Η φάρμα των ζώων

Η φάρμα των ζώων Ο σαββόπουλος είχε προτείνει να μεταφέρουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια του αιγαίου, αλλά είναι γνωστός και δηλωμένος καραγκιόζης –κείνο που τον τρώει, κείνο που τον σώζει... Σε τι διαφέρει επί της ουσίας όμως το σύνθημα: έξω η πρέζα από την πλατεία; Πόσο διαφορετική είναι μια λογική που διώχνει τα συμπτώματα από τον χώρο της ή τη γειτονιά της και μεταθέτει απλώς την «αρρώστια» παραδίπλα, είτε πρόκειται για ναρκωτικά, είτε για τους μετανάστες; (Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι χρήστες μετανάστες είναι. Κάτι πρέπει να βρουν κι αυτοί για παρηγοριά απ’ το μαρτύριο που ζούνε. Κι αφού δεν τη βρίσκουν στον πραγματικό κόσμο, την ψάχνουν σε παυσίπονα και φευγάτα υποκατάστατα). Ο λογικός πυρήνας δεν αλλάζει. Μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι. Κι αυτή είναι σε μικρογραφία η αντίληψη του δυτικού κόσμου απέναντι στη φτώχια και τα προβλήματα του τρίτου κόσμου.
Ο κόσμος φοβάται τους μετανάστες γιατί βλέπει σε αυτούς την εξαθλίωση ως εικόνα από το μέλλον του. Κι επειδή η εξαθλίωση δεν είναι μονοσήμαντη, ο φόβος αυτός και τα προληπτικά μέτρα που συνεπάγεται μπορεί να επεκταθεί και στους ανέργους, που θα αντιμετωπίζονται σα να έχουν μεταδοτική αρρώστια και θα γκετοποιούνται για να μην χαλάνε την ψυχολογία μας. Μπορούν επίσης εναλλακτικά να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι μετανάστες, ή ακόμα καλύτερα σε στρατόπεδα εργασίας, για να μην μένουν με σταυρωμένα τα χέρια και ζημιώνουν την οικονομία.
Αυτό που φοβόμαστε στην πραγματικότητα, είναι η φτώχια, οι άγριες συνθήκες που εξαγριώνουν τους ανθρώπους, κάνοντας το κοινωνικό κράτος πρόνοιας να φαίνεται ως έννοια μια ιστορία για αγρίους. Σε μια κοινωνία που ενσωματώνει πρόθυμα τους φιλήσυχους αλλοδαπούς μαγαζάτορες, που εξημερώθηκαν από τα καπιταλιστικά ήθη κι εκμεταλλεύονται τους ομοεθνείς τους. Έμαθαν πού να κάνουν τα κακά τους, πώς να τα κρύβουν κάτω από την άμμο και πού πρέπει να δείξουν το καλό τους πρόσωπο. Οι υπόλοιποι είναι απλώς ανεπίδεκτοι, για τους οποίους ισχύει η λαική θυμοσοφία ότι ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα.
Επιλέγουμε για τον εαυτό μας το ρόλο του ήμερου, αλλά έτσι κατατασσόμαστε αυτομάτως στην κατηγορία του ζώου. Αυτό δηλαδή που πρωτίστως απεχθανόμαστε, κλείνουμε τα μάτια και δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Η επιβεβαίωση της ανθρώπινης ουσίας μας έρχεται δια του ετεροπροσδιορισμού. Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς (σσ τους μετανάστες) που ζούνε σε στάβλους κι είναι υγιειονομική βόμβα για τα σπίτια και για τις πόλεις μας.
Κι ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ένα σωρό στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άρνηση αυτής ακριβώς της ουσίας. Επιβεβαιώνουν τον υποβιβασμό του ανθρώπου στην κατάσταση του ομιλούντος εργαλείου, του πράγματος που γίνεται εμπόρευμα, του φιλοθεάμονα σκουπιδοφάγου που καταναλώνει ό,τι του πετάξουν, του πειθήνιου κατοικίδιου που βολεύεται με τα ψίχουλα που του πετάνε από το τραπέζι.
Μπορεί να έχει θλιμμένα μάτια, αν το επιθυμεί, αρκεί να είναι πάντα υπάκουο(ς) στους κυρίους του. Να γαβγίζει, αλλά να μη δαγκώνει, και