Τα πρώτα μου γυαλιά, του Θεόδωρου Σαμπά

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΥΑΛΙΑ
Θυμάμαι, ήμουνα μαθητής της Γ Δημοτικού. Είχα δάσκαλο τον Διευθυντή του σχολείου μας. Είμαστε στο βασίλειο του Φόβου, το ξύλο έπεφτε επί δικαίων και αδίκων. Κάθε μέρα έγραφε απανωτούς πίνακες με πράξεις και αλίμονο σε όποιον δεν τους είχε έτοιμους την άλλη μέρα.
Καθόμουν στο τρίτο θρανίο και δεν έβλεπα καλά στον πίνακα, πίστευα ότι ο πίνακας γυάλιζε. Δεν είχα το δικαίωμα να καθήσω πιο κοντά. Η σειρά των μαθητών στα θρανία ήταν η κοινωνική διάρθρωση του χωριού. Αλίμονο αν κάποιος μαθητής την ανέτρεπε.
Έτσι περίμενα βράδυ την μάνα μου να έρθει από τα χωράφια, να πάμε στην συμμαθήτριά μου την Διαμάντω. Εκεί κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου αντέγραφα τις ασκήσεις.
Κάποτε πρόσεξε ο δάσκαλος τις απεγνωσμένες μου προσπάθειες να δώ τον πίνακα, μάλλον κρεμιόμουν από το θρανίο για να μπορέσω να δώ. Στο διάλειμμα με κράτησε μέσα και με έβαλε να καθήσω στο πρώτο θρανίο και τότε μπόρεσα να γράψω. Θυμάμαι μου είπε «Θοδωράκη να πεις στον πατέρα σου να σε πάει στην Τρίπολη για γυαλιά» .Ούτε λόγος να καθήσω στο πρώτο θρανίο.
Μάρτης πρέπει να ήταν, όταν μια μέρα απόγευμα-βράδυ, ξεκίνησα με τον πατέρα μου. Με τα πόδια διασχίσαμε το χωριό και φθάσαμε στον κάμπο, περπατήσαμε κατά μήκος του λάδωνα και φθάσαμε νύχτα στου Καμπά το μύλο (νερόμυλο).Ήτανε ανοιχτός ακόμη, εκεί είδα για πρώτη φορά ηλεκτρικό ρεύμα, παραγόμενο από γεννήτρια. Κοντά , δίπλα στον Λάδωνα ήταν μια τοποθεσία «Πολέμοι» λεγότανε , επειδή εκεί είχε γίνει ένας πόλεμος Ελλήνων και Τούρκων(Έλληνες υπό την αρχηγία του Θόδωρου Κολοκοτρώνη)
Μείναμε στο σπίτι του την νύχτα, πρέπει να πλησίαζε το πάσχα . Ένα παιδί του στην ηλικία μου ,μου έδωσε ένα χαρτάκι που όταν το ακουμπούσα στην στόφα έσκαζε. Είχε μέσα λίγη πυρίτιδα.
Πρωί πήραμε το λεωφορείο από το Θεόκτιστο , ήτανε από αυτά με μούρη φορτηγού. Μέσα κουβαλούσε το μισό ζωϊκό βασίλειο, κότες, κουνέλια, αρνάκια και κατσικάκια μέσα σε χαρτόκουτα και τράστα. Κάποτε φθάσαμε στην Τρίπολη.
Πήγαμε στο Οφθαλμιατρείο του Βλάχου. Λέγανε ότι ήταν ένας από τους καλύτερους γιατρούς όχι μόνο της Τρίπολης αλλά και της χώρας μας.
Τελικά μας έγραψε την συνταγή για γυαλιά .Γραμμή μετά για τον οπτικό και σε λίγο ήμουνα έτοιμος με κάτι γυαλιά μεγαλύτερα από το πρόσωπό μου. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουνα. Ήθελαν τα μάτια την προσαρμογή τους.
Το πρόβλημα αυτό ήτανε το μικρότερο, πως θα πήγαινα στο σχολείο; τι θα αντιμετώπιζα;
Θυμάμαι την πρώτη μέρα μου στο σχολείο με τα γυαλιά. Δεν είναι υπερβολή να πώ ότι και οι τετρακόσιοι μαθητές με ..περικύκλωσαν για να δούν το παράξενο ον. Στιγμές αμηχανίας … αμέσως απόκτησα το πρώτο μου παρατσούκλι «γυαλάκιας».
Άλλη φορά είχαν περισσότερη έμπνευση , έκαναν και στιχάκι το οποίο το τραγουδούσαν πολλά μαζί : «αγάπη μου-λατρεία μου –γυαλάκια-μυωπία μου.» Εγώ προσπαθούσα να αντιδρ