«Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου», του Αντώνη Αντωνάκου

«Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου»

του Αντώνη Αντωνάκου
Πτώματα τουμπανισμένα στα νερά του Έβρου. Μάνες με ετοιμοθάνατα βρέφη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Νεανικά κορμιά που έχουν εξοριστεί απʼ τους έρωτές τους. Πόνος βουβός. Ένα σκηνικό πένθους περασμένο απʼ το χριστιανικό και φεουδαλικό κόσκινο. Άνθρωποι καταδικασμένοι ερήμην σε μαρασμό.
Άνθρωποι, τους οποίους ο πίθηκος υπουργός και αυλικός των ευρωπαίων ναζί ονομάζει λαθραίους. Κορμιά που η μπουλντόζα της ανάπτυξης τα πέταξε στη γειτονιά μας, αφού δούλεψε η ακαταπόνητη πολεμική μηχανή της Δύσης για να τα οδηγήσει δήθεν στη ελευθερία.
Βεβαίως οι φονιάδες δεν είμαστε εμείς. Είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Κάποιοι Αμερικάνοι που βομβαρδίζουν και κατουράνε τους λαούς. Κάποιοι Ισραηλινοί που εξοντώνουν τους Παλαιστίνιους, κάποιοι μισθοφόροι πληρωμένοι φονιάδες. Τα δικά μας παιδιά δεν τα στέλνουμε στους Περσικούς κόλπους και στις κτήσεις. Εμείς είμαστε αθώοι. Κοιτάζουμε τη δουλειά μας και το σπίτι μας. Πηγαίνουμε στην εκκλησία, προσευχόμαστε, δίνουμε το ένα μας ευρώ για τα παιδιά του τρίτου κόσμου.
Δεν πήραμε όμως χαμπάρι πόσοι Χριστοί σταυρώνονται καθημερινά για να φτιάξουν το πλαστικό παιχνίδι του jumbo μʼ ένα ευρώ μεροκάματο. Δεν πήραμε χαμπάρι πως ζούμε είκοσι χρόνια περισσότερο απʼ τους Ινδούς και σαράντα χρόνια περισσότερο απʼ τους Αιθίοπες. Δεν πήραμε χαμπάρι πως τα καραβάνια που καταφτάνουν στη γειτονία μας δεν κάνουν τουρισμό, αλλά ψάχνουν έναν τόπο να ζήσουν αφού στον τόπο τους αφανίστηκαν ολοσχερώς.
Δεν πήραμε χαμπάρι πως οι πολυεθνικές που κατασκευάζουν και πουλάνε τα όπλα, οι ατομικές βόμβες, τα υποβρύχια, τα αεροπλανοφόρα, τα βομβαρδιστικά, τα στέλθ και τα απάτσι είναι αναπόσπαστα κομμάτια ετούτου του πολιτισμού που υπερασπιζόμαστε με την ανοχή μας.
Τοκίζουμε τα λεφτά μας στις μπίζνες αυτών των πολέμων. Μας θρέφει η πείνα των άλλων. Διεκδικούμε την ευημερία που εξοικονομούν για τον καπιταλισμό οι πόλεμοι ετούτων των φονιάδων. Αγανακτούμε για τον πετσοκομμένο μας μισθό κι όχι για τον άθλιο κόσμο που υπηρετούμε. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σʼ αυτό τον πλανήτη ζουν μʼ ένα ευρώ την ημέρα για να μπορεί η κυρία Λανγκάρντ να κάνει απολέπιση στο αιδοίο της με βασιλικό πολτό, για να μπορεί ο κύριος Λάτσης να έχει σαράντα σπίτια και δέκα νησιά κι εμείς να γλείφουμε τα ψίχουλα ευημερίας που μας πετάνε για να μας εξαγοράζουν, να μας κλείνουν το στόμα και να δεχόμαστε την παντοδυναμία τους.
Ένας στρατός πουλημένων που γράφουν στις εφημερίδες, που μιλάνε στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις υμνούν την ελευθερία αυτού του συστήματος, τη δημοκρατία και την ελεύθερη επιλογή. Κανείς δεν αντέχει να βλέπει στο υπέροχο νεοκλασικό απέναντι απʼ το σπίτι του βρωμερούς μελαμψούς πακιστανούς. Ο πακιστανός δεν είναι συνάνθρωπος. Είναι λαθραίος. Ένας υπάνθρωπος.
Ο άνθρωπος που συμμετέχει στην καρναβαλική κατάνυξη της μεγάλης εβδομάδος δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του διπλανού του. Την απόλυτη εξ