Τυροκαυτερή με Φλωρίνης : Ένας ουζομεζές με άποψη!

Ας ξεκινήσουμε και μία φορά από το τέλος… Το τελευταίο ζευγάρι φίλων κατευθύνεται στην πόρτα του κήπου, είναι πια προ πολλού περασμένα μεσάνυκτα, οι σχετικές φιλοφρονήσεις για το “πόσο ωραία κύλησε η βραδιά”, “πόσο ωραία ήσαν όλα στο τραπέζι”, “να περάσετε και εσείς καμιά φορά από το σπίτι, τώρα που θα πάμε στο εξοχικό, στον Άγιο Ανδρέα”, ώσπου, ξαφνικά, να και η στιγμή που περίμενα : “θυμήσου, καλή μου, να μου πεις αύριο από το τηλέφωνο και τη συνταγή της τυροκαυτερής. Ήταν καταπληκτική”.

Όχι που δεν θα της το ‘λεγε… Όλο το βράδυ, την παρατηρούσα, την τσάκισε την αλοιφή. Αδιάντροπα!!! Η διαδρομή του κουταλιού από το πιατάκι στο πιάτο της, άδειασμα, και πάλι πίσω, μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το Αθήνα-Μιλάνο που έκανα κάποτε, προ κρίσης. Και προ συζύγου…

Της αναγνωρίζω ότι από το πρώτο σερβίρισμα δοκίμασε μόνο μια κουταλιά, κατά το τέλος, σαν άδειαζε το πιάτο. Από εκείνη τη στιγμή, όμως, και μετά, από μόνη της προκάλεσε άλλα τρία σερβιρίσματα, “εξαφανίζοντας”, διακριτικά μεν, επίμονα δε, το περιεχόμενο των πιάτων.

Και κανείς δεν σκέφθηκε να πει ένα “μπράβο” και στον σύζυγο, τον “αφανή ήρωα” της υπόθεσης-τυροκαυτερή, τον “κλέφτη” (*) της αρχικής συνταγής, τον “αναμορφωτή” της, των εκτελεστή των δύσκολων βημάτων της, όπως θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια….. Ίσως επειδή, όταν έφευγαν, αυτός …κείτονταν πάνω στις μαξιλάρες του κήπου, έχοντας τιμήσει το ούζο περισσότερο από τους μεζέδες του !!!