Η ένταξη των αποφοίτων του τμ. πλαστικών τεχνών και επιστημών της τέχνης στον κλάδο ΠΕ08

ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΚΑΙ Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ (ΠΕ8)

Ο αρχικός τίτλος του Τμήματος που δημιουργήθηκε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, βάσει του Προεδρικού Διατάγματος (85/2000 Φ.Ε.Κ. 72/10-03-2000) ήταν “Τμήμα Επιστημών της Τέχνης” –όρος που υπονοεί την κατοχή της μορφοπλαστικής διαδικασίας μέσω εμπειρίας κατά πρώτον, και κατά δεύτερον μέσω επιστημονικής σπουδής. Διαφορετικά ταυτίζεται με υποβαθμισμένο χώρο ως υποκατάστατο της

Κατά την έναρξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας διαπιστώθηκε πλήρης έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά και στοιχειώδους καλλιτεχνικής παιδείας του εισαχθέντος από τη θεωρητική κατεύθυνση φοιτητικού δυναμικού. Διότι αδυνατούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σχεδίου, χρώματος, χαρακτικής και πλαστικής, αφού κατά πρωτοφανώς παράλογο τρόπο, δεν εξετάστηκε ως προς την πλαστική του ικανότητα και δυνατότητα.

Κατά τις συνελεύσεις του Τμήματος διαπιστώθηκε ανεπίτρεπτη άγνοια, ακαταλληλότητα και αναρμοδιότητα εκ μέρους των Πανεπιστημιακών που συνέστησαν το Τμήμα ως ειδικοί και ειδήμονες.

Οι συντάκτες του Καταστατικού δεν έλαβαν καθόλου υπ’ όψη τους την κατάσταση των πλαστικών τεχνών στη Α/θμια και Β/θμια Εκπαίδευση, τις ανάγκες των διδασκομένων, τις δυνατότητες των εισαχθέντων και τις απαιτήσεις της πλαστικής δημιουργίας.

Οι ώρες εργαστηριακών μαθημάτων (Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική) τρεις εβδομαδιαίως για κάθε γνωστικό πλαστικό αντικείμενο, και το πρόγραμμα σπουδών, εκτός εύρους διδακτέας ύλης αλλά και καταγεγραμμένης επαγγελματικής προοπτικής των αποφοίτων.

Πρωτοφανές Παιδαγωγικό, Διδακτικό και Ψυχολογικό σφάλμα και εγκληματική στάση του Πανεπιστημίου, η πραγματοποίηση εισαγωγής φοιτητών χωρίς προηγούμενη έρευνα, βολιδοσκόπηση στατιστική και σχεδιασμό, για τη δομή, αναγκαιότητα και βιωσιμότητα τέτοιου τμήματος. Απαράδεκτη μεθοδολογία η έναρξη λειτουργίας με απουσία, ή σύγχρονη ανάπτυξη υλικοτεχνικών υποδομών.

Η αλλαγή του τίτλου του τμήματος σε: «Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης» έγινε πολύ αργότερα μετά από πιεστικές υποδείξεις των διδασκόντων (ΠΕ8), στο Τμήμα μέσω του Ν. 407.

Αργότερα άλλαξε και (ισχύει) ο τρόπος εισαγωγής, με εξέταση της σχεδιαστικής ικανότητας όμοιας με των Αρχιτεκτόνων (ελεύθερο εκ του φυσικού μαυρόασπρο σχέδιο) χωρίς εξέταση χρώματος και πλαστικής, για την απόκτηση πλήρους εικόνας εικαστικής ικανότητας των υποψηφίων.

Για τις κατατακτήριες εξετάσεις απαιτείται φάκελος έργων (Portofolio) και δύο θεωρητικά μαθήματα. Η άμεση πλαστική επάρκεια δεν εξετάζεται.

Ουδεμία έγινε επίσης βολιδοσκόπηση της γνώμης των Ηπειρωτών Καλλιτεχνών πτυχιούχων Α.Σ.Κ.Τ. και Εκπαιδευτικών Τέχνης Κλάδου (ΠΕ8), των Σχολικών Συμβούλων κλάδου (ΠΕ8). Ουδεμία έρευνα για τον αντιδεοντολογικό τρόπο εισαγωγικών εξετάσεων, τις ώρες εργαστηριακών σπουδών, την θεωρητική και πρακτική κατάρτιση διδακτικής μεθοδολογίας, την δυνατότητα πλαστικής δημιουργίας και ευθύνη ανάληψης εκτέλεσης παραγγελίας. Ουδεμία τέλος αναφορά στις εργασιακές συνθήκες, τις κτιριολογικές και υλικοτεχνικές υποδομές και την ανθυγιεινή κατάσταση των χώρων πλαστικής δημιουργίας.

Η αναντιστοιχία σπουδών και επαγγελματικής πρακτικής, έφερε και φέρνει τους πτυχιούχους σε σύγκρουση με την εργασιακή πραγματικότητα, τόσο της Σχολικής όσο και της κοινωνικής ζωής, των οποίων οι απαιτήσεις είναι υψηλές γιατί είναι πολύμορφες και πολυπαραγοντικές. Το Π.Δ. αναφέρει ότι δύνανται να εξασκήσουν το καλλιτεχνικό επάγγελμα (Ζωγράφοι, Γλύπτες, Χαράκτες) ΔΥΝΑΜΕΙ. Γιατί άραγε αφού έχουν τόση εργαστηριακή επάρκεια; Πώς απόφοιτοι ικανοί να δημιουργήσουν μόνο δυνάμει θα αναλάβουν πλαστικές κατασκευές στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους ενεργεία; αλλά και πώς θ’ αναλάβουν την διδασκαλία ΕΝΕΡΓΕΙΑ όπως απαιτείται στο Σχολείο;

Πώς επίσης θα γίνουν δεκτοί στο Εικαστικό Επιμελητήριο με τόσο μειωμένο εργαστηριακό φάσμα, αλλά και στην Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων;

Γνωρίζει κανείς από τους διοικούντες και διδάσκοντες τις απαιτήσεις των Σχολείων; Με πόσο τραγική ευκολία στηρίζουν την εκπαιδευτική τους συνέχεια και συνέπεια υπογράφοντας μάλιστα και πτυχία;!

Όπως κάθε εκπαίδευση έτσι και η εικαστική προϋποθέτει κατοχή γνωστικού αντικειμένου α) εικαστικής μορφής (σχέδιο-χρώμα-γλυπτική-χαρακτική), β) θεωρητικών μαθημάτων (Ιστορικών, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας, Διδακτικής και γ) Διδακτικής πρακτικής μεθοδολογίας. Διαφορετικά είναι αδύνατη κάθε εκπαιδευτική εργασία.

Ο τρόπος εισαγωγής, οι εργαστηριακές ώρες (σε τραγικές συνθήκες κτιριολογικής και υλικοτεχνικής υποδομής), ο συνωστισμός θεωρητικών μαθημάτων, η απουσία επαρκούς διδακτικής πρακτικής, καθιστούν αδύνατη κάθε πρόσβαση στον εκπαιδευτικό χώρο.

Οι οποιεσδήποτε επιμορφωτικές εκδηλώσεις του τμήματος, δεν αποτελούν παρά παραπληρωματικά στοιχεία, σκοπούντα στην ενίσχυση της εικόνας του προς τα έξω και τους αξιολογητές, παρά προς την επιζητούμενη επιστημονική του αρτιότητα.

Γιατί ο χώρος της Παιδείας και Εκπαίδευσης (Α/θμια + Β/θμια) κρίνεται τόσο εύκολα, απλοϊκά και αβασάνιστα, χώρος εύρεσης εργασίας και επίλυσης εργασιακών προβλημάτων συγγενών προς την Τέχνη Πτυχίων, που χορηγούν Σχολές σχεδιασμένες από παράγοντες εκτός προοπτικής επαγγελματικής πρακτικής, πλαστικής δημιουργίας και Καλλιτεχνικής Παιδείας και Εκπαίδευσης;

Τόσο εύκολοι μαθητές είναι οι ανήλικοι, και τόσο εύπεπτο και παραπληρωματικό είναι το γνωστικό αντικείμενο των εικαστικών; Υπάρχει ακόμη παιδαγωγική συνείδηση, διδακτική ευθύνη και εκπαιδευτική ανησυχία;

Το ζητούμενο είναι το τυπικό της εργασιακής πρόσβασης και αποκατάστασης, ή οι ουσιαστικές δυνατότητες και ικανότητες των αποφοίτων να εξασκήσουν το λειτούργημα του μορφοπλάστη, εντός και εκτός αιθούσης διδασκαλίας;

Αν η αναγνώριση είναι μέσο επίλυσης του Πανεπιστημιακού προβλήματος, που πλήττει πρωτόγνωρα το κύρος του, και η μετάθεση της ευθύνης στις προσωπικές ευθύνες των ανυποψίαστων αποφοίτων, τούτο είναι η χείριστη πράξη εκ μέρους εκπαιδευτικού φορέα αλλά και της επίσημης πολιτείας. Αναλογίστηκε ποτέ κανείς πως θα διαμορφωθούν οι συνειδήσεις των αποφοίτων μπροστά στην διαπιστωτική πραγματικότητα; Όσοι πτυχιούχοι εζήτησαν εργασία στα Εργαστήρια Ξυλογλυπτικής, Αγιογραφίας, Ασημουργίας και Λιθογλυπτικής της Ηπείρου αξιολογήθηκαν αρνητικά. Το ίδιο με όσους επιχείρησαν να διδάξουν σχέδιο σε ιδιωτικά φροντιστήρια ή κατ’ οίκον.

Υπογραμμίζεται ότι το ίδιο το τμήμα στις προκηρύξεις θέσεων διδακτικού προσωπικού δεν περιλαμβάνει τους πτυχιούχους του, αποδεικνύοντας έτσι τις ενδογενείς προθέσεις και την επιφανειακότητα των δομών του…

Αναγνώριση και νομιμοποίηση του Τμήματος αυτού σημαίνει και το τέλος των Α.Σ.Κ.Τ. αλλά και των πολύωρων Εργαστηριακών Σπουδών που ανέδειξαν υψηλής ποιότητας μορφοπλάστες και εκπαιδευτικούς εντός και εκτός Ελλάδος. Διότι εκτός των θεωρητικών σπουδών διαθέτουν και εργαστήρια εφαρμοσμένων τεχνών: Χαλκοχυτική – Γυψοτεχνία – Μεταλλοτεχνία – Κόσμημα – Κεραμική – Αγγειοπλαστική - Ξυλογλυπτική - Τέχνη του βιβλίου – Σκηνογραφία – Μαρμαροτεχνία – Αγιογραφία – Αγιογραφία – Φρέσκο-φορητή εικόνα – Φωτογραφία - Video και Πολυμέσα.

Ήταν και είναι άραγε γνώστες οι υπεύθυνοι του Τμήματος των τεραστίων προβλημάτων που συσσωρεύονται στα ήδη υπάρχοντα των αποφοίτων Α.Σ.Κ.Τ. και ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό χώρο;

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ΔΙ.Κ.Α.Τ.Σ.Α., Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π. και το Α.Σ.Ε.Π., έχουν μεγάλες ευθύνες, και οφείλουν να αναζητούν εκπαιδευτικούς τέχνης ικανούς στην πράξη δημιουργίας αλλά και στη διδακτική πρακτική και θεωρία. Ποτέ σ’ ένα εκ των δύο. Κάθε διαχωρισμός είναι ολέθριος.

ΟΙ φορείς αυτοί δεν είναι χώροι νομιμοποίησης και ρύθμισης διαδικασιών και διαιτησίας, αλλά περιοχή τεράστιας ευθύνης, έναντι του πλέον ευαίσθητου στρώματος της κοινωνίας, της ΠΑΙΔΕΙΑΣ και μάλιστα ανηλίκων, την βαρύτατη ευθύνη της οποίας φέρουν οι μορφωμένοι ενήλικες. Στην παιδεία ή προλαμβάνεις ή εγκληματείς, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό απαιτείται αξιολογικός έλεγχος, από ειδική επιτροπή όλων των Σχολών Πλαστικών Τεχνών, αλλοδαπής και ημεδαπής, στον Εργαστηριακό, θεωρητικό και διδακτικό τομέα (διδακτική θεωρία και πράξη) εις δε το ΑΣΕΠ να εξετάζεται: α) το επίπεδο δημιουργικής ικανότητας στην πράξη, β) το επίπεδο διδακτικής ικανότητας στην πράξη, γ) το επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης. Όχι μόνο γραπτές εξετάσεις.

Κάθε αναφορά και παραλληλισμός με σχολές εξωτερικού είναι λάθος, όχι μόνο γιατί υπάρχουν και υποβαθμισμένα τμήματα που αποσκοπούν στην εισροή συναλλάγματος, όχι μόνο γιατί δίδονται πτυχία αντί χρημάτων, όχι μόνο γιατί είναι αναγκαίος ο άμεσος επιτόπιος έλεγχος, για την διαπίστωση και επαλήθευση γραφόμενων και πραγματοποιούμενων, σχέσης διδακτικών ωρών και γνωστικών αντικειμένων, αλλά και γιατί τα εκπαιδευτικά ιδεώδη της χώρας μας είναι διαφορετικά. Κανονιστικός γνώμονας της Ελληνικής Παιδείας οφείλει να είναι το πολιτιστικό της παρελθόν, η διαπιστωτική πραγματικότητα και οι εξελισσόμενες ανάγκες της κοινωνίας και παιδείας. Η ιδιαιτερότητά μας βρίσκεται στο επιζητούμενο ανθρώπινο πρότυπο.

Γιατί τόση υπακοή στη συνθήκη της Μπολώνια με απόδειξη το συγκεκριμένο υβριδικό τμήμα, που απειλεί το εικαστικό γίγνεσθαι της χώρας μας, με την αδιευκρίνιστη επιστημονική του αξία. Δίκαια διερωτώνται οι απόφοιτοι: «Τι εσπούδασα;»

Δίκαια καταφεύγουν σε φροντιστήρια πλαστικών τεχνών της πόλης μας για να μάθουν σχέδιο χρώμα και οργάνωση των εργασιών τους. Δίκαια καταφεύγουν σε άλλες σχολές για αναγνωρισμένη κατάρτιση, και οι ευκατάστατοι στο εξωτερικό.

Το Πανεπιστήμιο θα πρέπει να αντιληφθεί ότι, ο Τίτλος και η Ιστορία του δεν επαρκούν για θέση αρμοδιότητας επί παντός επιστητού, ιδιαίτερα στον ακροευαίσθητο και αστάθμητο χώρο των πλαστικών τεχνών, εξοδεύοντας ποσά φορολογουμένων πολιτών για πειραματισμούς.

Απόδειξη η αρχική του λειτουργία, όπου η εκπαιδευτική πρακτική ελάμβανε χώρα σε ανύπαρκτες, ή στοιχειωδώς αρχόμενες υλικοτεχνικές υποδομές, με θύματα τους πρωτοεισαχθέντες διδασκομένους και διδάσκοντες οι οποίοι προς τιμήν τους εργάστηκαν εξαντλητικά (ο υπογράφων εδίδαξε).

Αλλοίμονο αν κάθε σχεδιασμός Τμήματος κατέληγε υποχρεωτικά στην αναγνώριση ιδιαίτερα στον δύσβατο χώρο των Τεχνών αλλά και της Εικαστικής Παιδείας. Αλλοίμονο στο Πανεπιστήμιο που πειραματίζεται σε συνειδήσεις για να διαπιστώσει την εγκυρότητα των σχεδιασμών του. Αλλοίμονο στο κράτος που δεν προβαίνει σε έρευνες, ελέγχους και κεντρικούς σχεδιασμούς (βάσει αναγκών), αφήνοντας ολέθριες πρωτοβουλίες σε φορείς εις βάρος ανυποψίαστων σπουδαστών.

Αν η προτίμηση των υποψηφίων (αθώα και παγιδευμένη), το ολονέν ογκούμενο ποσοστό των πτυχιούχων, οι πιέσεις γονέων και κηδεμόνων, η επικρατούσα ανεργία των νέων, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων λόγω της οικονομικής κρίσης των καιρών μας καθώς και τα έτη λειτουργίας του Τμήματος, αποτελούν επιχείρημα αναγνώρισής του, τούτο σημαίνει έσχατο λαϊκισμό και εκβαρβαρισμό του Εικαστικού και Εκπαιδευτικού πολιτισμού της Ηπείρου και της χώρας, που με την μοναδική Πολιτιστική της πορεία, δίδαξε τους λαούς την ποιότητα και όχι την ποσότητα, την αισθητική δηλαδή ευθύνη.

Οι πλαστικές τέχνες αποδεικνύουν τις ενδοπανεπιστημιακές εργασιακές διαδικασίες, το επίπεδο του Πλαστικού πολιτισμού, τις αισθητικές αναζητήσεις, και τον χαρακτήρα της ευθύνης του έναντι της τοπικής και ευρύτερης Εικαστικής κληρονομιάς, αλλά και της συναφούς Παιδείας που προσφέρει.

Η αποτυχία του Τμήματος καταφαίνεται από τις συνεχείς μεταβολές του οδηγού σπουδών, σε σύντομα χρονικά διαστήματα, προκειμένου να καταλήξει σε σχήμα αποδεκτό, περισσότερο για τους αξιολογούντες παρά για την Ελληνική Εικαστική Πραγματικότητα, ως Πλαστική δημιουργία και Παιδεία.

Το χείριστο είναι ότι το Τμήμα εγκαθιστά στην συνείδηση των φοιτητών λανθασμένα και παραπλανητικά πρότυπα δυνατοτήτων επαγγελματικής πρακτικής, ενισχύοντας παράλληλα την πλασματική εικόνα της καλλιτεχνικής ταυτότητας, με πλήρη υπονόμευση του άδολου σπουδαστικού φρονήματος.

Τέλος είναι αρχή δημιουργίας μη κρατικών Πανεπιστημιακών Τμημάτων αφού κάθε κανόνας εφαρμογής τους θα παραπέμπει μοιραία σε αντίστοιχη σύγκριση με τα κρατικά υπάρχοντα.

Η επίσημη πολιτεία παρά την υπάρχουσα κατάσταση, όχι μόνο επιτρέπει συνέχεια λειτουργίας αλλά δίδει το δικαίωμα δήλωσης στο μηχανογραφικό, εγκλωβίζοντας τους ανυποψίαστους υποψηφίους και γονείς, εμπλέκοντάς τους σε ανυπολόγιστες περιπέτειες, αυξάνοντας συγχρόνως τον αριθμό των πτυχιούχων ανέργων, με αποτέλεσμα την διόγκωση κοινωνικού προβλήματος.

Το Σχολείο είναι κοινωνικός θεσμός, επίσημα και αποκλειστικά επιφορτισμένος με τη διαχείριση της πολύμορφης γνώσης (γνωστικά αντικείμενα) της οποίας πιστοποιεί και επικυρώνει το επίπεδο κατοχής, φροντίζοντας τη σύνδεση με την εξωσχολική επαγγελματική πραγματικότητα. Ακριβώς όπως μορφοποιείται ο κόσμος των μαθητών, ως συνεχής διαδοχή μεταξύ της εντός και εκτός σχολείου ζωής.

Το γνωστικό αντικείμενο των Εικαστικών, είναι ισόκυρο, ισότιμο και ισοσθενές των άλλων, και αποσκοπεί στον δημιουργικό απεγκλωβισμό του εικαστικού αυθορμητισμού των διδασκομένων, μέσω πλαστικής βιωματικής εργαστηριακής πρακτικής, με ιδιάζουσα παιδαγωγική, διδακτική και ψυχολογική καθοδήγηση και εξατομικευμένη μεθοδολογία.

Στη διαδικασία αυτή διαπλέκονται σχέσεις υλικών, τρόπων, μεθόδων μορφών ιδιοτήτων, εννοιών και αξιών, και συντελείται αποκωδικοποίηση πλαστικών συμβάσεων που μετατρέπονται σε αισθητικές αξίες.

Τα Εικαστικά στην εκπαίδευση έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ταυτότητα, κατατομή, σκοπό και λειτουργία στο σχολικό πρόγραμμα. Έχουν ωράριο, βιβλία, εποπτικά μέσα, εξετάσεις, βαθμολογία, εργαστηριακή αίθουσα διδασκαλίας, υλικά και μέσα, και εξειδικευμένους διδάσκοντες πτυχιούχους Α.Σ.Κ.Τ. ικανούς στην πλαστική και διδακτική διαδικασία.

Την εποπτεία και τον έλεγχο της Εικαστικής Εκπαιδευτικής διαδικασίας, έχουν θεσμοθετημένα πρόσωπα, επιλεγμένα κατόπιν εξετάσεων από το Υπουργείο Παιδείας. Είναι οι Σχολικοί Σύμβουλοι.

Για την απόκτηση της ειδικότητάς τους οι διδάσκοντες, καλλιέργησαν την κλίση τους σε ειδικά φροντιστήρια, υπέστησαν επίπονες εισαγωγικές εξετάσεις, εφοίτησαν τουλάχιστον πέντε έτη σε σοβαρά Ακαδημαϊκά Ιδρύματα με οργανωμένα εργαστήρια Πλαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών. Έλαβαν τα προβλεπόμενα εφόδια θεωρητικών μαθημάτων καθώς και την απαραίτητη εξάσκηση διδακτικής πρακτικής, μέσω ειδικών διδακτικών δειγματικών ασκήσεων σε Σχολεία. Ακολούθησαν επιμορφώσεις, μεταπτυχιακές σπουδές και ερευνητικά προγράμματα εντός και εκτός Ελλάδος.

Στόχος και σκοπός τους η δυνατότητα ανταπόκρισης στην εργασιακή πραγματικότητα της Εικαστικής Δημιουργίας, αλλά και της Σχολικής ζωής που είναι πολύμορφη, πολύπλευρη και πολυπαραγοντική.

Βασικός παράγων ο ρόλος του διδάσκοντος, που πρέπει να έχει μεγάλο εύρος πλαστικών εμπειριών και θεωρητικών γνώσεων, ιδιαιτέρως δε διδακτικής πρακτικής μεθοδολογίας, προσαρμοσμένης στις ιδιαιτερότητες της Εικαστικής έκφρασης και παραγωγής κάθε ηλικίας, όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, ανεξάρτητα της βαθμίδας διδασκαλίας του. Διότι πρέπει να είναι κάτοχος ευρέως φάσματος συμφραζομένων.

Επιβεβλημένος όρος η δημιουργικότητα του διδάσκοντος ώστε να είναι δημιουργική η διδασκαλία, η Εικαστική δραστηριότητα των μαθητών δημιουργία, και οι μαθητές δημιουργοί.

Μόνο οι δημιουργικοί διδάσκαλοι παράγουν δημιουργικούς μαθητές, οι οποίοι μπορούν να είναι πολύ καλοί δέκτες όταν ο διδάσκαλος είναι καλός πομπός. Βασική αρετή η ικανότητα γεφύρωσης σχέσεων συνεργασίας μέσω των διαφορετικών κωδικών των μαθητών, και έρευνα της ατομικής θύρας εισόδου των γνώσεων, πρακτικών και θεωρητικών.

Δυστυχώς παρά την επιβεβλημένη εργαστηριακή μορφή της διδασκαλίας, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, και ιδιαίτερα στην Α/θμια και Β/θμια, οι υλικοτεχνικές υποδομές στη Δημόσια Εκπαίδευση της Πατρίδας μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες, σε σημείο που να απαιτούνται μέγιστες προσπάθειες και ικανότητες των διδασκόντων. Τούτο βεβαιώνουν οι διδάσκοντες κλάδου (ΠΕ8), οι αξιολογήσεις των Σχ. Συμβούλων, οι σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων και όλως ιδιαιτέρως το μαθητικό δυναμικό.

Η υποβάθμιση αυτή πλήττει την αξιοπρέπεια του Εκπαιδευτικού μας πολιτισμού, και παρέχει ευκαιρίες προσβολής της ταυτότητος και αξιοπιστίας του γνωστικού αντικειμένου και των διδασκόντων κλάδου (ΠΕ8), από πτυχιούχους ασαφούς περιεχομένου εκπαιδευτικών τμημάτων, όπως επιχειρείται αδιάντροπα στις ημέρες μας.

Δεν είναι εύκολη όσο φαίνεται στους αδαείς ή αφελείς ή διαπλεκόμενους και εμπρόθετους η Πλαστική Δημιουργία αλλά και η Διδακτική και Παιδαγωγική της. Άλλο δημιουργική απασχόληση για διαχείριση διατιθέμενου χρόνου μαθητών και μαθητριών, ή ενηλίκων και συνταξιούχων, και άλλο συντεταγμένη Εκπαιδευτική πρακτική.

Ας αντιληφθούν οι δημιουργοί μορφωμάτων τέχνης συναφών προς τις Α.Σ.Κ.Τ., ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ συνάφειας, και σύμπτωσης-ταύτισης. Η απόσταση είναι τόση, όση των βοηθών ιατρικών επαγγελμάτων από τους ιατρούς.

Τα Εικαστικά δεν είναι δευτερεύον και παραπληρωματικό γνωστικό αντικείμενο ή μάθημα, στην Παιδεία τον Πολιτισμό και τη Ζωή, ιδιαίτερα δε της Ελληνικής φυσιογνωμίας και ιστορικής πραγματικότητας.

Δεν είναι καταφύγιο ανέργων, ούτε πεδίο δοκιμών επίλυσης χρονιζόντων εκπαιδευτικών, συνδικαλιστικών, κοινωνικών, πολιτικών, κομματικών ανταγωνισμών, ούτε χώρος ανάπτυξης και συντήρησης σκοπιμοτήτων ή μετάθεσης ευθυνών διαχειριστών Κοινοτικών Προγραμμάτων.

Είναι από αιώνων θεσμοθετημένος και απαράβατος όρος εκπαιδευτικής ευθύνης και ανατροφής της μαθητιώσας νεολαίας.

Στα τεράστια προβλήματα του κλάδου μας, είναι ανεπίτρεπτο να προστίθενται και άλλα, από τους υπηρέτες της ολέθριας Συνθήκης της Μπολώνια. Απειλούνται με εργασιακό αποκλεισμό, οι μόνοι από ετών αρμόδιοι πτυχιούχοι Α.Σ.Κ.Τ.. από πτυχιούχους ανεύθυνων εκπαιδευτικών μορφωμάτων. Η ίδια απειλή ισχύει και για τους ιστορικούς της Τέχνης, Αρχαιολόγους, Αρχιτέκτονες, Μουσειολόγους, Μουσειοπαιδαγωγούς ως και Γραφίστες και Διακοσμητές των Τ.Ε.Ι., που εργάζονται στην εκπαίδευση.

Το πρόβλημα συμπλήρωσης ωραρίων είναι ήδη ασφυκτικό με τις τωρινές συμπτύξεις τμημάτων και σχολείων για τους εργαζόμενους κλάδου (ΠΕ8), η διόγκωση θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Πρόβλημα θα υπάρξει και στο χώρο επιμόρφωσης και αξιολόγησης εκ μέρους των Σχολικών Συμβούλων που είναι όλοι τους (ΠΕ8). Με δεδομένη την απόρριψη των Πτυχιούχων του Τμήματος ποιος θα φέρει την ευθύνη;

Υπογραμμίζεται ότι οι Σχολικοί Σύμβουλοι ήταν οι πρώτοι που θα έπρεπε να ερωτηθούν εξ’ αρχής για την δημιουργία του Τμήματος, αφού εργάζονται μέσα στη διαπιστωτική Εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Πλήγμα και υποβάθμιση των Α.Σ.Κ.Τ. Ελλάδος πενταετούς φοιτήσεως, στις οποίες η εισαγωγή γίνεται με επίμονες εξετάσεις σχεδίου-χρώματος-και όγκου, προκειμένου να διαπιστωθεί σφαιρικά η ικανότητα των υποψηφίων, που προσέρχονται μετά κοπιώδη φροντιστηριακό χρόνο, σε ειδικούς εξωσχολικούς χώρους. Γιατί να προτιμήσουν την πενταετή δύσκολη φοίτηση από την εύκολη τετραετή;

Έντεχνα εμβόλιμο το Τμήμα, συγκεχυμένου περιεχομένου σπουδών, κάτι μεταξύ Α.Σ.Κ.Τ. και Τμημάτων Ιστορίας Τέχνης-Αρχαιολογίας, Γραφιστικής, Διακοσμητικής, λίγο απ’ όλα σαν να πρόκειται για στάδιο επαγγελματικού προσανατολισμού.

Είναι εμφανές το πολιτικό και οικονομικό κόστος της κατάργησης του Τμήματος, στο Παν. Ιωαννίνων, ως και το ηθικό, από την πλευρά του γοήτρου του. Το ίδιο ισχύει και για την πόλη, που προσβλέπει στα οφέλη μέσω της αύξησης των Πανεπιστημιακών Τμημάτων, πολύ δε περισσότερο για τους πολιτικούς, μέσω σκοπιμοτήτων πελατειακών σχέσεων.

Όσοι Εκπαιδευτικοί (ΠΕ8) εδίδαξαν κατά καιρούς μέσω συμβάσεων στο Τμήμα, έχουν αρνητικές εμπειρίες, συγκρίνοντάς το με τις σπουδές στις σχολές που απεφοίτησαν.

Απαιτείται άμεση αναθεώρηση του Ακαδημαϊκού Χάρτη της Χώρας, διότι είναι κατατεμαχισμένος σε τμήματα καταφανώς αμφίβολης ακαδημαϊκής ποιότητας, με ασαφέστατο γνωστικό αντικείμενο, που δεν συνιστά ειδίκευση αλλά διασυρμό.

Ιδιαίτερα για όσα ιδρύθηκαν από το 1999 μέχρι το 2009, μέσω Ευρωπαϊκών κονδυλίων, είναι αναγκαίο να ελεγχθεί η βιωσιμότητα, η ανταποδοτικότητα, η υλικοτεχνική υποδομή, οι εγκαταστάσεις, οι παραγγελίες και η συνολική διαχείριση με επιμερισμένο καταλογισμό ευθυνών.

Το ζήτημα είναι σοβαρότατο για όσα καταφανώς εξακολουθούν να «λειτουργούν» παρά τις αρνητικές αξιολογήσεις, τις πτώσεις των βάσεων εισαγωγής, και την διαπιστωμένη αναντιστοιχία τίτλων και εργασιακής πραγματικότητας και προοπτικής.

Στόχος δεν είναι η «παντί τρόπω» απορροφητικότητα κονδυλίων, αλλά η γονιμότητα της τοποθέτησης-διαχείρισης μέσω αποδοτικότητας και ανταποδοτικότητάς τους.

Πρωτεύει η έρευνα εργασιακής ανταπόκρισης τίτλων, το εύρος της προοπτικής, και κατόπιν ο σχεδιασμός και η υλοποίηση υπεύθυνων χώρων σπουδής. Κάθε τέτοιο εγχείρημα θα πρέπει να αναλαμβάνει και την φροντίδα και ευθύνη υπόδειξης διαπιστωμένων και σαφών χώρων εργασιακής πρακτικής. Ουσία της Παιδείας είναι η υπευθυνότητα και η ευθύνη.

Το γνωστικό αντικείμενο της Τέχνης και η Εικαστική Παιδεία δεν είναι πεδίο δοκιμών, ή χώρος παροχής υπηρεσιών και πειραματισμών, προς διαπίστωση καταλληλότητας προγραμμάτων σπουδών, ποσοποιότητας πτυχίων, ή ικανοτήτων διδασκόντων. Δεν είναι επίσης και αναγκαστικά, πεδίο εργασιακής κάλυψης, προστασίας και καταφυγής των εχόντων υψηλούς τίτλους σπουδών, διότι τότε θα έπρεπε για κάθε τίτλο να δημιουργείται και ανάλογο Τμήμα.

Τέλος επείγουσα προβάλλει η ανάγκη έρευνας για καταλογισμό ευθυνών ως προς: α) την εγκυρότητα της υπογραφής των προεδρικών διαταγμάτων, τόσο για τη δημιουργία του Τμήματος όσο και για την αναγνώριση - ένταξη στο εργασιακό χώρο των (ΠΕ8), β) την διαχείριση των κονδυλίων, την ποιότητα, αναγκαιότητα, λειτουργικότητα και ευστοχία των παραγγελιών (υλικών, εργαλείων, μηχανημάτων κ.λπ.), γ) την εμμονή εξακολουθητικής, λειτουργίας του Τμήματος, παρά τις αρνητικές αξιολογήσεις και δ) την ανάληψη ευθύνης και υποχρέωσης εκ μέρους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ως και των αρμοδίων Υπουργείων, για καταβολή υλικών αποζημιώσεων στους αποφοίτους, ως και ηθική ικανοποίησή τους με γόνιμους τρόπους εργασιακής αποκατάστασης: π.χ. μοριοδότηση για εισαγωγή σε άλλα Πανεπιστημιακά Τμήματα κ.λπ..

Τέλος θα πρέπει να γίνει θεσμός, ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς, προσβάλλοντας συνειδήσεις, αξίες, αγωνίες και οράματα, δημιουργώντας ογκώδη και πολυσύνθετα κοινωνικά προβλήματα. Κάθε ελευθεριότητα, ασάφεια και απροσδιοριστία στη σύνδεση σπουδών και εργασιακής πρακτικής, είναι ύποπτη όχι μόνον σφάλματος αλλά υστεροβουλίας και σκοπιμοτήτων ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας.

Έτσι οι Πρυτανικές αρχές, δεν θα πρέπει να θριαμβολογούν για την ένταξη του Τμήματος σε ξένους εργασιακούς χώρους «δοθείσης ευκαιρίας», στο πλαίσιο ανακατάταξης και εξορθολογισμού του Πανεπιστημίου με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ, ως θυρίδα διαφυγής χρονιζόντων πιέσεων και ευθυνών, που το Πανεπιστήμιο συντηρούσε υπό την σκιά της ενοχής του, αλλά να ανησυχούν ακόμη περισσότερα για την περιπλοκή του προβλήματος.

Διότι σε οποιαδήποτε απόφαση του σχεδίου «ΑΘΗΝΑ» δεν θα παύσει η Πανεπιστημιακή Κοινότητα να είναι εκτεθειμένη (σύμφωνα με τα ανωτέρω) προ των αθώων συνειδήσεων των αποφοίτων του Τμήματος, και των γονέων-κηδεμόνων που τους συντηρούσαν.

Τέλος δε προ του Ηπειρωτικού πολιτισμού ο οποίος άξιζε διαφορετικής διαχείρισης εκτίμησης και συμπεριφοράς.

ΜΙΧΑΗΛ Μ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος (ΠΕ8)-Γλύπτης

Μεγάλου Αλεξάνδρου 60Α-Ιωάννινα

Τ.Κ. 45333

Κινητό: 6936984590

Προς τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού

κ. Κ.Αρβανιτόπουλο

Προς τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού

κ. Κ. Τζαβάρα

Διεύθυνση Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης

Κοινοποίηση

1. Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, Πρύτανη κ. Γ. Χαρβαλιά

2. Πρόεδρο του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών ΑΠΘ κ. Ξ. Σαχίνη

3. Πρόεδρο του Τμήματος Εικαστικων και Εφαρμοσμένων Τεχνών Παν/μίου Δυτ. Μακεδονίας κ. Μ. Μ. Παπανικολάου.

4. Πρόεδρο του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Γ. Καψάλη, Αντιπρύτανη

5. Το ΔΣ της Ένωσης Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων

6. Προϊστάμενο Διεύθυνσης Εικαστικών Τεχνών κ. Καλαμαντή

Σχετικά με το ΠΔ 128 και το Τμήμα Πλαστικών Τεχνών

και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ 233 Α΄/ 26-11-2012) δημοσιεύτηκε το Προεδρικό Διάταγμα (υπ’ αρ. 128): «Ένταξη των αποφοίτων του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που εισήχθησαν από το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007 και εφεξής, με πτυχίο της κατεύθυνσης Εικαστικών, στον κλάδο εκπαιδευτικού προσωπικού ΠΕ08 – Καλλιτεχνικών μαθημάτων».

Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στο ΠΔ αυτό και την ανησυχία μας για τις συνέπειες, δεδομένου ότι θεωρούμε ότι δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίζει το δικαίωμα στην εργασία των αποφοίτων μιας σχολής (πράγμα καθ’ όλα σεβαστό) χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τα ουσιαστικά προσόντα που απαιτούνται για την άσκηση του δύσκολου και σύνθετου ρόλου του καλλιτέχνη- εκπαιδευτικού.

Έως και σήμερα τη διδασκαλία του μαθήματος των «καλλιτεχνικών» στη Μέση Εκπαίδευση και την Α΄/βάθμια (αλλά και όπου προβλεπόταν διδασκαλία από «ειδικούς») την ασκούν ως ΠΕ08 οι απόφοιτοι Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της χώρας, ή ισότιμης και αντίστοιχης του εξωτερικού. Στην Ελλάδα τις προϋποθέσεις αυτές έχει η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ και του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (στη Φλώρινα).

Η πάγια θέση του ΕΕΤΕ είναι ότι οι κοινωνικές ανάγκες υπαγορεύουν τη δημιουργία και λειτουργία Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών σε πολλές πόλεις τις Ελλάδας, με δεδομένο ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης -ως οντότητα- είναι κοινωνικά χρήσιμος –απαραίτητος- σε πολλούς τομείς της ζωής. Όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στο Δημόσιο Χώρο, στην αισθητική του, την κόσμησή του αλλά και τη διαμόρφωσή του, στις εφαρμοσμένες Τέχνες που σχετίζονται με την ποιότητα της ζωής, με την αισθητική του περιβάλλοντος και των αντικειμένων χρήσης, στην παροχή κάθε είδους καλλιτεχνικών υπηρεσιών . Υπάρχουν όμως πολλές ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις σπουδές Τέχνης και στις σπουδές γύρω από την Τέχνη. .

Είχαμε εξ αρχής εκφράσει τις επιφυλάξεις μας για τη δημιουργία ενός Πανεπιστημιακού τμήματος το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (όπως άλλωστε προκύπτει από το ιδρυτικό ΦΕΚ του Τμήματος Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων αλλά και από τα μεταγενέστερα σχετικά ΦΕΚ ), αλλά ένα σχετικό με τις τέχνες μόρφωμα που «τσαλαβουτάει από το ένα γνωστικό αντικείμενο στο άλλο», χωρίς να εμβαθύνει πουθενά, χωρίς να διασφαλίζει την ανώτατη βαθμίδα σχέσεων με τις εικαστικές τέχνες όπως θα πρέπει να διασφαλίζει μια οποιαδήποτε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αφού, ούτε το πρόγραμμα σπουδών του εξασφαλίζει υψηλού επιπέδου εικαστικές σπουδές , αλλά ούτε και ο τρόπος εισαγωγής στο εν λόγω Τμήμα είναι ισόνομος με τις εισαγωγικές εξετάσεις που δίνουν οι υποψήφιοι των άλλων Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών (Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Φλώρινας).

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:

Το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ουδέποτε λειτούργησε με τις απαραίτητες προϋποθέσεις ως ΑΣΚΤ, τόσο στο επίπεδο των εκπαιδευτικών ωρών όσο κα στο επίπεδο του προσανατολισμού σε γνωστικά αντικείμενα και του περιεχομένου σπουδών του.

1.Στις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών οι σπουδαστές εισάγονται κατόπιν ειδικών εξετάσεων, έξω παντελώς από το σύστημα των Πανελληνίων. Εισάγονται οι σπουδαστές εκείνοι που έχουν διαπιστωμένη κλίση προς τις καλλιτεχνικές σπουδές, πράγμα ανεξάρτητο από την επίδοσή τους στα υπόλοιπα μαθήματα στο Λύκειο.

· Αντίθετα, στο Τμήμα Εικαστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων οι σπουδαστές περνούν από τη διαδικασία των Πανελληνίων με συμπληρωματικές εξετάσεις στο σχέδιο, στο επίπεδο που απαιτείται για τις αρχιτεκτονικές σχολές και τα ΤΕΙ. Βασικό κριτήριο για την εισαγωγή τους παραμένει το σύνολο της βαθμολογίας τους σε άσχετα με την τέχνη αντικείμενα.

2.Διδάσκονται τέχνη σε σημαντικά λιγότερες από τις απαιτούμενες ώρες εργαστηριακής εκπαίδευσης. Σημαντικά λιγότερες σπουδές στο σχέδιο, στο χρώμα, στη σύνθεση, στην εικαστική έρευνα και παράλληλα πολλά στοιχεία πληροφοριών για διάφορα αντικείμενα χωρίς την σε βάθος εικαστική παιδεία και έρευνα που απαιτείται.

· Στις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών οι ώρες η εργαστηριακή διδασκαλία και η εικαστική έρευνα είναι 20 -26 ώρες εβδομαδιαία. Παράλληλα ο σπουδαστής παρακολουθεί στη διάρκεια των 5ετών σπουδών του και πολύωρα ανά εβδομάδα εικαστικά εργαστήρια επιλογής και σχεδίου . παράλληλα με τη θεωρητική και παιδαγωγική του κατάρτιση.

· Στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (κατεύθυνση Εικαστικών Σπουδών), οι εικαστικές εργαστηριακές σπουδές περιορίζονται σε 6 ώρες εβδομαδιαία στα δύο πρώτα εξάμηνα (1ο και 2ο εξάμηνο ήταν 3 ώρες και έγινε εξάωρο από σχ. έτος 2011-2012), σε 12 ώρες εβδομαδιαία στα 3o, 9 στο 4o εξάμηνο, 6 ώρες εβδομαδιαία στα 5o και 6 στο 6o εξάμηνο , 6 ώρες στο 7o εξάμηνο και 9 στο 8o εξάμηνο. Τα δε επιλογής εργαστηριακά περιορίζονται κατά τα τελευταία 4 εξάμηνα, σε 3 ώρες την εβδομάδα ως υποχρεωτικά.

3.Οι Ανώτατες Εικαστικές Σπουδές προϋποθέτουν 10 εξάμηνα σπουδών ενώ στο εν λόγω Τμήμα των Ιωαννίνων οι σπουδές είναι 8 εξάμηνα. Είναι φανερή συνεπώς η μεγάλη έλλειψη διδασκαλίας των Εικαστικών Τεχνών στην εν λόγω σχολή.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ: Φθάνει μια μικρή μόνο αύξηση (σε σχέση με πριν το 2006) εργαστηριακών ωρών να χαρακτηρίσει κάποιον απόφοιτο καλλιτέχνη; Η έννοια της επάρκειας πρέπει να κρίνεται από το χρόνο σπουδών Τέχνης αλλά και από το περιεχόμενο.

Είναι φανερό ότι οι σπουδές στο Τμήμα Εικαστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων δεν είναι επαρκείς και οι απόφοιτοί του δεν μπορούν να νοούνται ως καλλιτέχνες, πολύ δε περισσότερο να διδάξουν τέχνη άρα και να θεωρούνται ΠΕ08. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ.

Η θέση του χώρου των Εικαστικών Τεχνών αλλά και όλων των φορέων του χώρου των εικαστικών τεχνών είναι ότι η Εικαστική Παιδεία πρέπει να ανατίθεται σε εικαστικούς καλλιτέχνες (φυσικά με επαρκείς σπουδές στη Διδακτική της Τέχνης και τα Παιδαγωγικά). .

Το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αρ. 128 /21012, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ως προς την επάρκεια σπουδών για τη διδασκαλία της τέχνης στη Μέση Εκπαίδευση. Με την αναγνώριση των αποφοίτων του εν λόγω τμήματος ως ΠΕ08 παραβλέπεται το κοινωνικό συμφέρον αφού μέσα από την ημιμάθεια και την ανεπάρκεια στις καλλιτεχνικές σπουδές, όπως προσδιορίζονται στο πρόγραμμα του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δημιουργούνται στρεβλώσεις και αλλοιώνεται και ο χαρακτήρας των εικαστικών τεχνών, αλλά και της διδασκαλίας τους. Το ΠΔ 128/2012 με το να εξισώνει επαγγελματικά τους αποφοίτους του Τμήματος Εικαστικών τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με τους αποφοίτους των Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών (ως ΠΕ08), φαίνεται να αγνοεί τι είναι οι εικαστικές τέχνες, τι θα πει εικαστική έρευνα και καλλιτεχνικές σπουδές: Γιατί από επιστημονική σκοπιά, το καλλιτεχνικό εργαστήριο είναι το θεμέλιο της εικαστικής σκέψης. Το παιδί αναπτύσσει τη φαντασία, τη σκέψη του, την κρίση του, καλλιεργεί την αισθητή νόηση και τις δυνατότητές του, διαχειρίζεται το συναίσθημά του και μαθαίνει να εκφράζεται, μέσα από την πραξιακή σχέση με την τέχνη. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε μέσα από τη θεωρία της τέχνης , ούτε μέσα από τα στενά όρια της χειροτεχνίας, της στείρας από την εικαστική έρευνα «τεχνικής». Οι εικαστικές Τέχνες, που έχουν βάση τη σπουδή στο σχέδιο, συνδυάζουν θεωρία, έκφραση (πράξη) και τεχνική, επιστήμη της τέχνης και εργαστηριακή γνώση, διανοητική διεργασία και εικαστικό λόγο -έκφραση. Γι’ αυτό απαιτείται ο δάσκαλος τέχνης να είναι ο ίδιος καλλιτέχνης.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ

· Το Προεδρικό Διάταγμα 128 / 26 -11 2012 αναφέρεται στους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων «με πτυχίο της κατεύθυνσης Εικαστικών». Όμως στους αποφοίτους και των δύο κατευθύνσεων του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης απονέμεται ενιαίο πτυχίο. Ως προς το περιεχόμενο σπουδών της «κατεύθυνσης εικαστικών» του Τμήματος Ιωαννίνων, αποτελεί παραλλαγή του περιεχομένου σπουδών της άλλης κατεύθυνσης (Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης) του ίδιου Τμήματος. Η διαφορά είναι στην ελάχιστη ποσοτική διαφορά ορισμένων σπουδών γύρω από τα εικαστικά και θεωρίας. Δεν αναιρείται αυτό που επικυρώνει το ενιαίο πτυχίο και στις δυο κατευθύνσεις.

· Το Προεδρικό Διάταγμα 128, αποφασίζει ότι:

«Οι απόφοιτοι του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης που εισήχθησαν από το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007και εφεξής, με πτυχίο της κατεύθυνσης Εικαστικών και πιστοποιητικό ευδόκιμης παρακολούθησης θεωρητικών και ιστορικών σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ή πτυχίο ισότιμο και αντίστοιχο ομοταγούς ιδρύματος της αλλοδαπής, εντάσσονται στον κλάδο εκπαιδευτικού προσωπικού της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… ΠΕ08 Καλλιτεχνικών Μαθημάτων».

Το Διάταγμα εντάσσει στους ΠΕ08 Καλλιτεχνικών Μαθημάτων όχι μόνο εκείνους «με πτυχίο της κατεύθυνσης Εικαστικών» κλπ, αλλά και όσους έχουν… «πτυχίο ισότιμο και αντίστοιχο ομοταγούς ιδρύματος της Αλλοδαπής». Δηλαδή και όσους είναι κάτοχοι παρόμοιων πτυχίων από ιδρύματα του εξωτερικού που έχουν κοινά βασικά γνωρίσματα με το Τμήμα των Ιωαννίνων. Εύλογο το ερώτημα που προκύπτει: εξαιρεί μεν από την «ένταξη» τους απόφοιτους της κατεύθυνσης Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης του Τμήματος Ιωαννίνων, δεν κάνει όμως καμιά ανάλογη εξαίρεση για τους απόφοιτους από την αλλοδαπή, τους οποίους και «εντάσσει» εφ’ όσον έχουν πτυχίο ισότιμο και αντίστοιχο «ομοταγούς» όπως αναφέρει προς το εν λόγω Ίδρυμα. Αυτό σημαίνει και την ένταξη αργά ή γρήγορα και των αποφοίτων του θεωρητικού τμήματος ως ΠΕ08, αφού δεν θα μπορεί να ισχύει αυτή η διάκριση ανάμεσα στους αποφοίτους από το εξωτερικό και τους εδώ αποφοίτους.

Είναι γνωστό ότι μετά από προσφυγή μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας το 2005, αναγκάσθηκε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ενέταξε το «ελεύθερο σχέδιο» στις Πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τις οποίες εγγράφονται οι φοιτητές στο Τμήμα αυτό. Όμως ήταν και παραμένει «χωρίς μεταβολή της αποστολής και του γνωστικού αντικειμένου του» όπως λένε ο Οδηγός Σπουδών και τα σχετικά με τη λειτουργία του ΦΕΚ: Τμήμα όχι σπουδών Τέχνης, αλλά σπουδών περί την Τέχνη. Ήδη πριν το 2007, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων σε επίσημα έγγραφά του αναγνωρίζει ότι δεν πρόκειται για μια Σχολή Καλών Τεχνών. Άξια προσοχής είναι όμως και η σχετική ανακοίνωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που εκφράζει την ικανοποίησή της για την «ένταξη» ως ΠΕ08 των αποφοίτων του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών με το Προεδρικό Διάταγμα 128/2013 και δηλώνει πως «ανέλαβε ήδη πρωτοβουλίες για την ένταξη στην ίδια ρύθμιση και των πτυχιούχων των παλαιότερων ετών» (!).

Για τους φοιτητές εκείνους που είχαν εισαχθεί πριν από το 2006, η όποια επαγγελματική αποκατάσταση τους υποσχέθηκαν μέσα από το ιδρυτικό ΦΕΚ του Τμήματος αυτού, αποδείχθηκε χωρίς αντίκρισμα επί της ουσίας και λόγω του περιορισμένου πεδίου γνώσεων που παρέχει και παρείχε το πρόγραμμα σπουδών στις Εικαστικές Τέχνες.

Οι λόγοι που υπαγόρευσαν στο τότε Υπ. Παιδείας την ίδρυση του Τμήματος αυτού, το αν ήταν χρήσιμο ένα τέτοιο Τμήμα, στα Γιάννενα ή σε άλλη περιοχή, ή ήταν ένα ακόμα απ’ τα εκατοντάδες εκείνα Τμήματα που δημιουργήθηκαν πρόχειρα παραμένει προς συζήτηση. Οι φοιτητές και οι απόφοιτοι του Τμήματος αυτού πάντως δε φέρουν καμία ευθύνη. Αυτοί εξαπατήθηκαν από τις υποσχέσεις και τις μεγαλόστομες διατυπώσεις των σκοπών του Τμήματος αυτού , που διακήρυσσα