“Ο Ανδρέας δεν φοβόταν τον θάνατο”

Ο καθηγητής καρδιολογίας Δημήτρης Κρεμαστινός, μιλάει για τον Ανδρέα Παπανδρέου, τις τελευταίες του στιγμές, 16 χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. 

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Ιουνίου 1996. Ήταν η μέρα που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ

και μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες της που έβγαλε η Ελλάδα, άφηνε την τελευταία του πνοή. Σήμερα, 16 χρόνια μετά, ο γιατρός του καθηγητής Δημήτρης Κρεμαστινός δίνει μια συνέντευξη στα ‘Νέα” και μιλάει για τον άνθρωπο Ανδρέα Παπανδρέου…

“Εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι δεν είδα ποτέ στο πρόσωπό του την αγωνία που φυσιολογικά έχει κάθε άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο του θανάτου. Οποιοσδήποτε διαβλέπει ότι χάνεται, αλλάζει ο χαρακτήρας του. Κάτι ανάλογο δεν διέκρινα ποτέ στον Ανδρέα Παπανδρέου”.

“Είχε το χάρισμα να κερδίζει τους γύρω του. Το είδα με τα μάτια μου όταν συνομιλούσε με τη Μάργκαρετ Θάτσερ στην Αγγλία, στο Χέρφιλντ. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις και του ενός και της άλλης. Μια σκληρή, Σιδηρά -όπως τη λέγανε- Κυρία αντιμετώπιζε τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι ως ασθενή, αλλά ως απολύτως υγιή”.

“Ήταν εσωστρεφείς και δεν αποκάλυπτε ποτέ αυτό που σκεφτόταν. Είχε πάντα κάποιο σενάριο στο πίσω μέρος του μυαλού του και έβλεπε καχύποπτα τον οποιονδήποτε συνομιλητή του. Ακόμη και εμένα τον ίδιο για ένα μεγάλο διάστημα, ώσπου να με γνωρίσει καλά”.

“Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγάλο χάρισμα όχι να κάνει -όπως έλεγαν όλοι- το μαύρο άσπρο, αλλά πραγματικά να πείθει τους άλλους ότι το μαύρο είναι άσπρο. Να πείθει δηλαδή ότι τώρα είναι μεσάνυχτα, αν και είναι 12 το μεσημέρι. Πρόκειται για ένα χάρισμα που αναμφισβήτητα το διέθετε”.

“Τον αδικούν σε πολλά. Όπως για ένα πολύ μεγάλο θέμα, που συμβαίνει να είναι και επίκαιρο. Λένε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου υπερχρέωσε τη χώρα με την πολιτική του. Επανειλημμένα, όμως εξέφραζε την άποψη ότι η χώρα μπορεί να χρεώνεται όσο θέλει, αλλά το χρέος να μην είναι καταναλωτικό, να είναι αναπτυξιακό. Να χρεώνεται δηλαδή η χώρα για να δημιουργεί υποδομές, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη. Έως το ’95 που οδηγούσε ως πρωθυπουργός τη χώρα η μεγάλη αγωνία του ήταν η ανάπτυξη, δεν ήταν το χρέος”.

“Όταν ο Γιακούμπ τον ρώτησε πως αισθάνεται αν και καθηγητής, που έχει γίνει πολιτικός, ο Ανδρέας Παπανδρέου του απάντησε ότι η πολιτική είναι μια έκφραση της ζωής που υπάρχει σε όλους μας, οτιδήποτε και αν κάνουμε, από το πρωί ως το βράδυ, είτε είμαστε στο πανεπιστήμιο, είτε στην εκκλησία. Ακόμα και μέσα στην οικογένεια κάνουμε πολιτική. Έτσι ακριβώς του είχε απαντήσει”.

Η συνέντευξη του Δημήτρη Κρεμαστινού κυκλοφορεί στα ΝΕΑ του Σαββάτου 23/06.