Η οικογένεια ως ΑΤΜ: Το νέο πρόσωπο της γονεϊκής ευθύνης

Μια σιωπηλή μετατόπιση διαμορφώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν αφορά μόνο τις κοινωνικές προσδοκίες, αλλά τις ίδιες τις οικονομικές ισορροπίες των γενεών: ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός γονέων εξακολουθεί να υποστηρίζει οικονομικά τα ενήλικα παιδιά του – ακόμη και εις βάρος της δικής του ασφάλειας. Σύμφωνα με νέα έρευνα της Savings.com, σχεδόν οι μισοί γονείς με ενήλικα παιδιά στις ΗΠΑ παραδέχονται ότι τους παρέχουν τακτική οικονομική ενίσχυση. Το μέσο ποσό που διαθέτουν ανέρχεται σε 1.474 δολάρια μηνιαίως – μια ετήσια επιβάρυνση που ξεπερνά τις 17.000 δολάρια. Το πλέον ανησυχητικό εύρημα: οι γονείς επενδύουν σχεδόν τα διπλάσια για τα παιδιά τους απ’ ό,τι για τις δικές τους συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις. Περισσότερο από το 80% συμβάλλει στην αγορά βασικών αγαθών, το 65% συνεχίζει να πληρώνει λογαριασμούς όπως αυτός του κινητού τηλεφώνου, ενώ σχεδόν οι μισοί χρηματοδοτούν πλήρως ή εν μέρει τις διακοπές των παιδιών τους. Στην πράξη, για πολλούς γονείς η οικονομική υποστήριξη δεν σταματά στην ενηλικίωση. Συνεχίζεται – και διευρύνεται.

Το φαινόμενο ξεπερνά την απλή έννοια της γονεϊκής φροντίδας. Το 47% των γονιών δηλώνει ότι έχει θέσει σε κίνδυνο τη δική του οικονομική σταθερότητα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των παιδιών του. Πάνω από το 40% παραδέχεται ότι αισθάνθηκε κοινωνικά ή συναισθηματικά πιεσμένο να προσφέρει βοήθεια, ακόμη κι αν αυτό επιδείνωνε την καθημερινότητά του. Πρόκειται για μια μορφή «αντίστροφης μεταβίβασης», όπου το χρήμα δεν ρέει πια από τους νέους στους ηλικιωμένους – όπως συμβαίνει στις παραδοσιακές δομές υποστήριξης – αλλά το αντίστροφο. Ένα είδος σύγχρονης αυτοθυσίας, που τροφοδοτείται όχι μόνο από συναισθηματικούς δεσμούς, αλλά και από αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες.

Η πραγματικότητα για τους νέους ενήλικες είναι πράγματι δύσκολη. Η αγορά εργασίας δεν προσφέρει την ίδια ασφάλεια ούτε τις ίδιες αποδοχές που απολάμβαναν οι προηγούμενες γενιές. Ο Οδηγός Αποφοίτων 2025 του LinkedIn αποκαλύπτει ότι οι περισσότεροι νέοι καταλήγουν σε επαγγελματικούς κλάδους που στο παρελθόν δεν απαιτούσαν καν πανεπιστημιακή μόρφωση, όπως η οικοδομή ή οι διοικητικές υποστηρικτικές εργασίες. Η απορρύθμιση των μισθών, ο πληθωρισμός και η στεγαστική κρίση συμπιέζουν ακόμη περισσότερο τις επιλογές. Έτσι, η γονεϊκή βοήθεια δεν είναι απλώς επιλογή· συχνά είναι το μόνο δίχτυ ασφαλείας.

Παρά τη γενικευμένη προθυμία, αρκετοί γονείς θέτουν – θεωρητικά τουλάχιστον – χρονικούς περιορισμούς. Το 11% σκοπεύει να σταματήσει την οικονομική στήριξη μέσα στο επόμενο έτος, το 26% εντός διετίας και το 28% στα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, ένα σημαντικό 18% δηλώνει ρητά ότι δεν υπάρχει χρονικό όριο για την υποστήριξη των παιδιών του. Αυτό θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: Πότε η βοήθεια παύει να είναι υποστήριξη και γίνεται τροχοπέδη για όλους;

Η οικονομική εξάρτηση, όσο ευγενείς κι αν είναι οι προθέσεις, ενέχει τον κίνδυνο μακροχρόνιας στασιμότητας. Τα παιδιά δυσκολεύονται να αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία, να αναλάβουν ευθύνες ή να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή, οι γονείς εισέρχονται σε ηλικία συνταξιοδότησης με περιορισμένα μέσα, ελλείψει αποταμιεύσεων, και με κλονισμένη την αίσθηση προσωπικής ασφάλειας. Η οικονομική βοήθεια από γονείς σε παιδιά είναι πράξη αγάπης – αλλά χωρίς όρια, μπορεί να εξελιχθεί σε πράξη παραίτησης από την ίδια την προσωπική προοπτική. Η λύση, ίσως, βρίσκεται όχι στην άρνηση αλλά στη συμφωνία: ένα ανοιχτό, έντιμο πλαίσιο υποστήριξης με σαφή όρια, με στόχο όχι την ανακούφιση του σήμερα, αλλά την ενδυνάμωση του αύριο. Γιατί όταν η αγάπη παίρνει μορφή τραπεζικού εμβάσματος κάθε μήνα, ο κίνδυνος δεν είναι απλώς οικονομικός – είναι υπαρξιακός, και για τις δύο πλευρές.