Δ.Καρατζιάς – Μ.Αντωνιάδης | Οι καλλιτέχνες πίσω από το αθηναϊκό θεατρικό φαινόμενο VAULT, μιλούν για τα 7 χρόνια ζωής του

Συνάντησα τον ηθοποιό – σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά και τον μουσικό Μάνο Αντωνιάδη το πρωί μιας ηλιόλουστης καθημερινής, πολύ κοντά στον πολυχώρο VAULT που λειτουργούν τα τελευταία επτά χρόνια, διατηρώντας μέσω αυτού έναν εναλλακτικό και συνάμα ρεαλιστικό πόλο θεάτρου στην ασφυκτικά γεμάτη από επιλογές Αθήνα.

Το καλλιτεχνικό δίδυμο το 2012 μετέτρεψε μια πολυκατοικία σε ένα μικρό complex θεατρικών σκηνών με ενδιαφέρουσες, τολμηρές και εμπνευσμένες στο σύνολό τους θεατρικές επιλογές, που ολοένα και κερδίζουν

το θεατρόφιλο κοινό.

Αυτόν τον χώρο επέλεξαν να «ανοίξουν», και μάλιστα για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, λίγες ώρες πριν τη συνάντησή μας, ξημερώματα, κάποιοι επιτήδειοι, σε μια θλιβερή και μαζί παράξενη παράδοση που κρατά από πέρυσι, και φέρνει θέατρα στο έλεος διαρρηκτών. Ευτυχώς, αυτή τη φορά υπήρξαν μικρές υλικές ζημιές κι έτσι η λειτουργία του θεάτρου συνεχίζεται απρόσκοπτα και χωρίς άλλα προβλήματα.

Η άνθιση των θεάτρων τα τελευταία χρόνια και ο τεχνικός εξοπλισμός που μπορεί να εποφθαλμιούν ως λεία, είναι κατά τον Δημήτρη Καρατζιά οι λόγοι που οι διαρρήκτες «καλοβλέπουν» τα θέατρα, με τον συνέταιρο – συνεργάτη του Μάνο Αντωνιάδη να συμπληρώνει πώς υπάρχει και η (λανθασμένη πλέον) εντύπωση ότι οι χώροι αυτοί δεν φυλάσσονται καλά.

Οι θεατρικές σκηνές στην Αθήνα είναι πολλές, ωστόσο ο κόσμος ανταποκρίνεται και η αγορά δείχνει συχνά, ότι θα άντεχε και ακόμα περισσότερες. Ισχύει τελικά το κλισέ «η κρίση φέρνει σκέψη και στρέφει τα κοινά στην Τέχνη»; Αν μη τι άλλο, το Vault το έχει αποδείξει αυτό, τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Μάνος Αντωνιάδης: Το VAULT άνοιξε το 2012 και λειτουργεί εν μέσω κρίσης, άρα ναι, ευτυχώς το αποδεικνύει. Δεν ζήσαμε δηλαδή καθόλου την εποχή της ευμάρειας για να κάνουμε σύγκριση. Πάντως, και ο κόσμος δεν κλείνεται στο σπίτι και έχει χρόνια τώρα ξεκινήσει να επενδύει στο θέατρο για την ψυχαγωγία του. Παράλληλα, υπάρχει πλέον και από τα θέατρα η διάθεση αναπροσαρμογής των εισιτηρίων, κι έτσι είναι κάτι προσιτό σε ακόμα περισσότερους. Συν τοις άλλοις, ο κόσμος έγινε επιλεκτικός, αναγκαστικά. Δεν έχει χρόνο και χρήμα για… τα πάντα.

Δημήτρης Καρατζιάς: Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο κινηματογράφος κοστίζει 7-8-9 ευρώ και πλέον και το θέατρο, σε πολλές περιπτώσεις, κυμαίνεται εκεί τιμολογιακά. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Επιπλέον, τα «μπουζούκια» λειτουργούσαν παλαιότερα 5-6 ημέρες την εβδομάδα, πλέον μόνο μία με δύο. Οι δε μουσικές σκηνές χτυπήθηκαν και κάποιες έκλεισαν. Ακόμη, έως το 2009 υπήρχε σωρεία τηλεοπτικών σειρών (έως και 40-45), και τώρα είναι ελάχιστες. Μοιραία λοιπόν το κοινό αναζήτησε εναλλακτική διασκέδαση, αλλά και οι ηθοποιοί στράφηκαν καθαρά στο θεάτρο. Από τις 200 παραστάσεις προ δεκαετίας, πλέον μετράμε κάπου 1400 παραστάσεις στην Αθήνα. Όμως, με τη λειτουργία νέων θεάτρων, αυξήθηκε και το ίδιο το θεατρικό κοινό, κάτι που είναι ιδιαίτερα ευχάριστο.

Είστε παραγωγοί, αλλά και καλλιτέχνες. Τελικά πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι και παραγωγός ή «χάνεται» η μαγεία και η αφοσίωσή του στην Τέχνη; Πώς το βιώνετε;

Δ.Κ.: Μένει πάντα το ένα κομμάτι πίσω, αναμφίβολα. Πάντα υπερισχύει το καλλιτεχνικό μέρος και έπεται το επιχειρηματικό. Δεν θα είμαστε ποτέ επιχειρηματίες, ουσιαστικά. Δεν μας ενδιαφέρει κιόλας. Θέλουμε μόνο να στεγάζουμε την Τέχνη μας, κι ευτυχώς έως τώρα το καταφέρνουμε. Οι παραγωγές μας είναι τέτοιες που θα μπορούσαν να γίνουν και σε μεγάλα θέατρα. Κι εμείς κάθε φορά, όσο μπορούμε το ξεπερνάμε. Σε επίπεδο σκηνικών, κοστουμιών, και όχι μόνο. Σε πολλά επίπεδα. Κι ας ζημιώνει κάποιες φορές. Το καλλιτεχνικό μέρος, όμως, είναι πάντα μπροστά.

Μ.Α.: Ουσιαστικά, το καλό με το να είσαι και παραγωγός, είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τα πάντα. Από τους συνεργάτες σου μέχρι και τα υλικά σου. Πάντα, βέβαια, θα σε «κυνηγάει» το οικονομικό, κάτι που είναι πλήγμα για όλους τους επιχειρηματίες, ανεξαιρέτως. Πόσο μάλλον για εμάς που δεν ασχολούμαστε όσο θα έπρεπε με το κομμάτι «επιχειρείν». Δεν θα είμαστε ποτέ καλοί σε αυτό. Και φυσικά, όλα τα παραπάνω σε αποσπούν από τα καλλιτεχνικό κομμάτι που είναι και το ζητούμενο.

Μάνο, είσαι αφοσιωμένος στη μουσική και μόνιμα δημιουργικός. Πόσο δύσκολο ήταν να γράψεις πρωτότυπη μουσική για τη μεταφορά στο θέατρο μιας ταινίας όπως το «Χορεύοντας στο σκοτάδι», που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Vault;

Μ.Α.: Προσπάθησα να αποσυνδέσω εντελώς ότι είχα δει και ακούσει από την ταινία, δημιουργώντας μουσική για την παράσταση. Το να πας να κάνεις κάτι παρεμφερές ή στοχευμένα καλύτερο απ’ αυτό που άκουσες, είναι ένας πολύ λάθος τρόπος. Εξάλλου, δεν θα είχα το κουράγιο, τη διάθεση και τις ιδέες ώστε να το κάνω. Δούλεψα πάνω στο θεατρικό κείμενο και όχι πάνω στην ταινία, κάτι που με βοήθησε να αποστασιοποιηθώ από την κινημαγραφική εκδοχή του έργου. Ξεκίνησα χωρίς βάσεις, κάτι δικό μου. Με ενδιαφέρει πολύ και το μιούζικαλ, σαν είδος. Κι ενώ δεν υπήρχε πολύς χρόνος, δούλεψα πολύ για να ετοιμάσω το καλύτερο δυνατό. Είχα σαν γνώμονα και τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, ο οποίος επίσης δεν ακολούθησε κάτι από την ταινία, οπότε «πάτησα» κι εκεί.

Δημήτρη, πόσο δύσκολο ήταν να «χωρέσεις» την παράσταση αυτή σε μια όχι μεγάλη σκηνή, όπως αυτή του Vault;

Δ.Κ.: Είμαι της άποψης ότι αν δεις μια καλή παράσταση σε ένα μικρό θέατρο, θα την θυμάσαι για πάντα, λόγω της αμεσότητας. Απλώς ρυθμίστηκαν όλα ώστε να χωρούν εκεί. Μέσα στα χρόνια λειτουργίας του Vault έχω σκηνοθετήσει περί τις 10-12 παραστάσεις. Κάποια στιγμή, λογω του περιορισμού του χώρου, άρχισα να νιώθω ακόμα μεγαλύτερη την πρόκληση. Θέλεις να κάνεις κι άλλα πράγματα, διαφορετικά. Βρίσκεις το είδος που θες και το φέρνεις στα μέτρα που πρέπει. Ήρθαν διάφορα πράγματα και «συναντήθηκαν». Η εξαιρετική διασκευή, η διάθεση του Μάνου και του Γεράσιμου να το «ντύσουν» μουσικά και στιχουργικά αντίστοιχα, Μετά βρήκα τους κατάλληλους ηθοποιούς. Η Δήμητρα Κολλά, κατεξοχήν κωμική ηθοποιός που δούλεψε σκληρά, κατόπιν αποδομήθηκε, όπως ακριβώς συνέβη και στην ταινία του Trier με την Bjork. Όλοι οι συντελεστές δούλεψαν σε σκληρούς ρυθμούς από το καλοκαίρι του 2018 για τη δουλειά αυτή.

Ποια ήταν η διαδρομή της «Ψιλικατζούς» με τη Λένα Ουζουνίδο, μέχρι να φτάσει στη σκηνή του Vault;

Δ.Κ.: Ήθελα χρόνια να ανεβάσω το συγκεκριμένο έργο. Προ ετών ήξερα απλώς ότι υπάρχει μια blogger ψιλικατζου που έχει γράψει κάτι. Δεν είχε τύχει όμως να διαβάσω το βιβλίο. Τυχαία, πριν από τέσσερα χρόνια το βρήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Το διάβασα, επικοινώνησα με τη συγγραφέα, το διασκευάσαμε, και μετά πήραν όλα το δρόμο τους. Βρέθηκε η ιδανική Ψιλικατζού, η Λένα Ουζουνίδου, η οποία μου είπε πώς «αυτό πρέπει να ανέβει στη σκηνή». Έτσι, αποφασίσαμε να το «σπάσουμε» για να μην είναι ένας ακόμη μονόλογος, με την προσθήκη της Άννας Ψαρρά. Ήρθε και το τραγούδι του Μάνου να το «ντύσει», κι έτσι φέτος έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε το σπουδαίο αυτό έργο στο Vault. Ένα έργο που καταπιάνεται με ένα θέμα ταμπού που δεν είχε μέχρι σήμερα παρουσιαστεί στο ελληνικό θέατρο: την αδυναμία μιας γυναίκας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Για κάποιον (ανεξήγητο ή όχι) λόγο, το ρεπερτόριο του Vault είναι πολυσυλλεκτικό αλλά και μαζί διασπιστώνουμε μια ομοιομορφία στα μέρη του. Σαν οι παραστάσεις να περιστρέφονται γύρω από έναν κοινό άξονα αισθητικής και ύφους. Πρόκειται για κάτι τυχαίο;

Δ.Κ.: Τίποτα δεν μπορεί να τύχει. Επιλέγουμε κάποια έργα που να αποτελούν προτάσεις, να αφορούν τον θεατή στην Ελλάδα του 2019. Ψηλαφίζουμε τι θέλουμε να πούμε με αυτό που σκεφτόμαστε να παρουσιάσουμε. Οι περισσότερες προτάσεις είναι δοκιμασμένες και στο εξωτερικό. Προσπαθούμε να τις φέρουμε εδώ, είτε για πρώτη φορά, είτε για δεύτερη, όταν θεωρούμε ότι πρέπει γνωστοποιηθούν ξανά στο κοινό. Κάποια έργα ξέρεις ότι θα είναι σκληρά, άλλα βαθιά συγκινητικά. Φυσικά το είδος θεάτρου αυτό έχει ξεκινήσει χρόνια, δεν το ανακαλύψαμε εμείς. Κρατάει από το θέατρο Έρευνας του Ποταμίτη, ακολούθησε το Αμόρε, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, και ερχόμαστε εμείς στην ίδια οδό που έχει χαραχτεί με πολύ ωραίο τρόπο τόσα χρόνια στην Αθήνα…

Μ.Α.: Ως προς τον άξονα που ανέφερες, εξετάζουμε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των παραστάσεων. Θέλουμε και το κοινό να αφομιώνει συγκεκριμένου ύφους και διάστασης πράγματα, στον δικό μας χώρο. Να μην «χάνεται». Είναι σημαντικό για εμάς, ερχόμενος ο θεατής να ξέρει, έστω στο περίπου, τι θα δει.

Τι ακριβώς είχατε στο μυαλό σας στήνοντας το Vault;

Δ.Κ.: Είχαμε ήδη ξεκινήσει σε άλλο χώρο, η παράσταση πήγαινε καλά, και είδαμε ότι οικονομικά δεν έβγαινε κάτι για εμάς, λόγω του υψηλού ενοικίου. Εκεί είπαμε ότι θα πάμε (με άγνοια κινδύνου) να ανοίξουμε κάτι δικό μας. Αν ξέραμε τι θα ερχόταν βέβαια, δεν γνωρίζω αν θα το κάναμε. Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαιτέρως ζόρικα, ωστόσο δεν ξεχνάμε ποτέ την αρετή του να μπορείς να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Αρχίσαμε με μια σκηνή, ακολούθησε η δεύτερη. Κάναμε πολλά επιχειρηματικά λάθη, όμως μάθαμε απ’ αυτά.

Μ.Α.: Τα 3-4 πρώτα χρόνια αντιμετωπίσαμε πολλές αντιξοότητες. Συναντούσαμε πράγματα που δεν μας άφηναν να εξελίξουμε το χώρο μας όπως θέλαμε. Όλα έγιναν βήμα – βήμα. Το πλάνο ήταν εξαρχής να υπάρχουν δύο σκηνές. Προτιμήσαμε το πολυμορφικό σχήμα του Vault, όπως είναι σήμερα, από το να έχουμε π.χ. έναν μεγάλο ενιαίο χώρο, μια πρώην αποθήκη. Ένα σχήμα, που άλλωστε έχουμε δει και στο εξωτερικό, σε πόλεις όπως το Λονδίνο και το Βερολίνο. Κτίρια υπό μορφή πολυκατοικιών που γίνονται πολυχώροι Τέχνης.

Αν το θέατρο είναι το «φάρμακο», εσείς συχνά εκτείνεστε προσφέροντας και «παραφάρμακα», αγκαλιάζοντας και άλλες συναφείς και μη μορφές Τέχνης. Το Vault είναι πολυχώρος, bar, και μαζί τόπος θεατρικής συνάντησης.

Δ.Κ.: Γίνονται διάφορα πράγματα στο Vault, όμως φέτος για πρώτη φορά δεν είναι μεγάλος ο αριθμός των παράλληλων δράσεων, γιατί ο όγκος των παραστάσεων είναι τεράστιος. Μόνο την τρέχουσα χρονιά, μετράμε 17 παραστάσεις στις σκηνές μας. Τα πολύ μεγάλα φεστιβάλ που και παλαιότερα είχαμε επιχειρήσει, τονώνουν μεν καλλιτέχνες και κοινό, τελικά όμως μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε άλλα πράγματα. Εστιάζουμε, στην παρούσα φάση, στις παραστάσεις μας, που το κοινό στηρίζει και ακολουθεί. Να πούμε όμως ότι στον πολυχώρο γίνονται και θεατρικά εργαστήρια. Ομάδες ενηλίκων καταπιάνονται με το θέατρο και τα αποτελέσματα είναι μαγικά. Οι ενδιαφερόμενοι για περισσότερες πληροφορίες μπορούν να επικοινωνήσουν με το Vault.

Μ.Α.: Φέτος, την ψυχολογική μας κατάσταση «έριξε» και το τραγικό συμβάν με τις πυρκαγιές στην ανατολική Αττική, εξαιτίας των οποίων χάσαμε και τη στενή συνεργάτιδα και φίλη μας, Χρύσα Σπηλιώτη. Κατά τα λοιπά, αναθεωρούμε και δρομολογούμε νέες παράλληλες δράσεις, που είναι άλλωστε κάτι που μας ταιριάζει και σαν φιλοσοφία.

Αν ένας όρος μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που έχετε «χτίσει», αναμφίβολα είναι το «αντισυμβατικό». Είστε και οι ίδιοι ή προέκυψε;

Δ.Κ.: Εγώ θα έλεγα ότι είμαι, και μάλιστα πολύ. Ειδικά αν με τον όρο «αντισυμβατικό» εννοούμε ότι ανοίγουμε «το σπίτι μας» σε καλλιτέχνες και κοινό. Για παράδειγμα, δεν θα κάτσουμε να φοβηθουμε αν ένα κείμενο (π.χ. Curing Room) είναι σκληρό. Το εν λόγω έργο περιφερόταν στην Αθήνα τρία χρόνια και πολλοί είναι αυτοί που δίσταζαν να το ανεβάσουν, ή δεν πρόλαβαν. Εμείς με το που το πήραμε στα χέρια μας, είπαμε «θα το κάνουμε». Όπως, λ.χ. παλαιότερα ένα έργο που πραγματευόταν τον καρκίνο, ή φέτος η δυσκολία της τεκνοποίησης, που παρουσιάζεται μοναδικά με την «Ψιλικατζού». Θέματα ταμπού που όμως θεωρούμε ότι πρέπει να προτείνονται στο κοινό.

Μ.Α.: Εγώ δεν ξέρω… (γέλια)

Δρω όπως νιώθω, αποφασίζω με βάση του τι θεωρώ σωστό. Αν κάτι πάει π.χ. κόντρα στο συμβατικό, χαίρομαι πολύ. Όμως δεν το επιδιώκω.

Υπάρχει εμπορικό και εναλλακτικό θέατρο ή μπορούν να συνυπάρχουν;

Δ.Κ.: Μια πολύ καλή παράσταση θα βρει το κοινό της. Θα γίνει και εμπορική παράσταση. Δεν είναι απαραίτητο το αντίθετο. Παλιά επίσης, το εμπορικό θέατρο θεωρείτο ευτελές ή πρόχειρο. Πλέον, αυτό έχει αλλάξει. Ο κόσμος επίσης έχει πρόσβαση στην πληροφορία ευκολότερα, έχει δει και περισσότερα πράγματα.

Μ.Α.: Φυσικά, εξαρτάται όμως και πώς την εννοούμε την εμπορική επιτυχία, βάσει και της χωρητικότητας της κάθε σκηνής. Επίσης, μέσα στην κρίση έχει πάψει αυτό το «εμπορικό ή εναλλακτικό θέατρο», δηλαδή έχει αρχίσει να γίνεται σκοπός, κυρίως η δημιουργία προτάσεων από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, που θέλουν να τις παρουσιάζουν και καταθέτουν στο κοινό, χωρίς προδιαθέσεις. Το δε κοινό, έχει πλέον αποκτήσει κριτική ματιά.

*φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

(** Η φωτογράφιση έγινε στο φουαγιέ του πολυχώρου Vault)

Τη φετινή σεζόν 2018 – 19 στον Πολυχώρο VAULT παρουσιάζονται μια σειρά από σύγχρονα Ελληνικά και ξένα έργα, πολλά από αυτά για πρώτη φορά σε Ελληνική σκηνή, περιλαμβάνοντας από θέατρο ντοκουμέντο, μονολόγους, βιογραφίες, κοινωνικά δράματα, μέχρι musicalκαι εμβληματικές ταινίες ή λογοτεχνικά κείμενα (βιβλία και νουβέλες) που μετατράπηκαν σε θεατρικά έργα.

Δεκαεπτά παραστάσεις περιλαμβάνει στο φετινό του πρόγραμμα ο πολυχώρος VAULT. Τέσσερις παραστάσεις που ξεχώρισαν, από κοινό και κριτικούς, την περασμένη σεζόν και δεκατρείς νέες παραγωγές. Πέντε από αυτές ολοκλήρωσαν τις παραστάσεις τους, τους περασμένους μήνες (Revolt, Ευγενία ντε Φρανβάλ, Βασιλική Τριανταφύλλου: Αχ, Γιάννη μ’!., Η Σέξτον και τα Κογιότ, Τύχη και των Ανδρών τα βλέμματα (Σονέτο 29)) ενώ δώδεκα θα παρουσιαστούν από τον Φεβρουάριο έως το Μάιο του 2019 (Η Ψιλικατζού, Χορεύοντας στο Σκοτάδι, Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη, Γυναίκες από χώμα, F*cking Men, Donna Abbandonata ή Πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου, Αλάσκα, Brandon Teena, Ο Συγγραφέας, ΑΝΑ ή το πανέξυπνο κορίτσι, Βάσσα, ο Άνθρωπος Ελέφαντας).

Δεκατέσσερις σκηνοθέτες (Αντώνης Γαλέος, Κοραής Δαμάτης, Στέλιος Καλαϊτζής, Δημήτρης Καρατζιάς, Σοφία Καψούρου, Γιάννης Κεντρωτάς (ομάδα Lorem Ipsum), Αθηνά Κεφαλά, Κωνσταντίνος Κυριακού, Βαγγέλης Λάσκαρης (ομάδα ProvaT.O.), Περικλής Μοσχολιδάκης, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Δημήτρης Πλαβούκος, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Ένκε Φεζολλάρι), ανεβάζουν τις παραστάσεις τους τη φετινή θεατρική χρονιά στις δύο σκηνές του Πολυχώρου, που συνεχίζει, για έβδομη χρονιά, να στηρίζει και να στηρίζεται στο νεοελληνικό έργο (Κοραής Δαμάτης, Κωνσταντίνα Δελημήτρου, Στέλιος Καλαϊτζής, Σοφία Καψούρου, Γιάννης Κεντρωτάς, Γιώργος Μεσολογγίτης, Περικλής Μοσχολιδάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Δημήτρης Πλαβούκος), εστιάζοντας πάντα και στο πολιτικοποιημένο θέατρο. Παράλληλα θα παρουσιαστούν και τα έργα, οκτώ ξένων σπουδαίων καλλιτεχνών (Lars von Trier – Patrick Ellsworth, Bernard Pomerance, Tim Crouch, Joe Di Pietro, Marquis de Sade, Maxim Gorky, John Herbert, Catherine Benhamou).

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Η ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ (1η Πανελλήνια παρουσίαση)

Μετά από παράταση, λόγω μεγάλης αποδοχής από κοινό και κριτικούς συνεχίζεται μέχρι το Πάσχα, το αιχμηρό, αστείο και βαθιά συγκινητικό Best Seller βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου «Η Ψιλικατζού», σε θεατρική διασκευή – σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Η ιστορία της Ψιλικατζούς ξεκίνησε στις 18 Μαίου του 2005 όταν η Κωνσταντίνα Δελημήτρου άρχισε να καταγράφει από το ψιλικατζίδικο της στη Νίκαια το χρονικό της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της γειτονιάς της. Ένα e-ημερολόγιο (http://psilikatzoy.blogspot.com/ ) που ξάφνιασε με τη δροσιά και την πρωτοτυπία του. Η επιτυχία και η απήχηση της Ψιλικατζούς ήταν πρωτοφανής. Είχε προκαλέσει έναν μικρό σεισμό στο χώρο του διαδικτύου. Μαζί με την αναγνώριση στο internet και την μεγάλη επισκεψιμότητα ήρθε και η πρόταση για την έκδοση της «Ψιλικατζούς».

Μια Ψιλικατζού (Ελένη Ουζουνίδου) που με τη βοήθεια της αδερφής της (Άννα Ψαρρά) θα μας αφηγηθεί την ιστορία της μέσα από το μαγαζάκι της. Την απίστευτη ιστορία μιας γυναίκας που το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει μητέρα. Μια προσπάθεια δέκα χρόνων να κάνει παιδί. Τα κέντρα γονιμότητας, οι εμβρυολόγοι, οι γυναικολόγοι, οι αίθουσες αναμονής, οι εξωσωματικές και οι ιατρικές εξετάσεις, το ταξίδι από μήνα σε μήνα από τη μια υπόσχεση στην άλλη, τα άγχη, οι αγωνίες, οι ελπίδες, οι απογοητεύεις. Μια κατάθεση ψυχής, μια βαθιά κι αληθινή εξομολόγηση.

Παίζουν : Ελένη Ουζουνίδου, Άννα Ψαρρά

Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο Μάνος Αντωνιάδης

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=F2eya7iAAZ0

Κάθε Τετάρτη στις 19:00, Παρασκευή στις 21:15, Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:15, έως την Κυριακή 21 Απριλίου

——

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ (1η Πανελλήνια παρουσίαση)

Το αριστούργημα του Lars von Trier, tο συγκινητικό μιούζικαλ «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε διασκευή (Concept, Book, and Lyrics) Patrick Ellsworth, μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μουσική Μάνου Αντωνιάδη, στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου καιχορογραφίες Έλιο Φοίβο Μπέικο, στη σκηνή του VAULT από έναν εννιαμελή θίασο.

Το Χορεύοντας στο Σκοτάδι (Dancer in the Dark) παρουσιάστηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Lars Von Trier, με τους Björk (βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες, στα European Film Awards, στα Bodil Awards, υποψήφια στις Χρυσές Σφαίρες και στα Oscar), Catherine Deneuve, David Morse, Cara Seymour, Peter Stormare, κ.α

Μία από τις πιο σπαρακτικές ταινίες όλων των εποχών και από τις σημαντικότερες, όχι μόνο του εμπνευσμένου στοχαστή – δημιουργού, αλλά και του παγκόσμιου σινεμά. Ο Lars Von Trier, ένας οραματιστής, απρόβλεπτος, παρορμητικός, δογματικός και πρωτοπόρος καλλιτέχνης στο ζενίθ της καριέρας του, έφτιαξε μια ταινία που σε κερδίζει ανεπιφύλακτα σε όλους τους τομείς. Στο Box Office παγκοσμίως, συγκέντρωσε $40 εκατομμύρια. Τα βραβεία αναμενόμενα.

Η Σέλμα, μια Τσέχα μετανάστρια και ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της πολιτείας Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ του 1967 έχει ένα οδυνηρό μυστικό. Πάσχει από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια, χάνει σταδιακά την όραση της. Δουλεύει ασταμάτητα και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί για να μην έχει τη δική της τύχη. Η μόνη της διαφυγή από τη σκληρή της πραγματικότητα, είναι τα αμερικάνικα μιούζικαλ. Ακόμη και στη ζωή της μετατρέπει, με τη φαντασία της, τους ήχους που ακούει σε μουσική, μιούζικαλ με πρωταγωνίστρια την ίδια, όμοια με εκείνα που παρακολουθεί. Όταν όμως ένας απελπισμένος γείτονας κλέβει τις οικονονίες της, το δράμα της ζωής της μετατρέπεται σε τραγωδία που κλιμακώνεται σε ένα τραγικό φινάλε.

Παίζουν: Δήμητρα Κολλά, Αντώνης Σταμόπουλος, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Στέλιος Καλαϊτζής, Ράσμι Σούκουλη, Θοδωρής Αντωνιάδης, Πωλ Ζαχαριάδης, Σωτήρης Μεντζέλος, Ορνέλα Λούτη

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=M631nxC7xNs

Κάθε Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 21:15, έως την Τρίτη 28 Μαίου.

——

ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΝΙΚΛΗ ΣΟΛΩΜΟΥ Η ΔΙΑΦΑΝΗ (2η χρονιά)

Μετά από δεύτερη παράταση και τη φετινή σεζόν, λόγω μεγάλης αποδοχής από κοινό και κριτικούς συνεχίζεται μέχρι το Μάιο ο μονόλογος«Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη» , σε κείμενο – σκηνοθεσία Περικλή Μοσχολιδάκη.

Ο μονόλογος «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη» είναι ένας από τους πέντε μονολόγους που παρουσιάστηκαν την περασμένη σεζόν στον Πολυχώρο Vault στα πλαίσια του θεατρικού project «Ο Γιος μου». Μετά από 2 παρατάσεις την περσινή σεζόν και τη μεγάλη αποδοχή από κοινό και κριτικούς επανέρχεται στο Vault για έναν νέο κύκλο παραστάσεων.
Η Μάγδα Κατσιπάνου έλαβε τo Έπαθλο «Κατίνα Παξινού» στα Κορφιάτικα Βραβεία 2018 για την ερμηνεία της, ενώ και ο Περικλής Μοσχολιδάκης ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου Συγγραφέα «Αλέκος Σακελάριος» για το κείμενο της παράστασης από τηνΑκαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης.

Η Αγγέλικα Νίκλη πουλήθηκε σε ηλικία 13 ετών στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμών για να γίνει παλλακίδα του – μαντενούτα του και έκανε μαζί του δύο νόθα αγόρια, τον Διονύσιο που αναδείχτηκε Εθνικός ποιητής των Ελλήνων και τον Δημήτριο που έγινε Γερουσιαστής των Ιονίων Νήσων. Λίγο πρίν πεθάνει ο γέρο Κόντες Σαλαμών παντρεύεται τη μαντενούτα του και νομιμοποιεί τα νόθα παιδιά του που γίνονται και βασικοί κληρονόμοι της τεράστιας περιουσίας του. Η σχέση λατρείας του Διονύσιου με τη μητέρα του Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού γκρεμίζεται οριστικά όταν ο ετεροθαλής αδελφός του Διονύσιου Ιωάννης Λεονταράκης, γιός της μητέρας του από επόμενο γάμο διεκδικεί μέρος της περιουσίας του Κόντε Σαλαμών και η μητέρα του παίρνει το μέρος του. Την ώρα που η Ελλάδα καίγεται απ’ακρη σ’άκρη με την Επανάσταση του 1821, η Δίκη Σαλαμών συγκλονίζει την Ελλάδα και η Αγγέλικα, θύμα τελικά της αντιδικίας, διασύρεται σε ολόκληρο τον Ελληνισμό καθώς η προσωπική της ζωή συζητιέται παντού και η ίδια Διάφανη από παντού βιώνει τον φοβερό εξευτελισμό, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη .

Παίζει η Μάγδα Κατσιπάνου

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=Z3o8s6r6Sr8

Κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:00, έως 26 Μαίου

——

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΧΩΜΑ (1η Πανελλήνια παρουσίαση)

Μαρτυρίες οροθετικών γυναικών που κατηγορήθηκαν και διαπομπεύτηκαν το 2012 στην Ελλάδα,σε σύνθεση κειμένων και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, από τη θεατρική ομάδα Ανδρομέδα. Μετά από δεύτερη παράταση, λόγω μεγάλης αποδοχής από κοινό και κριτικούς η παράσταση συνεχίζεται μέχρι το Πάσχα.

… “Τον Απρίλιο του 2012, είχε υπογραφεί η υγειονομική διάταξη 39 Α, βασισμένη σε Αναγκαστικό Νόμο του 1940, σύμφωνα με την οποία το υπουργείο Υγείας θα μπορούσε να προχωρήσει σε εξαναγκαστικό υγειονομικό έλεγχο οποιουδήποτε ατόμου. Μέσα σε λίγες μέρες, εκατοντάδες τοξικοεξαρτημένες ή άστεγες γυναίκες προσάγονται, ελέγχονται, χωρίς τη θέληση τους, ως πιθανοί φορείς του HIV και όσες είναι θετικές προφυλακίζονται και δίνονται τα στοιχεία τους στη δημοσιότητα. Εκτός από τη πρώτη κοπέλα που βρέθηκε σε οίκο ανοχής ως θύμα trafficking, καμία άλλη δε συνελήφθηκε σε διαδικασία που να σχετίζεται με το σεξ. Παρ’ όλα αυτά κατηγορήθηκαν ως «εκδιδόμενες» και παραπέμφθηκαν με την κατηγορία της «βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης». Μια κατηγορία που ακόμη κι αν ίσχυε –αποδείχθηκε περίτρανα στο δικαστήριο ότι δεν ίσχυε– έριχνε το βάρος της μη χρήσης προφυλακτικού σ’ αυτές, για να βγάλει λάδι τους «οικογενειάρχες» πελάτες που, όπως είναι γνωστό, είναι εκείνοι που απαιτούν τη μη χρήση προφυλακτικού από τις κοπέλες που καταναγκαστικά ή εξαναγκαστικά ασκούν πορνεία”… Μαρία Λούκα

*Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Υποστηρίζεται, επίσης, από το Break the Chain, μία πρωτοβουλία του Εθνικού Εισηγητή για την καταπολέμηση του Human Trafficking, κ. Ηρακλή Μοσκώφ, σε συνεργασία με την πολιτιστική πλατφόρμα elculture.gr. Πρόκειται για μια συλλογική εκστρατεία κοινωνικής αφύπνισης, η οποία με όχημα την Τέχνη, τον Πολιτισμό και την Εκπαίδευση, στοχεύει στην ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και συμμετοχή του κοινού σε ένα κοινωνικό μέτωπο που εναντιώνεται στην εμπορία ανθρώπων και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Παίζουν: Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου, Σοφία Ρούβα, Έφη Σισμανίδου, Αναστασία Τσούτση

Φωνές: Μαρία Καβουκίδου – Θεοδώρα Σιάρκου

Κάθε Τετάρτη στις 19:00, έως την Τετάρτη 17 Απριλίου

——

F*CKING MEN (1η Πανελλήνια παρουσίαση)

Μετά το Σικάγο, την Αυστραλία και τέσσερα χρόνια sold-out παραστάσεων στο Λονδίνο ήρθε και στην Αθήνα το καυστικό, προκλητικό και γεμάτο χιούμορ Fucking Men, σε μετάφταση και σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, με ένα δεκαμελή θίασο. Λόγω μεγάλης αποδοχής από κοινό και κριτικούς η παράσταση συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή 10 Μαρτίου.

O γνωστός αμερικάνος συγγραφέας Joe Di Pietro (I Love You, You’re Perfect, Now Change) έχει διασκευάσει ελεύθερα το Ερωτικό Γαϊτανάκι του Άρθουρ Σνίτσλερ μεταφέροντάς το στο σήμερα και στο τώρα της κάθε χώρας όπου παίζεται η παράσταση. Δέκα άντρες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων: ο έσκορτ, ο στρατιώτης, ο φοιτητής, ο μεταπτυχιακός, ο παντρεμένος, ο επιχειρηματίας, ο μπάρμαν, ο συγγραφέας, ο ηθοποιός και ο δημοσιογράφος μάς μεταφέρουν σ’ ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της σύγχρονης ερωτικής σκηνής. Μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας, ένα έργο που μιλάει για τον έρωτα και το συναίσθημα ως δυνάμεις οι οποίες υπερβαίνουν τα φύλα και κάνουν τα φύλα να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Γιατί όπως το καλό σεξ, κάθε στιγμή της ζωής που περνάει σε αφήνει να ζητάς κάτι ακόμα.

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ

Παίζουν: Περικλής Ασημακόπουλος, Άρης Βέβης, Ορφέας Γεωργίου, Γιώργος Κυριακόπουλος, Βασίλης Λιάκος, Νίκος Μέλλος, Γιώργης Παρταλίδης, Θαλής Πολίτης, Νίκος Σαμουρίδης, Βλάσσης Χρυσικόπουλος

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=ypgAc0PEiNo

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 18:15, έως την Κυριακή 10 Μαρτίου

——

DONNA ABBANDONATA Ή ΠΟΛΥ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΑΤΕ ΚΥΡΙΕ ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ

Tο έργο της Γλυκερίας Μπασδέκη «Donna Abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου», σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου για 1η φορά στην Αθήνα (έχει παρουσιάστεί το 2014 στα πλαίσια του 57ου Φεστιβάλ Φιλίππων σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, με τις Ελένη Ουζουνίδου και Μυρτώ Γκόνη)

Δυο γυναίκες σε ένα τοπίο ονείρου. Ένα κομμωτήριο στην ελληνική επαρχία, τόπος εξομολόγησης και καταφύγιο νοσταλγίας. Η Καβάλα και μια θάλασσα ανεπίδοτες επιθυμίες και ανεκπλήρωτα όνειρα. Η Αρετή χτενίζεται, μιλάει, αγρυπνεί και θυμάται, στάζοντας από τις ραγισμένες της λέξεις ο μνησιπήμων πόνος. Η Βάντα χτενίζει και ακούει στέλνοντας ανέμους ομορφιάς και συμπόνιας. Και ο Γιώργος Χειμωνάς, ο έρωτας… ο ποιητής… κύριος… και απών. Ηγήτωρ μιας εκκρεμότητας σε ένα παραμύθι μιας γυναικείας ψυχής παραδομένης στην μοναξιά της αγάπης.

Φλεβάρης του 89. Μια μοιραία συνάντηση κι ένας έρωτας καταδικασμένος να μη ξεκινήσει ποτέ. Το μυαλό και η καρδιά της Αρετής στοιχειώνεται για χρόνια από τη μορφή του ποιητή Γιώργου Χειμωνά και ο ανεκπλήρωτος έρωτάς της βρίσκει παρηγοριά και περίθαλψη στο κομμωτήριο της Βάντας, στην Καβάλα. Στη λάμψη των κρισταλκολόρ, ανάμεσα σε βαφές και αναπάντητες κλήσεις, φυσάνε λακ και άνεμοι ομορφιάς που διώχνουν μακριά τις λύπες για τον απόντα έρωτα. Ένας ύμνος για τις αγάπες που δεν ήρθαν αφήνοντας πάντα μια εκκρεμότητα για μια συνάντηση κάπου αλλού…

Παίζουν : Μαίρη Σταυρακέλλη, Δώρα Θωμοπούλου.

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=xnZWJD0Auek

Κάθε Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 18.30, έως την Κυριακή 26 Μαίου

——

ΑΛΑΣΚΑ

Mετά την παράσταση «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» (2 σεζόν στο VAULT, με απανωτά Sold Out) η ανατρεπτική ομάδα Lorem Ipsum επιστρέφει με νέο έργο, τη μαύρη κωμωδία «Αλάσκα», σε κείμενο – σκηνοθεσία Γιάννη Κεντρωτά

“Τα ψέματα δεν είναι πάντα κακά. Τα ψέματα -όπως και οι αλήθειες- είναι κακά όταν τα πει κακός άνθρωπος, ακόμα και την αλήθεια να πει κακός άνθρωπος μπορεί να βλάψει.Εγώ το ξέρω, δεν είμαι καλός άνθρωπος, δεν λέω ότι είμαι κακός αλλά έχω κάνει πράγματα στη ζωή μου και καλό δεν με θεωρώ. Για αυτό δεν θα ακούσεις ποτέ την αλήθεια από εμένα, δεν τολμάω να στη πω. Αλλά ούτε ψέμα μπορώ να σου πω”.

Μια μητέρα περιμένει την κόρη της να επιστρέψει από ένα μακρινό ταξίδι. Η σοφίτα του σπιτιού είναι σχεδόν έτοιμη να την υποδεχτεί. Σχεδόν, όχι ακόμα. Κοντεύει να γίνει δωμάτιο, σαν τα κανονικά, τα πιο χαρισματικά που όταν ανοίγεις τις κουρτίνες το φως τα πλημμυρίζει. Όμως αυτή η σοφίτα αν και σκοτεινή και κρύα και γεμάτη υγρασία πάντα ήταν το αγαπημένο δωμάτιο της κόρης της γιατί στον τοίχο της κρέμεται –ακόμα και τώρα- ο παλιός της χάρτης. Ένας χάρτης μαγικός για αυτήν. Και στην πάνω αριστερή γωνία του -παρά την φθορά- την περιμένει η αγαπημένη της Αλάσκα.

Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Φίλιππος Λούβαρης, Φανή Παλιούρα

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, έως την Πέμπτη 30 Μαίου

——————————————————————————————————————————————————————————————————

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

BRANDON TEENA

Το «Brandon Teena» βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που συγκλόνισε την αμερικανική και μετέπειτα την παγκόσμια κοινή γνώμη, κυρίως με την μεταφορά της στον κινηματογράφο τo 1999 με τον τίτλο “Boys Don’t Cry”, (με την Hilary Swank να κερδίζει το Oscar για την ερμηνεία της ως Brandon Teena) σε σκηνοθεσία- επιμέλεια κειμένου Στέλιου Καλαϊτζή. Λόγω επιτυχίας η παράσταση πήρε παράταση και τον Φεβρουάριο.

Στο Falls City της Nebraska, ένα νεοφερμένο αγόρι, ο Brandon Teena, καταφέρνει να μαγέψει τη μικρή επαρχιακή κοινότητα με την γοητευτική αθωότητά του. ‘Ομως, ο χαρισματικός ξένος κρύβει ένα μυστικό: δεν είναι αυτός που όλοι νομίζουν. O Brandon Teena είναι ένα πρόσωπο ξεχωριστό. Ένας νέος παγιδευμένος σε κρίση σεξουαλικής κι »ανθρώπινης» ταυτότητας που τον καταδιώκει σ’ όλη του τη ζωή. Τα λάθη του έχουν υψηλό αντίτιμο, ιδίως το τελευταίο του. Ένα λάθος που θα αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό του. Ο Brandon Teena υπήρξε ταυτόχρονα ένας εντυπωσιακός εραστής κι ένας εγκλωβισμένος παρείσακτος, ένα εξαθλιωμένο μηδενικό κι ένας λαμπερός ονειροπαρμένος, ένας τολμηρός κλέφτης και το τραγικό θύμα ενός άδικου εγκλήματος. Μια φωνή διαφορετική που πρέπει να ακουστεί. »Θέλω να ειμαι εγώ. Είμαι εγώ »

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Παίζουν: Θεόφιλος Μανόλογλου, Νίκη Μαστροκάλου, Μελανία Μπαλτσίδου, Ιάσονας Παπαματθαίου, Εύη Τσάφου, Ελένη Φαλατάκη, Αναστάσης Χριστοφιλόπουλος

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=j_h7dhGKX_E&t=8s

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, έως την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου

——

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Το σοκαριστικό έργο του Tim Crouch, από την ομάδα ProvaT.O. (Prova Theatre Organization), σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση και σκηνοθεσίαΒαγγέλη Λάσκαρη. Λόγω επιτυχίας η παράσταση πήρε παράταση και τον Φεβρουάριο.

Αυτό το έργο απευθύνεται σε τολμηρούς θεατές. Μη ρωτήσετε. Μην γκουγκλάρετε. Απλώς πηγαίνετε.

“Ο Συγγραφέας” μιλάει για τη βία και για την ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Στην ουσία όμως, μιλάει για τη βία που κρύβει ο καθένας μας μέσα του και για την ηδονοβλεπτική διάθεση του θεατή. Μιλάει για την ευθύνη μας ως θεατές απέναντι σε αυτό που επιλέγουμε και μας αρέσει να βλέπουμε, όσο δυσάρεστο, όσο βίαιο, όσο σοκαριστικό κι αν είναι. Είναι μία ιστορία ελπίδας, βίας και εκμετάλλευσης. Μία θεατρική εμπειρία που δεν αφήνει κανένα να γλιτώσει, ανοίγοντας τα μάτια των θεατών και δείχνοντάς τους αυτό που θα έπρεπε να βλέπουν ήδη, το αυτονόητο: Όλοι έχουμε επιλογή.

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Παίζουν: Γιώργος Στριφτάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης, Άννα Αθηνά Κολιοφώτη, Άρης Κυπριανού.

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, έως την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου

——————————————————————————————————————————————————————————————————

ΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΑΝΑ, Ή ΤΟ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ (1η Πανελλήνια παρουσίαση)

Το έργο της Κατρίν Μπεναμού γράφτηκε το 2016, παρουσιάστηκε για πρώτη στο Φεστιβάλ της Avignon, με άριστες κριτικές, την ίδια χρονιά στο Παρίσι, και για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, σε μετάφραση Άννας Δαμιανίδη – Αθηνάς Κεφαλά και σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά

Στο έργο της Κατρίν Μπεναμού πρωταγωνιστούν μια γυναίκα και οι λέξεις. Διηγείται την ανακάλυψη και την κατάκτηση της γραφής από μια ώριμη μαθήτρια, μια μετανάστρια που αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα της μόρφωσης από εκεί που της το είχαν κόψει, στην εφηβεία, για να την παντρέψουν με κάποιον άγνωστο, ο οποίος την πήρε μαζί του στο Παρίσι.

Η μεγαλούπολη είναι κλειστή κι ακατανόητη για την αναλφάβητη Άνα. Καθώς μαθαίνει τα γράμματα, καθώς μαθαίνει τις λέξεις, καθώς πειραματίζεται και παιχνιδίζει μ’ αυτές, δίνει όνομα στις αναμνήσεις της, στις επιθυμίες της και ξεκινά να συλλαβίσει τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Θα τρομάξει; Θα ενθουσιαστεί; Θ’ απογοητευτεί; Θα τα καταφέρει;

Παίζουν: Ιωάννα Γκαβάκου, Ντέπυ Μαυροπούλου

Από τη Δευτέρα 4 Μαρτίου, κάθε Δευτέρα στις 21:00 και Τρίτη στις 21:00, έως την Τρίτη 28 Μαίου

——

ΒΑΣΣΑ

Το έργο «Βάσσα Ζελεσνόβα» του Μαξίμ Γκόρκι, με την Αθηνά Τσιλύρα στον ομώνυμο ρόλο, σε μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν και σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, έρχεται το Μάρτιο στο VAULT.

Ο Γκόρκι γράφει το 1910 την πρώτη εκδοχή της «Βάσσα Ζελεσνόβα», την ιστορία μιας σκληρής γυναίκας που, τώρα που πεθαίνει ο σύζυγός της, αναλαμβάνει τα ηνία της οικογένειας αλλά και της οικογενειακής τους επιχείρησης. Καθώς η οικογενειακή επιχείρηση των Ζελεσνώφ φαίνεται να καταρρέει, υφαίνεται μια άρτια ιστορία με ίντριγκες, μυστικά, πάθη, θανάτους, σασπένς και πολύ χιούμορ. Απομυθοποιώντας την αγία οικογένεια μιλά για ψεύτικους οικογενειακούς δεσμούς και ανακατατάξεις στις κοινωνικές τάξεις. Στο επίκεντρο πάντα η αυστηρή εμπόρισσα Βάσσα: μια ανελέητη μητριαρχική φιγούρα που προσπαθεί εναγωνίως να διατηρήσει τις ισορροπίες.

Ο πατέρας πεθαίνει, μια κληρονομιά, μια επιχείρηση που αναζητά ηγέτη, ο γιός κατασκοπεύει, η νύφη απατά, η Μάνα μηχανορραφεί,ο θείος κλέβει,η σύζυγος απατά. Μια δυναστεία που καταρρέει. Στο επίκεντρο του έργου η Αγία Οικογένεια σε σήψη. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα σε δράμα και μαύρη κωμωδία.

Παίζουν : Αθηνά Τσιλύρα, Χρήστος Μουστάκας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Μαρία Καρακίτσου, Νικόλας Φραγκιουδάκης, Λία Τσάνα, Ορνέλα Λούτη, Άντα Γιαννουκάκη και στο ρόλο του Πατέρα ο Ένκε Φεζολλάρι

——

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ

Με αφορμή τα 40 χρόνια από το πρώτο του ιστορικό ανέβασμα στο Broadway (Απρίλιος του 1979 – Ιούνιος του 1981, 916 παραστάσεις), τo πολυβραβευμένο έργο του Bernard Pomerance «Ο Άνθρωπος Ελέφαντας», ανεβαίνει στον Πολυχώρο VAULT τον Απρίλιο του 2019, σε δραματουργική επεξεργασία -διασκευή- σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με τον Δημήτρη Καρατζιά στον ομώνυμο ρόλο.

Πρόκειται για την πραγματική ιστορία του Τζον Μέρικ (Joseph Carey Merrick), γνωστού και ως Ανθρώπου Ελέφαντα, ενός τραγικά παραμορφωμένου άντρα που έζησε στο Βικτωριανό Λονδίνο το 1880. Η τραγική ζωή του υπήρξε πηγή έμπνευση για τις τέχνες και τα γράμματα.

Το έργο τιμήθηκε με τα Βραβεία Tony (3 βραβεία από 7 υποψηφιότητες το 1979, 2 υποψηφιότητες το 2002 και 4 υποψηφιότητες το 2015), Drama Desk (4 βραβεία από 7 υποψηφιότητες το 1979) και New York Drama Critics’ Circle (το 1979) ως Καλύτερο Έργο της χρονιάς το 1979.

Από τότε συνεχώς παρουσιάζεται στις θεατρικές σκηνές ανά τον κόσμο, μια και ο ρόλος του Τζον Μέρικ θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες υποκριτικές προκλήσεις, με μερικούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς να έχουν αναμετριθεί κατά καιρούς μαζί του (David Schofield, David Bowie, Mark Hamill, Bradley Cooper κ.α). Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το 1980 από το θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες του πάντα πρωτοποριακού καλλιτέχνη.

O Άνθρωπος Ελέφαντας (The Elephant Man) παρουσιάστηκε και στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία David Lynch, με τους John Hurt, Anthony Hopkins, Anne Bancroft, κ.α, όπου απέσπασε οκτώ Υποψηφιότητες για Όσκαρ (Kαλύτερου Ά Ανδρικού Ρόλου, Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Κουστουμιών, Σκηνικών, Μουσικής και Μοντάζ). Η ταινία καθιέρωσε τον David Lynch ως grand auteur, αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του Anthony Hopkins και ανέδειξε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του John Hurt.

Παίζουν: Καρατζιάς Δημήτρης, Μοσχολιδάκης Περικλής, Καβουκίδη Μαρία, Καλαϊτζής Στέλιος, Καλιότσος Μιχάλης, Καραθανασόπουλος Αντώνης, Ρούβα Σοφία

The post Δ.Καρατζιάς – Μ.Αντωνιάδης | Οι καλλιτέχνες πίσω από το αθηναϊκό θεατρικό φαινόμενο VAULT, μιλούν για τα 7 χρόνια ζωής του appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.