Η «κατάρα» της Μπενφίκα και ο παρεξηγημένος Μπενίτεθ

Το ποδόσφαιρο είναι πιο… άδικο άθλημα από το μπάσκετ. Στο μπάσκετ, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν είσαι η καλύτερη ομάδα, θα κερδίσεις, ενώ στο ποδόσφαιρο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Άλλη μια απόδειξη αποτελεί ο τελικός του Europa League. Βάσει της εικόνας του αγώνα, η Μπενφίκα άξιζε να πάρει την κούπα, αφού ήταν καλύτερη και είχε περισσότερες ευκαιρίες, αλλά αυτή που σήκωσε το τρόπαιο ήταν η «κυνική» Τσέλσι, που εκμεταλλεύτηκε αυτές που της παρουσιάστηκαν. Οι τελικοί, συνήθως, κρίνονται

στις λεπτομέρειες και αυτό επιβεβαιώθηκε στο Άμστερνταμ.

Η Μπενφίκα, φαίνεται ότι «πληρώνει» ακόμη την κατάρα του παλιού της προπονητή, Μπέλα Γκούτμαν, ο οποίος όταν απολύθηκε το 1962, είχε πει το εξής: «Δεν θα πάρετε ευρωπαϊκό τίτλο ούτε σε 100 χρόνια». Ήδη έχουν περάσει 51 χρόνια και οι «αετοί» μετρούν επτά χαμένους ευρωπαϊκούς τελικούς. Το τετραήμερο που πέρασε, ίσως ήταν το χειρότερο των τελευταίων χρόνων για τον σύλλογο, αφού το περασμένο Σάββατο ουσιαστικά έχασε και τον τίτλο στην Πορτογαλία, γνωρίζοντας την ήττα από την Πόρτο, δεχόμενη γκολ και πάλι στις καθυστερήσεις. Αν είσαι οπαδός της ομάδας, ίσως και να το αντέξεις, αλλά είναι ο προπονητής Ζόρζε Ζέσους, τι κάνεις; Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι στη θέση του…

Από την άλλη, θα ήθελα να είμαι στο μυαλό του Τζον Τέρι και να δω τι και πως σκέφτεται ο πολύπειρος Άγγλος αμυντικός μετά την κατάκτηση του Europa League από την Τσέλσι. Όλα αυτά τα χρόνια πάλεψε και μόχθησε για να δει τους «μπλε» στην κορυφή της Ευρώπης. Το 2008 ήταν μοιραίος στον τελικό της Μόσχας, χάνοντας το κρίσιμο πέναλτι και τα δύο τελευταία χρόνια είδε την ομάδα του να κατακτά διαδοχικά το Champions και το Europa League, αλλά χωρίς εκείνον. Πέρυσι ήταν τιμωρημένος και φέτος ήταν τραυματίας, συμμετέχοντας μόνο στους πανηγυρισμούς!. Τι παιχνίδια παίζει αυτή η… ρημάδα η μοίρα!

Από την άλλη, η μοίρα του παρεξηγημένου Ράφα Μπενίτεθ, μάλλον είναι να κατακτά ευρωπαϊκούς τίτλους. Μπορεί να αποδοκιμάστηκε από τους οπαδούς της Τσέλσι, μπορεί στην καριέρα του να έχει χλευαστεί από πολλούς, μπορεί οι ομάδες στις οποίες έχει δουλέψει μέχρι τώρα να μην έπαιξαν ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά εκείνος έχει κάθε λόγο να νοιώθει περήφανος για τα όσα έχει πετύχει. Το να κατακτάς ευρωπαϊκό τίτλο με τρίτη διαφορετική ομάδα, όντας ο δεύτερος που καταφέρνει κάτι τέτοιο μετά τον Ούντο Λάτεκ (Μπάγερν Μονάχου, Γκλάντμπαχ και Μπαρτσελόνα), δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Η ιστορία αυτό έγραψε και είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, οφείλουμε να του βγάλουμε το καπέλο. Τουλάχιστον εγώ, αυτό κάνω…

Άρθρο του Τάσου Νικολόπουλου απο sport-fm