Μάικλ Κέιν για καρκίνο: «Οι μέρες μου είναι μετρημένες. Έπινα ένα μπουκάλι βότκα την ημέρα και κάπνιζα πολλά πακέτα....»

Ο 84χρονος πλέον Κέιν εξέφρασε πως ο θάνατος τον πλησιάζει σύντομα τονίζοντας ότι «Ξέρω ότι οι μέρες μου είναι μετρημένες κι αυτή είναι η βασική μου ανησυχία. Έχω κόψει τελείως το ποτό και ψάχνω να βρω τι είναι κατά του καρκίνου, τι πρέπει να τρώω, τι να κάνω ή τι να μην κάνω», δήλωσε ο ηθοποιός στην εφημερίδα «The Sun». «Πιθανώς, θα μπορούσα να πεθάνω τώρα καθώς σας μιλάω, αλλά ξέρετε έχω χάσει πάνω από 13 κιλά μόνο και μόνο επειδή θέλω να δω τα εγγόνια μου να μεγαλώνουν. Τα 6χρονα δίδυμα και το 7χρονο αγόρι μου. Θα ήθελα το αγόρι να γίνει 17 χρόνων»

«Συνήθιζα να πίνω ένα μπουκάλι βότκα

Μιλώντας στην εφημερίδα, ο Βρετανός ηθοποιός εξήρε το ρόλο της 70χρονης συζύγου του Σακίρα στη ζωή του, που τον έσωσε από τον καταστροφικό τρόπο ζωής που ακολουθούσε πριν από δέκα χρόνια. «Χωρίς αυτήν θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό», δήλωσε....

Έλαβε μέρος σε περισσότερες από 100 τηλεοπτικές παραγωγές συνεργαζόμενες με βρετανικές εταιρείες θεάματος και τελικά έπαιξε στο εμβληματικό έργο "Ζουλού (The Long and the Short and the Tall. Zulu)" (1964), όταν κέρδισε την παγκόσμια προσοχή ερμηνεύοντας εξαιρετικά το ρόλο ενός αριστοκράτη αξιωματούχου. Ωστόσο, η ερμηνεία του ως Χάρι Πάλμερ στην ταινία "Απόρρητος Φάκελος Ίπκρες (The Ipcress File)" του 1965 και "Άλφι, ο Σατράπης (Alfie)" (1966) ήταν εκείνες που του χάρισαν την καθιέρωση. Αξιοσημείωτες ήταν οι παρουσίες του καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 έως ακόμη και τις αρχές του '00, με έργα όπως τα "Η Κλέφτρα (Gambit)" (1966), "Αποστολή στο Βερολίνο (Funeral in Berlin)" (1966), "Βρόμικο Παιχνίδι (Play Dirty)" (1969), "Η Μάχη της Αγγλίας (Battle of Britain)" (1969), "Ληστεία αλά Ιταλικά (The Italian Job)" (1969, μαζί με τον εμβληματικό Νόελ Κάουαρντ), "Πολύ αργά για Ήρωες (Too Late the Hero)" (1970), "Η Κοιλάδα του Μίσους (The Last Valley)" (1971), "Συλλάβετε τον Κάρτερ (Get Carter)" (1971) κ.α.

Το 1972 εμφανίστηκε πλάι στο θρύλο του βρετανικού θεάτρου Λόρενς Ολίβιε στην ταινία του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς "Σλουθ (Sleuth)", που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Άντονι Σάφερ. Τόσο εκείνος όσο και ο Ολίβιε έλαβαν υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και έχασαν το βραβείο από τον Μάρλον Μπράντο που κρίθηκε νικητής για την ταινία "Ο Νονός (The Godfather)". Το 1975 ραγματοποίησε ακόμη, μια εντυπωσιακή παρουσία με συμπρωταγωνιστή το Σον Κόνερι στο μνημειώδες Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King) του Τζον Χιούστον καθώς και στο "Ο Αετός που Πάτησε στη Γη (The Eagle Has Landed)" (1976) όταν υποδύθηκε έναν γερμανό ανώτερο αξιωματικό. Το 1978 εμφανίστηκε πλάι στους Γουόλτερ Ματάου, Τζέιν Φόντα και Μάγκι Σμιθ στην ταινία "Καλιφόρνια Οτέλ (California Suite)", βασισμένη στο θεατρικό του Νιλ Σάιμον. Στον αντίποδα, κατηγορήθηκε από τα τέλη του '70 έως τις αρχές του '80 ότι έπαιρνε μέρος σε κατώτερης ποιότητας παραγωγές, για οικονομικούς και μόνο λόγους.

Ξεχώρισε με τη συμμετοχή του στο βραβευμένο "Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα (Educating Rita)" (1983), τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ στο "Η Χάνα και οι Αδελφές της (Hannah and Her Sisters)" του Γούντι Άλεν (1986), αλλά και αρκετά μεταγενέστερα, εντυπωσίασε στα έργα "Γλυκιά Φωνή (Little Voice)" (1998), "Θέα στον Ωκεανό (Cider House Rules)" (1999) (όπου έλαβε το δεύτερό του βραβείο Όσκαρ) και "Τελευταία Εντολή (Last Orders)" (2001). Έλαβε την τελευταία του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ το 2002 για την ταινία "Ο Ήσυχος Αμερικανός (The Quiet American)". Τυγχάνει να συγκαταλέγεται μεταξύ των δυο στα χρονικά ηθοποιών (έτερος είναι ο Τζακ Νίκολσον) οι οποίοι έχουν προταθεί σαν υποψήφιοι των βραβείων Όσκαρ κάθε δεκαετία από το 1960 και μετά