Πέτρος Κωστόπουλος: «Δεν αντέχω το υπαλληλίκι, φεύγω!»

Ο « βασιλιάς του life style » είναι πλέον- για γυμνός δεν ξέρω, δεν άκουσα κάτι- μόνος !Ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν μπόρεσε να συνηθίσει στην θέση του… μπάτλερ (λογικό) και παραιτήθηκε τελικά μετά από βασανιστικές σκέψεις και ολονύκτιο πνευματικό προβληματισμό, από τον Όμιλο ΑΝΤ1 . Έβαλε ως φαίνεται κάτω τα πράγματα, ένα, δυο, τρία, και είδε ότι δεν βγαίνει.  Διάβασε και λίγο Έγκελς προκειμένου να φρεσκάρει την διαλεκτική του ικανότητα και αποφάσισε.   Από την πρώτη μέρα στο μεροκάματο ο μετρ του είδους Πέτρος είδε και φυσικά κατάλαβε ότι δεν μπορεί αυτό τον εξευτελισμό γιατί συνειδητοποίησε ότι μπορεί να είναι με τον λαό αλλά λαός δεν είναι ούτε αυτός ούτε πολύ περισσότερο η κυρία του. Αυτός ήταν πάντα αφεντικό- κάτι σαν αγάς να το πω- και φυσικά δεν μπορούσε τώρα στα γεράματα να παριστάνει τον υπάλληλο που πηγαίνει να αγοράσει τσιγάρα και χαρτόσημα των δέκα.   Άλλωστε στον ΑΝΤ1 δεν πήγε διαβάζοντας αγγελία: Ζητείται μικρός , αλλά γιατί θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει δημιουργικά πράγματα. Δεν κάλιασε όμως η δουλειά. Και επειδή φαντάζομαι ότι με λιμοτάγαρα και άλλους σφουγγοκωλάριους δεν άντεχε την έκανε φίδι. Για να δούμε λοιπόν τι λέει ο ίδιος ο Πετράν σε ένα κείμενο το οποίο ανάρτησε στο δικό του site.   ΑρΠα Από τον Πέτρο Κωστόπουλο Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να συνέβη, σύμφωνα με τον εγκέφαλο κάποιων, κάτι περίεργο ή βίαιο στην αποχώρησή μου από τη Δάφνη. Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι σαν τον Γιαγκούλα ή σαν τον Νταβέλη όταν διαβάζω κείμενα κάποιων που με αφορούν. Από ό τι ξέρω ο Νταβέλης παρεπιδημούσε στις παρυφές της Αθήνας και όχι στο Πήλιο από όπου προέρχομαι όπου ευδοκιμούν, σύμφωνα με τη μυθολογία, μόνο Κένταυροι και αμαζόνες. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό κάποιων εγώ πρέπει πάντα να τσακώνομαι! Λέγε λέγε θα το πιστέψω και θα πλακωθώ καμιά μέρα με κανέναν που το λέει…     «Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…   Αποφάσισα να πάω στον ΑΝΤ1 μετά από μία πολύ γλυκιά συζήτηση που είχα τόσο με τον Μίνωα Κυριακού όσο και με τον Θοδωρή. Στη φάση που έγινε αυτό, όταν ήμουν σε πλήρη αφασία ψυχολογική, επαγγελματική και οικονομική, ήταν ό τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί στην προσπάθειά μου να ανακάμψω, τουλάχιστον πνευματικά και ηθικά. Από εκεί που χτυπούσα κάθε μέρα το κεφάλι μου στον τοίχο, κλεισμένος μες στο σπίτι επί μήνες, με χούφτες χαπάκια και δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι μου, με φιλοξένησαν με τον πιο γλυκό τρόπο σε ένα φιλικό περιβάλλον όπου άρχισα να βγαίνω από τον «μεγάλο ύπνο» -που έλεγε και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ- ο οποίος είχε κρατήσει πάνω από έναν χρόνο. Σε μια εποχή που δεχόμουν βροχή τις καρπαζιές, τις κλωτσιές και τις γροθιές από τον κάθε τυχάρπαστο (όχι ότι σταμάτησαν, δόξα τω Θεώ δεν έχω παράπονο), αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν την ευκαιρία να επαναδρομολογηθώ. Το πήρα πολύ σοβαρά, να επιστρέψω αυτό που μου δώσανε. Κι έτσι μέσα σε τρεις μήνες, επιμελήθηκα τεσσάρων περιοδικών -των οποίων άλλαξα τη μορφή- και δημιούργησα, όπως είχε ανακοινωθεί και στην αρχή, και