30ωρο:«Ο καθηγητής ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του γονέα;» «Θα τηρούμε βιβλίο παρουσιών;» ή πώς ένας κλάδος βγάζει μόνος του τα μάτια του.

του Θανάση Παλλαντζά

Η ασάφεια του νέου Νόμου για την παραμονή των εκπαιδευτικών στα σχολεία, προκαλεί πλήθος συζητήσεων, δια ζώσης ή ηλεκτρονικές, που μπορεί να προκαλούν και γέλια θέτουν όμως στο δημόσιο διάλογο απαράδεκτες ιδέες, δημιουργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας και περιχαρακώματος σε διχαστικές θέσεις, όλοι εναντίον όλων και ο καθένας μόνος του (διευθυντές – καθηγητές – γονείς κτλ).

Λες και τόσα χρόνια δεν ενημερώναμε τους γονείς, δεν είχε ό κάθε εκπαιδευτικός ένα ή και δύο εξωδιδακτικά αντικείμενα

συν τις εφημερίες, την οργάνωση των διδακτικών επισκέψεων ή την προετοιμασία στο σπίτι για το επόμενο μάθημα και τόσα άλλα που δεν χρειάζεται να αναφερθούν και από μένα.

Να μην μιλήσω για λίγα χρόνια πριν, που συνάδελφοι αναλάβαναν το ρόλο του λογιστή (θυμηθείτε τα περιβόητα σεντόνια μισθοδοσίας, τις περιοδικές δηλώσει στο ΙΚΑ …..) ή και για τη φρέσκια υποχρέωση των σχολείων, μετά το Νόμο Κατρούγκαλου για τις συντάξεις, τη συμπλήρωση πινάκων μισθοδοσίας από το 2002 και μετά, για κάθε υποψήφιο/α για σύνταξη!

Αλλά όταν λέμε πως θα είμαστε υπόλογοι αν ο γονέας δεν βρει την/τον εκπαιδευτικό όποτε επισκέπτεται το σχολείο, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Επιτέλους ας κρατήσουμε τη σειρά που είχαμε με τις καθορισμένες ώρες ενημέρωσης (και φυσικά με την καταβλητέα προσπάθεια εξυπηρέτησης του γονέα). Ακυρώνουμε μόνοι μας το βασικό λόγο του ιδιαίτερου ωραρίου των εκπαιδευτικών: την ιδιαιτερότητα της διδακτικής ώρας! Όταν έχεις συνεχόμενο μάθημα στα διογκωμένα τμήματα, όταν εφημερεύεις ή και όταν έρχεσαι από άλλο σχολείο, λογικό είναι να ενημερώνεις τους γονείς μία άλλη ημέρα.

Όσο για το βιβλίο παρουσιών, ποιος το είδε κάπου επίσημα διατυπωμένο; Ας μην βιάζονται κάποιοι να μας δώσουν τη νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου (με την κακή έννοια, γιατί σίγουρα οι εναπομείναντες συνάδελφοι του δημόσιου τομέα καταβάλλουν ηρωικές και φιλότιμες προσπάθειες). Εξάλλου ούτε με «μέσον» διοριστήκαμε, ούτε αναγκαστήκαμε να «γλείφουμε» τη Διοίκηση, κρατάμε ακόμη κάποιες βασικές αδιάβλητες διαδικασίες στις υπηρεσιακές μεταβολές, και είχαμε στα σχολεία ένα ανθρώπινο και συναδελφικό κλίμα, παρά τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια.

Επαναλαμβάνουμε ότι η βασική μας διαφορά με το υποχρεωτικό τριαντάωρο είναι η τιμωρητική διάθεση και η επιδίωξη φορτώματος με δουλειά, που είναι άσχετη με το διδακτικό αντικείμενο και σε κάθε περίπτωση θα την προσέφερε, σε ένα άλλο προηγμένο και σύγχρονο κράτος, διοικητικός υπάλληλος. Και βέβαια τίποτα καλό για την εκπαιδευτική διαδικασία θα επιτευχθεί με τους εκπαιδευτικούς συνωστισμένους στα …..άνετα και … σύγχρονα σχολεία μας.

Φυσικά και μία από τις πάγιες διεκδικήσεις μας πρέπει να είναι η στελέχωση των σχολείων με διοικητικό προσωπικό. Επίσης οι ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις από τα σχολεία (βλέπε για παράδειγμα την ηλεκτρονική καταχώρηση των πάντων) δεν μπορεί να είναι ζητήματα δευτερεύοντα συνδικαλιστικά, αντίθετα πρέπει να γίνουν ζητήματα πρώτης γραμμής, γιατί λόγω αυτών οι τριάντα ώρες στο σχολείο δεν θα επαρκούν ……

Ο πανικός λοιπόν είναι κακός σύμβουλος, Η ΟΛΜΕ, σωστά, ανακοίνωσε τη θέση της και αν την ακολουθήσουμε σταθερά, χωρίς υστερίες από όλες τις πλευρές, θα αποδείξουμε στην πράξη το ανεφάρμοστο της υποχρεωτικής παραμονής πέραν της επιτέλεσης του, λογικά, ανατιθεμένου έργου.

Θανάσης Παλλαντζάς

Πρόεδρος Δ’ ΕΛΜΕ Αν Αττικής

[email protected]

Θανάσης Παλλαντζάςωράριο εκπαιδευτικώνεκπαιδευτικοίαναπληρωτές