Περισσεύει κανείς;

Tweet Αρθρογράφος: Χρήστος Κυργιάκης

Περισσεύει κανείς;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Άλλη μία σχολική χρονιά ξεκινάει με εκπαιδευτικούς που δεν ξέρουν σε ποιο σχολείο θα είναι αλλά κυρίως με εκπαιδευτικούς που δεν θα βρίσκονται σε κανένα σχολείο όχι λόγω συνταξιοδότησης αλλά λόγω απόλυσης ή μη πρόσληψης.

Μια κατάσταση που θα πάρει γενικευμένο χαρακτήρα αν υλοποιηθεί, όπως έχει ακουστεί παλιότερα το πέρασμα των εκπαιδευτικών στη δικαιοδοσία των δήμων ώστε να εκλείψει

ο συνταγματικός σκόπελος της απόλυσης, καθώς το τέχνασμα της κατάργησης ειδικοτήτων, όπως συνέβη στην τεχνική εκπαίδευση δεν μπορούν να το εφαρμόσουν, μέχρι στιγμής, στα γενικά λύκεια σε μεγάλο εύρος.

Το υπουργείο και η κυβέρνηση φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο να μετριάσουν τις αντιδράσεις για τις νέες αλλαγές, χωρίζοντάς μας σε στρατόπεδα.

Παλιοί και νέοι. Δωδεκαετείς και νήπια.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως αυτό ήταν προϊόν συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι, του υπουργείου με την ΟΛΜΕ.

Προσωπικά δεν το πιστεύω γιατί τότε θα έπρεπε να σκεφτώ ότι και η δεδηλωμένη πρόθεση του Μητσοτάκη να μην απολυθούν όσοι πέρασαν από τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, είναι επίσης προϊόν συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι, ανάμεσα στο υπουργείο και τους αντίστοιχους εκπροσώπους όσων συναδέλφων πέρασαν από τη δοκιμασία του ΑΣΕΠ.

Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος, καθώς αποτελεί πάγια τακτική των εκάστοτε κυβερνώντων, ειδικά των τελευταίων ετών, είναι ότι η κυβέρνηση, συνειδητά, ακολούθησε τη λογική του «διαίρει και βασίλευε», γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να βρει συμμάχους ή να αδρανοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του κλάδου.

Όταν η απόλυση δεν είναι πλέον ένα πιθανό ενδεχόμενο αλλά μια πραγματικότητα, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει στη , λανθασμένη, πιστεύω λογική που λέει πως δεν πρέπει να απολυθώ εγώ αλλά ο άλλος. Ίσως όλοι να το έχουμε σκεφτεί, ως πρώτη αντίδραση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι το έχουμε υιοθετήσει ως άποψη.

Δεν θα μπω στη διαδικασία του να υποστηρίξω τους μεν ή τους δε γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχουν «εμείς» και οι «άλλοι». Θεωρώ ότι απλά, υπάρχουμε «όλοι μας».

Πίσω από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που μπορεί να οδηγήσει τον οποιοδήποτε στο να θεωρήσει ότι ξεχωρίζει από τους άλλους υπάρχει κάτι κοινό. Η θέληση του να συνεχίσει να υπάρχει στο χώρο της εκπαίδευσης και η δικαιολογημένη άρνησή του να δεχτεί ότι οι κόποι και οι θυσίες τόσων χρόνων θα πάνε χαμένες.

Γιατί, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών βρίσκεται στο δημόσιο σχολείο έχοντας κοπιάσει πολύ και έχοντας θυσιάσει πολλά πράγματα από τη ζωή τους.

Αυτοί οι κόποι και αυτές οι θυσίες είναι το ίδιο ιερές και αδιαπραγμάτευτες για όλους. Είτε είναι παλιός, είτε είναι νέος, είτε μπήκε με επετηρίδα ή πίνακες είτε μέσω ΑΣΕΠ, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι τους χρειάζεται όλους το δημόσιο σχολείο. Πολύ περισσότερο χρειάζεται εκείνους τους συναδέλφους που αυτή τη στιγμή βρίσκονται εκτός σχολείου.

Απολύθηκαν 2.500 περίπου συνάδελφοί μας και έπεται συνέχεια. Σίγουρα δεν είχαν την έμπρακτη στήριξη και συμπαράσταση που θα έπρεπε. Μάλλον τον οίκτο και τη συμπόνια μας αισθάνθηκαν, κάτι που, στο κάτω-κάτω της γραφής, ούτε το ζήτησαν ούτε το θέλουν ούτε ανάγκη το έχουν.

Τουλάχιστον να μην «χαιρόμαστε» με την εξέλιξη αυτή και να μην νιώθουμε ανακουφισμένοι που δεν είμαστε, προς το παρόν, στη θέση τους γιατί αν τύχει και βρεθούμε, κανείς δεν θα μας δώσει σημασία.

Αν όμως δεν μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι στην παρούσα φάση ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ότι είναι, αν όχι καταστροφικό, τουλάχιστον εγωιστικό να θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο και ικανότερο από τους άλλους, φοβάμαι πως πολύ σύντομα τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα για όλους μας.

Μας αδικούν, πιστεύω, ως ανθρώπους, ως εκπαιδευτικούς, ως γονείς και ως κάποιους που ξέρουν «πέντε γράμματα παραπάνω» βρε αδερφέ, όλα αυτά τα ξεκατινιάσματα που διαβάζουμε όλοι μας στις διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο.

Είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα νιώσει καλά αν διαπιστώσει ότι ο, για πολλά χρόνια, συνάδελφος της διπλανής θέσης στο γραφείο των καθηγητών απολύθηκε είτε επειδή ήταν πολύ παλιός είτε επειδή ήταν πολύ νέος είτε επειδή πέτυχε στον ΑΣΕΠ είτε επειδή δεν πέτυχε στον ΑΣΕΠ.

Δεν ξέρω τι θα βγάλουν οι γενικές συνελεύσεις που θα γίνουν σχετικά με το πώς θα αντιδράσουμε, όμως ας πάμε σ’ αυτές με τη λογική του να «χτυπήσουμε» τους πραγματικούς υπαίτιους και όχι τους συναδέλφους μας.

Κανείς μας δεν περισσεύει.

Ετικέτες: Χρήστος Κυργιάκης Tweet Share on

View the discussion thread.