Είναι ο Δημήτρης Χριστούλιας, ο Κώστας Γεωργάκης του 2012;

Πρώτα απ' όλα, η επιλογή της Πλατείας (Πιάτσα) Συντάγματοςως τόπο αυτοκτονίας έχει πολύ ηχηρό συμβολισμό και είναι ολοφάνερο, ακόμη καιστον πλέον κάφρο ή κυνικό... (λέγε με και Μπεγλίτη), ότι ήθελε να αφήσει έναπολύ εκκωφαντικό μήνυμα, ήθελε ο πυροβολισμός να ακουστεί ΠΑΝΤΟΥ. Εάν λοιπόν, οσυνταξιούχος φαρμακοποιός δεν είχε χρέη και με δεδομένο ότι η σύνταξή του, ανκαι πετσοκομμένη, επαρκούσε για τα αναγκαία, ώστε να μην χρειάζεται νακαταφύγει "στα σκουπίδια", όπως έγραφε στο σημείωμά του, ας δούμε τιάλλο έγραφε σε αυτό το σημείωμα-τελευταία κραυγή, που η κόρη του λέει ότιπρέπει να το διαβάσουμε προσεκτικότερα, ώστε να βρούμε τους πραγματικούςλόγους. Ας το διαβάσουμε λοιπόν ξανά:... Αυτό που εγώ διαβάζω είναι ουσιαστικάμια... πολιτική δήλωση: Μιλάει για το ζοφερό παρόν με μια "κατοχικήκυβέρνηση Τσολάκογλου", και εκφράζει την πίστη για το μέλλον όταν "οινέοι κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούςπροδότες". Κι επειδή ο ίδιος έχει "μια ηλικία που δεν του δίνει τηνατομική δυνατότητα αντίδρασης", επιλέγει αυτή την λύση, αυτή την αντίδραση.Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις άκουσα την κόρη του να ξεκαθαρίζει ότι δεν ήταν ηοικονομική εξαθλίωση που τον έσπρωξε να αυτοπυροβοληθεί, τότε σκέφτηκα ότι ίσωςο 77χρονος εννοούσε την πολιτική ή την ηθική ή ακόμη και την εθνικήαξιοπρέπεια, που η "κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισεκυριολεκτικά" και τότε στο μυαλό μου ήρθε ο Κώστας Γεωργάκης. Γιατί όπως οΔημήτρης Χριστούλιας μας θυμίζει στο σημείωμα που άφησε στην Πιάτσα Συντάγματοςτης Αθήνας το 2012, την Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνο το 1947, έτσι όλα τα υπόλοιπαγραφόμενά του, μου θυμίζουν τον Κώστα Γεωργάκη στην Πιάτσα Ματεότι της Γένοβατο 1970…