Η “κότα”, που έγινε “αετός”

Από την Ευτυχία Παπούλια ΚοινωνιολόγοςΗ επιτυχία είναι η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία προς τους συνανθρώπους μας. Αμβρόσιος Μπηρς, Αμερικανός συγγραφέας

Συμβαίνει στη ζωή μας να συμπορευόμαστε με πολλούς από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ως την τελευταία του Λυκείου. Να ανταγωνιζόμαστε στον ίδιο στίβο, στο ίδιο γήπεδο. Επιστημονικό, αθλητικό, καλλιτεχνικό… Αργότερα μπορεί να είμαστε συμφοιτητές στο ίδιο Πανεπιστήμιο, να ανταλλάσσουμε τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας, τις φιλοδοξίες μας, να κάνουμε τα ίδια σχέδια.

Κάποια στιγμή, τελείως ξαφνικά οι δρόμοι μας χωρίζουν. Οι περισσότεροι σταματάνε,

κουράζονται, μένουν πίσω, παραιτούνται…

Οι λιγότεροι παραμένουν στη μετριότητα. Ελάχιστοι ξεκόβουν από το πλήθος, βάζουν πολύ υψηλούς στόχους, επιστρατεύουν όλες τους τις δυνάμεις και εκτοξεύονται στην κορυφή. Της επιστήμης, του αθλητισμού, της τέχνης. Γίνονται star. Και τότε, πολλοί από τους δεσμούς με τα παιδικά τους χρόνια χαλαρώνουν επικίνδυνα, μιας και είναι αδύνατον να επιβιώσουν σχέσεις, με πρωταγωνιστές που ακολούθησαν εντελώς διαφορετικούς δρόμους.

Ποια είναι τότε η αντίδραση όσων έμεναν πίσω στη διαδρομή, στην κοινή πορεία;

Στην καλύτερη περίπτωση να επαίρονται πως αυτός ο μεγάλος, ο star, ήταν κάποτε συμμαθητής τους, φίλος τους, έπαιξαν μαζί του μπάλα στο Γυμνάσιο και τον κέρδισαν. Και στη χειρότερη περίπτωση αν δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο να τον διασύρουν, να τον ευτελίσουν, να τον τρολλάρουν, γιατί έβαλε τον πήχη τόσο ψηλά που εκείνοι είναι αναγκασμένοι να περνάνε πάντα… από κάτω.

«Θα συμβούλευα», είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στον δημοσιογράφο της Καθημερινής, «έναν νέο, να είναι πρώτα ταπεινός, να βελτιωθεί σαν άνθρωπος, σαν χαρακτήρας και μετά να κυνηγήσει τα όνειρά του, τις φιλοδοξίες του».

Μαθήματα ήθους από ένα εικοσιπεντάχρονο παιδί μεταναστών από χώρα της υποσαχάριας Αφρικής που με τόση απαξία εκφραζόμαστε πολλές φορές για το πολιτισμικό και ηθικό της επίπεδο. Ένα παιδί, που έχει τυλίξει το σώμα του με πολλή Ελλάδα και που κουβαλάει στην ψυχή του ακόμη περισσότερη. Που όσα “ναι μεν αλλά” κι αν σκεφτήκαμε φωναχτά, χάθηκαν μέσα στον ενθουσιασμό και το δέος ίσως, που αυτό το παιδί προκαλεί κάθε τρεις και λίγο στις ψυχές μας.

Η εμπειρία που βίωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πριν λίγες ημέρες, όταν συναντήθηκε με έναν παλιό του γνώριμο, «έναν τύπο» όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε, έναν άσσο κατά τα άλλα παίκτη, μπορεί να ήταν περιτυλιγμένη με χιούμορ, όμως πολλοί διέκριναν την “παγωμάρα” του λεγόμενου Greek Freak. “Κάποτε με διέλυσε”, είχε παραδεχθεί ο Γιάννης για την ίδια πρόκληση 10 χρόνια πριν, που τον έκανε να αποχωρήσει ντροπιασμένος και με δάκρυα στα μάτια εξαιτίας της βαριάς ήττας που υπέστη.

Τότε, έκανε  δειλά – δειλά τα πρώτα του βήματα στα τμήματα υποδομής του Φιλαθλητικού και ούτε που τολμούσε να ονειρευτεί πως σήμερα θα είναι παντού πρωτοσέλιδο και μικρά παιδιά θα τον έχουν πρότυπο, παλεύοντας κι αυτά να κατακτήσουν τα όνειρά τους, αφού… γίνεται!

Ο “τύπος” θεώρησε, πως προκαλώντας τον ξανά σε μία χωρίς ουσία «αναμέτρηση» με χαρακτηρισμούς που προφανώς δεν ταιριάζουν στο λεξιλόγιο του Γιάννη, θα προσφέρει λίγες στιγμές γέλιου και ένα στιγμιότυπο που θα παίξει παντού.

Δεν γνωρίζουμε αν ο «τύπος» που προκάλεσε τον Γιάννη, είχε αστείες προθέσεις, σίγουρα όμως αυτό το… viral, έκανε κάποιους «θεατές» να έρθουν σε αμηχανία. Πάντως, δεν κατάφερε να πλήξει την αίγλη ενός ειδώλου εκατομμυρίων παιδιών, καθώς η πρόκληση δεν βρήκε καν ανταπόκριση. Σαφώς, η ταπεινότητα προστατεύει τα είδωλα από τον κίνδυνο της έπαρσης και της αλαζονείας. Ωστόσο η οικειότητα και η φιλικότητα με… «τύπους», τα εκθέτουν πολλές φορές στον κίνδυνο να αμαυρώσουν μόνα τους την αίγλη που τα περιβάλλει.

Μια οικειότητα που ακόμη κι αν υπήρχε στην εφηβική ηλικία δεν ισχύει στην περίπτωση που ο ένας έχει παραμείνει ένας «άσσος» και ο άλλος έχει γίνει ένας μύθος που μπροστά του υποκλίθηκε ολόκληρος ο πλανήτης.

Όταν η «κότα» γίνεται «αετός», δεν μπορεί πλέον να συγχρωτίζεται με τις «κότες», ούτε να παίζει με τα «σπουργίτια».

Σίγουρα, θα λερωθεί από τις κουτσουλιές τους…

Από την έντυπη έκδοση της Alpha FreePress