Αναμνήσεις από δύο μεγάλους του λαϊκού τραγουδιού

«Το χέρι του Ελύτη ακόμη το αισθάνομαι πάνω στον ώμο μου. Στο στούντιο, όταν τελείωσα το “Αξιον Εστί”, με αγκάλιασε. Το ’πα μια κι έξω. Ο Μίκης γύριζε τις παρτιτούρες και εγώ τις σελίδες με τον στίχο», θυμόταν ένα βράδυ του 2000 στο σπίτι της οδού Εβρου στο Χαλάνδρι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μαζί με τον συνονόματο γιο του, «μεγάλη αδυναμία», όπως καμάρωνε πάντα.