Η ουτοπία δυο νέων, σε μια εξαιρετική σύγχρονη κωμωδία

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Θεωρώ το “Kαλιφόρνια Ντρίμιν” (2002, Α΄ Κρατικό βραβείο θεατρικού έργου) μαζί με το “Γάλα” τα δυο καλύτερα έργα του Βασίλη Κατσικονούρη. Και τα δυο ευτύχησαν να πρωτοπαρουσιαστούν στο Εθνικό Θέατρο (2004: Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» στην Πειραματική Σκηνή σε σκηνοθεσία και Τ.Τζαμαργιά, 2006: το «Γάλα» σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη με τους: Μάνια Παπαδημητρίου, Κων/νο Παπαχρόνη, Γιάννο Περλέγκα). Έκτοτε ακολούθησαν πολλές παραστάσεις αυτών των δυο

έργων, το “Γάλα” έγινε και ταινία (2011: Γιώργος Σιούγα), ενώ το “Καλιφόρνια Ντρίμιν” το είδα σε άλλα δυο ανεβάσματα και τα δυο, συμπτωματικά, στο θέατρο Μεταξουργείο (το 2007 σε σκηνοθεσία, και πάλι, του Τζαμαργιά, ενώ το 2014 σε σκηνοθεσία Στράτου Λύκου).

«Kαλιφόρνια Ντρίμιν»

Ο τίτλος, όπως καταλαβαίνετε, είναι δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Mama’s and the Papa’s, αλλά, εκτός από αυτό, δεν υπάρχει καμία άλλη σχέση.
Έχοντας δει το συγκεκριμένο θεατρικό έργο τρεις φορές, ο μόνος λόγος να το ξαναδώ και τέταρτη ήταν η «Εταιρεία Θεάτρου Ναυτίλος», της οποίας μου αρέσουν οι δουλειές της και η οποία, αυτή τη φορά, συνεργάστηκε με τη θεατρική ομάδα «ΑΧ», η οποία αποτελείται από πρόσφατους απόφοιτους της σχολής που έχω τελειώσει κι εγώ, την “Αρχή” της Νέλλης Καρρά.
Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» είναι ένα έργο που μιλά για δυο ζευγάρια, στην ηλικία των 20+, που περνάνε μια μετεφηβική φάση και, συχνά, βρίσκονται λίγο πριν την απελπισία.
Δυο αγόρια, κολλητοί από το δημοτικό, και οι κοπέλες τους. Δυο ζεύγη, δυο έξυπνοι και δυναμικοί και δυο πιο “χαζοί” και αγαθοί, αλλά με χρυσή καρδιά.
Πρόκειται για μια ρεαλιστική κωμωδία πλοκής, στην οποία όσο τρελά κι αν είναι όλα όσα για τα οποία συζητάνε, αν σταθείς μονό σε αυτά, χάνεις το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα που είναι καλά καμουφλαρισμένο και διάσπαρτο σε όλο το έργο. Ένα μήνυμα που λειτουργεί υποσυνείδητα στον θεατή, συχνά αφού φύγει από την παράσταση.
Θεωρώ ότι αυτό το κείμενο είναι τόσο καλογραμμένο και τόσο ατακαριστό, που πρέπει να προσπαθήσει κάποιος για να κάνει ένα κακό ανέβασμά του! Αυθεντικές νεανικές καταστάσεις, απίστευτα ρεαλιστικός λόγος, καταπληκτικός ρυθμός συνθέτουν ένα κείμενο πραγματικό, που, όμως, δείχνει και υπόγεια ένα σκληρό πρόσωπο και δίνει την δυνατότητα στον εκάστοτε σκηνοθέτη που θα το αναδείξει, να φτιάξει μια σπαρταριστή κωμωδία.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ:
Στην μετά-ολυμπιακή Αθήνα, δυο νέοι: ο πρωταγωνιστής, ο Ντίνος, εύστροφος αλλά χαραμοφάης, ο άλλος, ο Άρης, αγαθούλης που δουλεύει delivery σε πιτσαρία. Και οι δυο θέλουν, φυσικά να αποφύγουν τον στρατό, και λαμβάνουν πρόσκληση από έναν αλητάκο φίλο τους, ο οποίος τους καλεί σε ένα κοινόβιο στην Καλιφόρνια, το οποίο διευθύνει ένας guru. Μια Αshram όπου ο έρωτας είναι ελεύθερος και τα λεφτά έχουν καταργηθεί. Και στην Ελλάδα τα έχουν καταργήσει, αλλά για να φτάσουν στην Καλιφόρνια χρειάζονται λεφτά και λεφτά δεν έχουν. Έτσι –ονειρευόμενοι την Καλιφόρνια και τον ελεύθερο έρωτα, σκέπτονται να κλέψουν -για την ακρίβεια να “απαλλοτριώσουν”- το κομπόδεμα του γεροντοπαλίκαρου θείου του Ντίνου. Αν και στην αρχή φανταζόμαστε τον θείο ως παππού με κομπόδεμα κάτω από το στρώμα, ο θείος Πέπο αποδεικνύεται γυναικάς (αλλά με τη στόφα του ’60), τζέντλεμαν, άκρως μορφωμένος και ιδιαίτερα ευέλικτος.
Το μέσο για την επίτευξη της απαλλοτρίωσης είναι πάντα κάποιος άλλος και ποτέ ο ανιψιός του. Όλοι θα προσπαθήσουν να αρπάξουν τα χρήματα, αλλά ένας, ένας θα επιστρέφει στη “γιάφκα” τους, άπρακτος και σα βρεμένη γάτα.
Οι δικαιολογίες είναι κάθε φορά και πιο κωμικές και διαφαίνεται ότι τα δυο αγόρια δεν διαθέτουν ούτε στόχους, ούτε όνειρα για τη ζωή· η παρέα έχει σφηνώσει στο κενό και την ματαίωση. Αν σας φαίνεται, τώρα, περίεργο πως πρόκειται για σπαρταριστή κωμωδία, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε τις παλιές, καλές ελληνικές ταινίες ή ακόμα καλύτερα να πάτε να το δείτε…

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
Στην ιδιαίτερη σκηνή Tempus Verum-Εν Αθήναις δεν υπάρχουν σκηνικά, πάρα μόνο μια κινούμενη στρογγυλή πλατφόρμα. Δηλ. μια σκηνή πάνω στη θεατρική σκηνή, μια σκηνή που μεταφέρεται, μετακινείται. Θυμίζει την τεχνική patari, που έφερε πρόσφατα στην Ελλάδα η Σ.Πάσχου από την Αγγλία, αλλά το περίεργο είναι ότι ο σκηνοθέτης την αγνοούσε. Ο Θανάσης Χαλκιάς αναζητώντας ένα μη ρεαλιστικό σκηνικό -όπως μη ρεαλιστικοί είναι και οι στόχοι των αγοριών- και εμπνεόμενος από θεάματα του Μπρεχτ και της Μνούσκιν, δημιούργησε, μαζί με τη σκηνογράφο, Γεωργία Μπούρδα, ένα αβέβαιο έδαφος πάνω στο οποίο πατάνε οι νέοι που δεν είναι σίγουροι για τίποτα, ούτε αποφασίζουν ποτέ για κάτι στα σίγουρα. Απλά πηγαίνουν όπου τους πηγαίνει ο άνεμος, όπως και το πατάρι τους πηγαίνει δεξιά ή αριστερά στη σκηνή, χωρίς αυτοί να το ορίζουν. Η ένταση της σκηνής ορίζει και την ένταση της κίνησης του παταριού, σαν ένα γρανάζι που δουλεύει συνέχεια, αλλά στην ουσία γυρίζει ασταμάτητα γύρω από τον εαυτό του χωρίς ποτέ να προχωράει.
Κι όταν η παρέα διαλύεται, τότε διαλύεται και το πατάρι και οι φίλοι απομακρύνονται μεταξύ τους, σαν ένα νησί πού κόπηκε σε κομμάτια και τώρα αυτά τα δυο-τρία νέα, αλλά μικρά, νησιά ταξιδεύουν μόνα τους στη μανιασμένη θάλασσα. Κι όλα αυτά τα άσχημα συμβαίνουν για τα λεφτά και για να αποφύγουν το φανταριλίκι.
Πρόκειται για μια άκρως ομαδική σκηνοθετική ματιά: οι ηθοποιοί είναι συνέχεια επί σκηνής. Όσοι παίζουν, εκείνη τη στιγμή, βρίσκονταν πάνω στο πατάρι, ενώ οι άλλοι, ακριβώς κάτω από αυτό, παρακολουθούν τη δράση, δίνουν την κίνηση ή μοιράζονται με τους θεατές τα σκηνικά αντικείμενα της παράστασης. Ότι αντικείμενο βγαίνει στη σκηνή, προσφέρεται και στους θεατές (σύμφωνα με τη λογική του κύκλου που διαπνέει όλη τη σκηνοθεσία) από βιβλία και card postal από την Καλιφόρνια ως και τσιγαριλίκι κι οι θεατές μπαίνουν κι αυτοί στο παιχνίδι.
Αν και επί σκηνής δεν παρακολουθείς μεγάλες δράσεις -όλο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα φοιτητικό δωμάτιο- έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη γειτονιά, ενώ οι στιγμές διήγησης των συναντήσεων με τον θείο Πέπο είναι εκπληκτικές.
Μια παράσταση γεμάτη συμβολισμούς από την αρχή, υπέροχες εναλλαγές του κωμικού με δράμα, αλλά και αγωνία: Τι θα γίνει με τον θείο-Πέπο; Ποιό είναι το νέο project όταν παραιτηθούν από το παλιό; Θα οδηγηθούν στην αυτογνωσία; Και τι σχέση έχει με αυτούς ο Jimmy Hendrix;
Ένα έργο για δυο νέους που ονειρεύονται, ενεργούν, αλλά ποτέ δεν επιδιώκουν, πραγματικά, να αγγίξουν τον στόχο τους.
Παίζουν: Γιάννης Ιωάννου, Μάγδα Κόρπη, Σεβίνα Μαραγκού, Γιώργος Σύρμας.

Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις,
Ιάκχου 19, Γκάζι (Στάση μετρό Κεραμεικός)

Κάθε Κυριακή στις 21:00
Εισιτήρια : 12,8, 5 Ευρώ (άνεργοι).
Τηλ.: 2103425170

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ & ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

“12 ένορκοι” , Αλκμήνη
“Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2” , Άλφα
“Σεξ λεξικόν” , 104
“Κόλχαας” , Κ.Ε.Τ.
“Μαζώχτρα” , 104
“Το δέντρο του Οιδίποδα” Άλφα
“Η μεγάλη Χίμαιρα” , Πορεία
“Οικογένεια Μπες-Βγες” , 104
“ Άγριος σπόρος” , Επί Κολωνώ
“Καλιφόρνια Ντρίμιν”, Tempus Verum-Εν Αθήναις
“About sex” , 104
“Το δάνειο” Θέατρο Ν.Κόσμου
“Αγαπητή Ελένα”/ “Άγριος Σπόρος, Επί Κολωνώ
“Η ωραία του Πέραν” , Θέατρο Ν.Κόσμου
“Δεσποινίς Τζούλια”’ Άνεσις
“Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ” , Olvio
“Λεωφορείο ο πόθος” , Σύγχρονο
“Μα.Θυμα” , Olvio
“Το κιβώτιο” , Studio Μαυρομιχάλη
“Ο Θεός της Σφαγής” , Αθηνών
“Αντεροβγάλτης” , Rabbbithole
“Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός” , Θησείον
“Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή” , Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου)
“Μάρτυς μου ο Θεός” , Vault
“Το κουκλόσπιτο” , Θέατρο Οδού Κυκλάδων

Το άρθρο Η ουτοπία δυο νέων, σε μια εξαιρετική σύγχρονη κωμωδία εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.