Κι εγώ έχω πέσει θύμα bulliying… Ε και; Το κουκούλωσαν

Φοράς γυαλιά; Είσαι λιγότερο δημοφιλής; Είσαι λιποβαρής ή παχύσαρκος; Από διαφορετική φυλή ή θρησκεία; Από διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο; Είσαι ομοφυλόφιλος/η; Έχεις κάποια αναπηρία; Παίρνεις καλύτερους βαθμούς; Είσαι από χωρισμένους γονείς;

Αν ανήκεις σε μία ή περισσότερες από τις παραπάνω κατηγορίες συγχαρητήρια, μόλις κέρδισες μια θέση στο στόχαστρο του «νταή».

Δεν πέρασε πολύς καιρός από το περιστατικό στη Λέσβο που επίσυρε και την άμεση παρέμβαση του Αρείου Πάγου με θύμα 9χρονο -ορφανό από πατέρα- τον οποίο μια παρέα 12χρονων τον άφησαν να κρέμεται από μπασκέτα, με αποτέλεσμα να υποστεί κατάγματα από την πτώση, και στη δημοσιότητα κυριαρχεί το θέμα της εξαφάνισης του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Από δημοσιεύματα μαθαίνουμε πως ο Βαγγέλης είναι ένα 20χρονο συνεσταλμένο παιδί, χωρίς οικογενειακά ή οικονομικά προβλήματα που για κακή του τύχη και επειδή δεν είχε τη στερεοτυπική αρρενωπή συμπεριφορά, έπεσε θύμα ψυχολογικής και σωματικής βίας από τους συντοπίτες συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή όπου φοιτούσε.

Του έκλειναν το νερό, τον έκαναν ένα ανθρώπινο “juke box” κλείνοντας τον σε ντουλάπα και πετώντας του κέρματα, αφήνοντάς τον μόνο εάν τραγουδούσε και πολλά άλλα.

Το παιδί έφτασε σε σημείο να αλλάξει δωμάτιο στην εστία όπου διέμενε, το ήξεραν το ζήτημα στη Σχολή αλλά κανένας δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία και τώρα λένε πως κάνουν ΕΔΕ για την υπόθεση…

Δεν νομίζετε πως είναι υπερβολικά αργά για κάτι τέτοιο; Που ήταν πριν οι υπεύθυνοι όταν ο Βαγγέλης υπέφερε; Αυτή η νοοτροπία να βάζουμε τα προβλήματα «κάτω από το χαλί» είναι συνηθισμένη στην κοινωνία μας. Εγώ η ίδια έχω καταγγείλει στο σχολείο μου τη λεκτική κακοποίηση που είχα υποστεί, συγκεκριμένα σε καθηγήτρια Γαλλικών που ήταν και θεία μου, η οποία απλά δεν παρουσίασε ποτέ το χαρτί της καταγγελίας της μητέρας μου και το θέμα ήταν λήξαν για εκείνους, όχι για μένα.

Το έγκλημα μου ήταν πως ήμουν «πρωτευουσιάνα» (δεν ήμουν ντόπια), είχα καλούς βαθμούς, φόραγα γυαλιά και ο πατέρας μου -λόγω δουλειάς- παρέμενε στην πρωτεύουσα -οπότε είχα και την «ρετσινιά» των χωρισμένων γονιών, αν και δεν ευσταθούσε.

Στο ίδιο σχολείο, όταν ήδη είχα αποφοιτήσει, έμαθα πως σε ένα παιδί αριστούχο του έσπασαν τη μύτη και έκανε ασφαλιστικά μέτρα και άλλαξε σχολείο και περιοχή. Τίποτα δεν άλλαξε.

Και τίποτα δεν θα αλλάξει αν έχουμε την ίδια νοοτροπία. Οι «νταήδες» που μπορούν να προέρχονται και από τα δύο φύλα, κατά κόρον μεγαλώνουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες, και για το λόγο αυτού θέλουν να έχουν την δημοτικότητα που θα τους χαρίσει η ιδιότητα του «νταή»- γιατί επιβραβεύονται αυτές οι συμπεριφορές από τον περίγυρο τους- να νιώθουν τον έλεγχο που ασκούν σε έναν άλλον άνθρωπο, να βλέπουν τον φόβο στα μάτια του, να κερδίζουν την κοινωνική αποδοχή στον μικρόκοσμο τους.

Όσο η κοινωνία δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για να σταματήσει το φαινόμενο δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Τι μπορούν να κάνουν οι καμπάνιες για το bullying όταν οι ίδιοι οι διευθυντές σχολείων και σχολών «κουκουλώνουν» το πρόβλημα; Όταν γονείς ή συμφοιτητές επιβραβεύουν τη συμπεριφορά των θυτών;
Αν δεν αλλάξουν οι αντιλήψεις, όλες οι προσπάθειες θα πέφτουν στο κενό.