Τι μας είπε ο Καραμανλής;;!!

Την ξέρεις την ατάκα «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς;». Ο Καραμανλής μάλλον όχι, γιατί ναι μεν έσπασε τη σιωπή του μετά από 3 χρόνια, αλλά το θέμα είναι το τι είπε!

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ανάμεσα σε άφθονη κομματική μπουρδολογία, αθάνατα λαϊκά άσματα, εξοργιστικές πολιτικές διαφημίσεις, μπάλα μπόλικων ποδοσφαιρικών  θερμίδων και συλλήψεις επιφανών ανδρών της κοινωνικής ζωής του τόπου, αυτή την εβδομάδα συνέβη κάτι ακόμα: Μίλησε ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτό αποτελεί είδηση από μόνο του, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ο λόγος που τον οδήγησε στο να σπάσει τον όρκο σιωπής που έδωσε το σωτήριο έτος 2009 ενώπιον Θεού και ψηφοφόρων. Ποιος ήταν; Μα, ποιος άλλος από την στήριξη της παράταξης, κοινώς μια χείρα προεκλογικής βοηθείας στον Αντώνη Σαμάρα ώστε να μην πέσει το βαπόρι στο παγόβουνο της ακυβερνησίας.

Εν ολίγοις, ο Κώστας Καραμανλής έπειτα από τρία χρόνια που είχε εξαφανιστεί πιο πετυχημένα και από γκόμενα σε ταχυδακτυλουργικό του Κόπερφιλντ, αποφάσισε ότι πρέπει να μιλήσει -και μάλιστα με την βαρετή, παρωχημένη παλαιοκομματική γλώσσα του χθες- όχι ως χρέος στον ελληνικό λαό, αλλά ως χρέος στην παράταξη. Τώρα, το αν η ελληνική οικονομία επί των ημερών του φορτώθηκε στην πλάτη ένα άλλο χρέος 150 δις ευρώ είναι μια ιστορία που κατά τον τέως πρωθυπουργό δεν χρίζει αυτοκριτικής. Ούτε καν αναφοράς. Εσείς, απλώς στηρίξτε Σαμαρά. Το «ζώα» δεν το είπε. Απ’ έξω του τουλάχιστον…

Βασικά παρακολουθώντας όλα τα ευσεβή ανθρωποειδή κομματόσκυλα να χειροκροτούν όρθια τον καραμανλικό λόγο –λες και διαβάζει ο Μωυσής τις δέκα εντολές- είμαι πια σίγουρος ότι σε αυτόν τον τόπο ο δικομματισμός θα αργήσει να πεθαίνει. Μην απορήσετε αν τον δείτε να νεκρανασταίνεται ξαφνικά στις κάλπες. Το χούι φεύγει πάντα τελευταίο και όχι τίποτα άλλο, αλλά τα χούγια του Έλληνα ψηφοφόρου έχουν αποδειχθεί εφτάψυχα σε βάθος χρόνου και πόνου.

Ασφαλώς, η προεκλογική γαλαντομία του Κώστα Καραμανλή προς τον  «παλιόφιλο» Αντώνη, είχε πολλά και κυρίως συμπυκνωμένα μηνύματα. Εντός και εκτός παράταξης. Στην τελική, τι είχαν να χωρίσουν οι δυο τους; Άσε που από τη στιγμή που ανέλαβε ο Αντώνης, κακή κουβέντα δεν βγήκε από το στόμα του για τον προκάτοχο. Οπότε…

Οπότε μια απορία έχω. Θεωρώ τον Καραμανλή ξύπνιο άντρα, οξυδερκή. Μάλιστα, στο παρελθόν με έπεισε για τις προθέσεις του. Ομολογώ να πω ότι σαν άνθρωπος μου είναι συμπαθής. Δεν καταλαβαίνω, όμως, ένα πράγμα. Γιατί δεν βρήκε το πολιτικό θάρρος να μιλήσει τόσο για το χρέος που φόρτωσε στη χώρα η διακυβέρνησή του, όσο και για το γεγονός ότι την έκανε από την εξουσία με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας την καυτή πατάτα στους «λεφτά υπάρχουν». Περίμενα το λιγότερο μια στάλα αυτοκριτικής. Μια κουβέντα. Τίποτα. Ποιος ξέρει, μάλλον τον έχουμε πείσει ότι η συλλογική μνήμη μας είναι πιο κοντή από το μπόι των πολιτικών μας…

Διαβάστε ακόμα:

* Κάτσε κάτω από το Μπένι, Πύρρο…

* Η ορολογία των εκλογών

* Σταθερότητα ή άι σιχτίρ, that’s the question…