Οι μέλισσες και το πνεύμα

«Μια αράχνη εκτελεί λειτουργίες που μοιάζουν με τις λειτουργίες του υφαντή και η μέλισσα ξεπερνά με την δομή των κέρινων κυψελίδων της την ικανότητα πολλών αρχιτεκτόνων. Αλλά αυτό που διακρίνει κατ’ αρχήν τον πιο κακό αρχιτέκτονα από την πιο έμπειρη μέλισσα είναι ότι κατασκευάζει την κυψελίδα στο κεφάλι του προτού την κατασκευάσει στην κυψέλη» (Καρλ Μαρξ).

Η χρήση των εργαλείων και η εργασία αποτέλεσαν τους μοναδικούς παράγοντες ανάπτυξης της νόησης. Η Ανάπτυξη της νόησης την οδηγεί σε σχετική αυτονόμηση από την πραγματικότητα, στην ικανότητα να σχεδιάζει, να θέτει σκοπούς, να προβλέπει,

να υπερβαίνει την πραγματικότητα, «να τη δημιουργεί».

Το γεγονός αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι το πνεύμα δεν βρίσκεται στην αφετηρία της ιστορίας όπως νομίζουν οι οπαδοί του ιδεαλισμού που καθιστούν τις μέλισσες «σοφές». Οι οπαδοί αυτοί νομίζουν ότι οι μέλισσες έχουν μια σοφή μεθοδικότητα ή τάξη και αισθητική γιατί πιστεύουν ότι είναι, όπως και ο άνθρωπος, δημιουργήματα του πνεύματος, του Θεού, «κατ' εικόνα και ομοίωση».

Μέσα στην φενάκη της φιλοσοφία του ιδεαλισμού που αποτελεί τον ιδεολογικό πυρήνα της αστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνίας βλέπουν τον άνθρωπο ως οντότητα που έχει εκτραπεί από τον δρόμο του πνεύματος Δημιουργού!

Οι παθιασμένοι ιδεαλιστές και συνήθως αντιδραστικοί επιστήμονες και φιλόσοφοι δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι απέδειξαν επιστημονικά - πρόκειται για αγύρτες - ότι το πνεύμα γεννά την ύλη! Θέλουν την επιστήμη θεραπαινίδα της θεολογίας και δεν διστάζουν να προπαγανδίζουν την αδελφοποίηση δύο ολότελα αντίθετων εννοιών, της επιστήμης και της θρησκείας.

Ευτυχώς ανήκουμε στην φύση με την σάρκα, το αίμα μας, τις αισθήσεις μας και τον εγκέφαλό μας. Η ανθρώπινη ανάπτυξης και η ιστορίας έχουν αφετηρία την πραγματικότητα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε το ανθρώπινο είδος ως οργανικό της μέρος. Ο άνθρωπος με την πάλη του και τους αγώνες τους διαμορφώνει νέους τρόπους παραγωγής και κοινωνικές σχέσεις.

Δυστυχώς όμως οι διαμορφωμένες σχέσεις παραγωγής και κοινωνικές σχέσεις επιτρέπουν στις επιστήμες, την τέχνη, την τεχνική, να υπηρετούν αποκλειστικά το κέρδος. Ιστορικά, τα πιο αντιδραστικά ιδεολογικά ρεύματα της καπιταλιστικής μας κοινωνίας έχει αποδειχθεί ότι μισούν την εξέλιξη και την κοινωνική απελευθέρωση.

Προκειμένου να εδραιώνουν την κοινωνική τους θέση και να αποχαυνώνουν τους ανθρώπους οι διάφοροι θρησκόληπτοι ρίχνουν στην «αγορά των ιδεών» και προπαγανδίζουν την ανάγκη ύπαρξης ενός «Νέου Πολιτισμού».

Πρόκειται για τα ίδια ή πανομοιότυπα χαρακτηριστικά του ιδεολογικού υπόβαθρου που γέννησε, μέσα στην οικονομική κρίσης της δεκαετίας του 1920, τον «πολιτισμό» του «Νέου Ανθρώπου» που σε επίπεδο εξουσίας υλοποίησε ο ιδεαλιστής Χίτλερ και οι υπόλοιποι ναζιστές δολοφόνοι της ανθρωπότητας. Τη διαστροφή (αντιστροφή της πραγματικότητας) την διακινούν κάτω από μια ψευδο-επιστημονικότητα που τους δίνει η κοινωνική τους θέση στον καταμερισμό της εργασίας.

Η πάλη των κοινωνικών τάξεων του κόσμου της εργασίας και του μόχθου για την αποκατάστασης της ανατροπής της σημερινής πραγματικότητας σε μια κοινωνία όπου η παραγωγή δεν θα υπηρετεί το κέρδος, αλλά τον άνθρωπο και την κοινωνία, θα εναρμονίσει τον άνθρωπο με την φύση.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει όταν ο άνθρωπος βγει από την προϊστορία της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και των κεφαλαιοκρατιών σχέσεων κυριαρχίας και έρθει ως κοινωνικό υποκείμενος στο προσκήνιο, στο φως της ιστορίας, της «πέρα από το κεφάλαιο» ιστορία, στην κοινωνία της ελευθερίας, εκεί όπου «ο καθένας κατά τις δυνάμεις του, στον καθένα κατά τις ανάγκες του».

Σε μια κοινωνική διαδικασία και εξέλιξη όπου ο άνθρωπος θα έχει απαλλαγεί οριστικά από το βάρος της ατομικής ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης. Σε μια δηλαδή αταξική κοινωνία.

Πέτρος Λυμπερόπουλος [email protected]

Πέτρος ΛυμπερόπουλοςεργασίακεφάλαιοκοινωνίακαπιταλισμόςΚομμουνισμός