Καμία προσευχή για το Παρίσι – Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Και άρα δεν πιστεύω ότι οι τζιχαντιστές που σκοτώθηκαν, αφού σκόρπισαν τον θάνατο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, πέρασαν το βράδυ της Παρασκευής παρέα με σαράντα παρθένες στον μουσουλμανικό παράδεισο.

Ξέρετε ποια είναι η τραγική ειρωνεία σε όλα τούτα; Οι δολοφόνοι που εκπαιδεύονται χρόνια στο θρησκευτικό φανατισμό πέθαναν δίχως να καταλάβουν ποτέ το αδιανόητο λάθος τους. Θα ήθελα με όλη μου την

ψυχή να μπορούσα να τους δώσω πέντε δευτερόλεπτα συνείδησης μετά το θάνατο τους. Να σκοτωθούν και με κάποιο μαγικό τρόπο να δουν το τίποτα που ακολουθεί, να δουν το κενό, τη ματαιότητα της ζωής τους και του μίσους τους.

Και μετά, με τον ίδιο μαγικό τρόπο, να τους γυρίσω στην αφετηρία της βραδιάς. Δεν θα είχε σκοτωθεί κανείς. Το ξέρω πώς ακούγεται απλοϊκό, στα όρια της ανοησίας. Κι ωστόσο είναι μια σκέψη που με βασανίζει, σχεδόν με διαλύει: Πόσα μακελειά θα είχαν αποφευχθεί, πόσο αίμα θα είχαμε γλιτώσει, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στο επέκεινα. Πέντε – δέκα δευτερόλεπτα θα αρκούσαν για να σώσουν μερικές χιλιάδες ή και εκατομμύρια ζωές. Δεν έχω καμία όρεξη να προσευχηθώ λοιπόν. Η προσευχή βρίσκεται στη βάση του προβλήματος.

Αντιθέτως έχω διάθεση να προστατέψω, με όσες δυνάμεις διαθέτω, την Ευρώπη. Την Ευρώπη που στα δικά μου μάτια, από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό επίτευγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο κόσμος δεν γνώρισε ποτέ πριν κάτι τόσο καλό, ένα σύστημα διαβίωσης τόσο επιτυχημένο, πολιτισμένο, ειρηνικό, σε τόσο μεγάλη κλίμακα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα όσο την Ευρωπαϊκή Ένωση (και την Ευρώπη συνολικά, πλην ορισμένων περιοχών όπως τα Βαλκάνια) των τελευταίων εξήντα ετών.

Έχει προβλήματα; Αμέτρητα. Αδικίες; Πολλές και σκληρές. Θα ήθελα κάτι άλλο πιο δίκαιο, πιο ευαίσθητο, πιο ανθρώπινο στη θέση της; Πιθανόν. Άλλα μόνο αν συζητάμε με βάση την Ευρώπη και τον Δυτικό πολιτισμό, όχι κάποια ευφάνταστη ουτοπία. Πάνω στο υπάρχον μοντέλο, ναι, να παλέψουμε για τις απαραίτητες βελτιώσεις. Για περισσότερη δικαιοσύνη, ισότητα, ανθρωπιά. Πάνω στη θεωρία της ισοπέδωσης και της δαιμονοποίησης της Δύσης, όχι, με συγχωρείτε, αλλά δεν πρόκειται να συζητήσω.

Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να βρισκόμαστε. Στο σημείο της πάλης για την εξάλειψη των ευρωπαϊκών παθογενειών και την βελτίωση μιας κατάστασης που πράγματι, εσχάτως ολισθαίνει προς τον ασυγχώρητο κυνισμό. Αλλά δεν βρισκόμαστε εκεί.

Να που ξαφνικά πρέπει να παλέψουμε για να υπερασπιστούμε την ίδια την ύπαρξη της Ευρώπης. Την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα. Να παλέψουμε γα τα αυτονόητα. Να παλέψουμε απέναντι σε φανατικούς τζιχαντιστές και απέναντι σε δυτικούς που μισούν τη Δύση. Απέναντι στους «ξερόλες» συνωμοσιολόγους που θέλουν να μας βγάλουν από τον «ύπνο» μας (ευχαριστώ Ραχήλ, δε θα πάρω) και απέναντι σε "επαναστάτες" του κώλου. Απέναντι στους «ευαίσθητους» του πληκτρολογίου και απέναντι στα μονοπώλια της θλίψης και της οδύνης (μόνο αυτοί θυμούνται τα παιδάκια στο Αιγαίο όση ώρα εγώ ο καλοζωισμένος δυτικός χύνω κροκοδείλια δάκρυα για τους Παριζιάνους).

Απέναντι σε μανάβηδες – ηγέτες και απέναντι σε μισαλλόδοξους πολιτικούς που χτίζουν καριέρες πάνω στον αντιευρωπαϊσμό σου. Απέναντι σε φασίστες που θέλουν να κλείσουν τα σύνορα και απέναντι σε «ουμανιστές» που δεν παραδέχονται το υπαρκτό ενδεχόμενο, μαζί με τους πρόσφυγες να έχουν περάσει στην Ευρώπη και κάμποσοι τζιχαντιστές. Απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και απέναντι στον θρησκευτικό σκοταδισμό.

Απέναντι στο μίσος και απέναντι στην ανοησία. Και τα δυο μοιάζουν ανίκητα. Αλλά δεν είναι. Αρκεί να αφήσουμε τις προσευχές στην άκρη. Το Παρίσι δεν χρειάζεται καμία προσευχή. Η Ευρώπη δεν χρειάζεται καμία προσευχή. Συσπείρωση κοινής λογικής χρειάζεται.

Κι άλλωστε, τι νομίζετε ότι έκαναν οι τζιχαντιστές ακριβώς πριν ξεκινήσουν τη σφαγή στο Παρίσι; Προσευχήθηκαν...

Το διαβάσαμε στο SDNA

The post Καμία προσευχή για το Παρίσι – Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης appeared first on KoolNews.