Ο λαός θα τιμωρήσει Τσίπρα και Λαφαζάνη

Το θέμα είναι, τώρα τι κάνουμε; Ας αφήσουμε στην άκρη την κολοσσιαία πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα για το πώς κορόιδεψε εκατομμύρια Έλληνες και τους υφάρπαξε την ψήφο στις 25 Ιανουαρίου. Από εκείνη την ημέρα ζούμε σε μία άλλη χώρα. Προφανώς χειρότερη από πριν όσον αφορά το επίπεδο ποιότητας ζωής, την οικονομική κατάσταση, την ανεργία, την επιχειρηματικότητα, τη λαθρομετανάστευση, την ψυχολογία μας, την κατάσταση στην υγεία, την παιδεία. Παντού. Αλλά τουλάχιστον δεν διαλύθηκε η χώρα.

Δεν ξέρω ποιο ρήμα να χρησιμοποιήσω, όπως και κανένας, γιατί δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή. Δεν ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, αλλά δεν επήλθε ο «ξαφνικός θάνατος». Αγωνιζόμαστε πολύ σκληρά -όσοι έχουμε ακόμη δουλειά με μισθούς ντροπής οι περισσότεροι- προσπαθούμε να διατηρήσουμε το μίνιμουμ της αξιοπρέπειας που μας απέμεινε και να βοηθήσουμε όσο και όπως μπορούμε και κάποιον άλλον άνθρωπο.

Γνωρίζω πολλούς ανέργους που «δεν το βάζουν κάτω» και ψάχνουν μια δουλειά, ένα μεροκάματο, μια απασχόληση, εξακολουθούν να ζούνε με ψηλά το κεφάλι και με εντιμότητα. Γνωρίζω, δυστυχώς, και κάποιους λίγους βολεμένους στο χαρτζιλίκι των γονέων και συγγενών, τα δανεικά κι αγύριστα από φίλους, την απόλυτη τεμπελιά που πιστεύουν τις κραυγές του Λαφαζάνη για «παράδεισο της δραχμής», «ντου στο νομισματοκοπείο» και… «κατακτητές» στην Ελλάδα της Δημοκρατίας και της ειρήνης του 2015.

Αυτούς δεν τους θέλω στη ζωή μου. Θέλω μόνο ανθρώπους με λογική. Που αγωνίζονται με πάθος για το καλό. Δεν είναι ρατσιστές και μισαλλόδοξοι. Θέλω ανθρώπους που παραμερίζουν τον θυμό ή την πικρία τους γιά όσα άδικα και παράλογα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Κυρίως, θέλω υπεύθυνους ανθρώπους που θα πάνε να ψηφίσουν. Δεν θέλω «επαγγελματίες του φραπέ», που δεν συμμετέχουν με την ψήφο τους στο μέλλον της χώρας. Και μετά τους φταίνε οι άλλοι για την αδιαφορία και απάθειά τους.

Δεν ψήφισα τον Αλέξη Τσίπρα. Ήξερα ότι έλεγε χυδαία ψέμματα. Φυσικά και δεν θα τον ψηφίσω στις 20 Σεπτεμβρίου. Δεν του έχω καμία εμπιστοσύνη. Παρ ότι στη συνείδησή μου έκανε μιά πολύ γενναία πράξη. Για να σώσει τη χώρα, στη δραματική συνεδρίαση στις Βρυξέλλες στις 12 Ιουλίου, θυσίασε την πολιτική υστεροφημία του κι έγινε βορά σε διάφορους ανυπόληπτους «αριστερούς» της κακιάς συμφοράς που δεν έχουν εργαστεί ούτε μιά μέρα στη ζωή τους με μόνο όνειρο – τρομάρα τους – να γίνουν κάποτε αρχηγοί κόμματος. Τι ντροπή! Η μόνη σου φιλοδοξία ως άνθρωπος να είναι να γίνεις αρχηγός κόμματος, μεταπηδώντας μάλιστα από το ένα στο άλλο, μέχρι «να σου κάτσει» κάποιο.

Προτιμώ, λοιπόν, τον άντρα Τσίπρα που παραδέχθηκε το παρ ολίγον (για τη χώρα) μοιραίο λάθος του, από τους «γιαλαντζί αριστερούς».

Λέγαν οι παλιοί ναυτικοί ότι όταν ο βοριάς σου σκίσει τα πανιά και σου κόψει τα άλμπουρα τότε πιάνεις τα κουπιά. Αν η μανιασμένη θάλασσα σου σπάσει και τους σκαρμούς από τα κουπιά, τότε κολυμπάς μέσα στη φουρτούνα γιά να σωθείς και να σώσεις κι άλλους, αν μπορείς. Και αν βγεις στη στεριά σώος, μιά καλύβα μοιάζει με παλάτι.

Αυτό είναι η Ελλάδα σήμερα. Μιά αχυροκαλύβα που μοιάζει με παλάτι, μπροστά στο σεληνιακό τοπίο που θα ήταν σήμερα αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε «παραδοθεί» στους δανειστές. Προτιμώ εγώ και εκατομμύρια άλλοι λογικοί Έλληνες να ζούμε σε μιά αχυροκαλύβα παρά να είμαστε νεκροί. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Ας το κατανοήσουμε. Θα ζούμε ή θα φυτοζωούμε με δανεικά των ευρωπαικών λαών για πάντα. Ή για όσο μας δανείζουν. Έτσι μας κατάντησαν όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης.

Όσο για τον κ. Τσίπρα, θα τον «τιμωρήσει» πολιτικά ο λαός. Όπως και τον κ. Λαφαζάνη…