήσεις της, σχολιάζοντας λίγο-πολύ πως ο κόσμος, όπως τον διαμόρφωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες τελειώνει –και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό.

Υποστηρίζοντας ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί διαφήμιση για την δύναμη της λεπτής δύναμης της δημοκρατίας, ο αρθρογράφος τονίζει πως και ο ίδιος ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. προτιμά περισσότερο εμφατικές εκφράσεις ισχύος, και φέρνει ως παράδειγμα τις περικοπές που συμπεριλαμβάνονται στον προϋπολογισμό των Ηνωμένων Πολιτειών σχεδόν για κάθε δαπάνη εκτός των αμυντικών.

Η ανάλυση στους Financial Times είναι πως «είναι πιθανό να δει κανείς τους πρώτους τέσσερις μήνες αυτής της προεδρίας σαν μια ιστορία επιτυχημένου περιορισμού. Είναι επίσης πιθανό να δει τον κύριο Τραμπ σαν έναν φυσιολογικό ρεπουμπλικανό.

Δυστυχώς, οι φυσιολογικοί ρεπουμπλικανοί έχουν επιζήμιες ιδέες και ο κύριος Τραμπ δεν περιορίζεται. Αυτό εξακολουθεί να μοιάζει με το τέλος της παγκόσμιας τάξης υπό την αμερικανική ηγεσία».

Τα χαρακτηριστικότερα επιχειρήματα της απαισιόδοξης για τις Η.Π.Α. διαπίστωσης παραμένουν τα σχετικά γνωστά, ενισχυμένα από την απαξίωση της Δύσης από τον πρόεδρο Τραμπ: Η προτίμησή του για ηγέτες όπως ο Ερντογάν, ο Ντουτέρτε και ο Πούτιν, η παραχώρηση ζωτικού πολιτικού χώρου στην Κίνα, και η απαξίωση του κράτους πρόνοιας στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όσο για την Ευρώπη; Όπως είπε και η Άνγκελα Μέρκελ, θα πρέπει να αρχίσει να βασίζεται στον εαυτό της. Αρκεί να τον προσέχει.