Οι φίλοι που συναντάς μόνο στις διακοπές…

Φτάνεις στο νησί σου, στο χωριό σου, στο μέρος που σκέφτεσαι στις δύσκολες ημέρες του χειμώνα. Έχεις γεμίσει τις βαλίτσες σου, έχεις αγοράσει τα βιβλία σου, έχεις πετάξει τα ξεχειλωμένα μαγιό. Και έχεις κάνεις πλάνο ότι θα τα διαβάσεις όλα, ότι θα δεις τις ταινίες που δεν είδες, ότι θα παίξεις μονόπολη, ότι θα κάνεις όλα αυτά που δεν έχεις προλάβει να κάνεις μέσα στο χειμώνα… με λίγα λόγια θέλεις να αδειάσεις, ώστε να μπορείς να ξαναφορτίσεις. Με αυτή την διάθεση ξεκινάω κι εγώ τις διακοπές μου κάθε καλοκαίρι.

Κατεβαίνοντας

από το πλοίο, θέλω να κάνω επιτόπια πηδήματα χαράς, είμαι χαμογελαστή και ας έχω φτάσει 04.00 το πρωί με φορτωμένο αυτοκίνητο τύπου «τα ξεπουλάω τώρα όλα». Απολαμβάνω ακόμα και την μανούρα του μπροστινού φορτηγού ψυγείου, που ξεπαρκάρει γεμίζοντας με καυσαέριο.

Φτάνω στο σπίτι μου και με μεγάλη ευτυχία ξεφορτώνω τα πάντα, ανεβαίνοντας ανηφόρες και σκαλιά, ως ο πιο γεροδεμένος αχθοφόρος. Αφού ξεφορτώσω και τα ποδήλατα και τακτοποιήσω τα παιδιά, θα κάτσω στο μπαλκόνι να απαλαύσω το ξημέρωμα. Στη συνέχεια δεν θα κοιμηθώ, θα τακτοποιήσω τα πάντα στην καλοκαιρινή μου φωλίτσα. Η ενέργεια μου χτυπάει κόκκινο. Λίγο αλλαγή στην διακόσμηση είναι πάντα απαραίτητη. Το ψάθινα καπέλα και τα παρεό θα μπουν σε θέσεις που θα δώσουν ένα ύφος πιο καλοκαιρινό στο σπίτι.

Πρώτη δουλειά το πρωί να πάω στο μανάβη και στην αγορά να φουλάρω το ψυγείο. Μετά απαραίτητη στάση στο υπαίθριο φυτώριο να αγοράσω δύο γλάστρες βασιλικού. Μην με ρωτάτε γιατί δύο και όχι τρεις. Δεν ξέρω… Παιδική συνήθεια… Κι η μάνα μου το καλοκαίρι στο εξοχικό δύο γλάστρες αγόραζε. Ίσως για να κάνουν παρέα, ίσως γιατί ο ένας βασιλικός ήταν για τα κουνούπια στη βεράντα και ο άλλος για χρήση στη μαγειρική στο παράθυρο της κουζίνας.

Βγαίνοντας στην Χώρα λοιπόν, αρχίζεις να συναντάς τους καλοκαιρινούς σου φίλους. Τον Γιάγκο από τη ταβέρνα, την Μαρία από το φυτώριο, την Ζαφειρία από το μαγαζί με τα ωραία καφτάνια, τον Φωκά τον υδραυλικό, τον Αντώνη τον περιπατητή. Χαίρεσαι που τους βλέπεις όλους ξανά. Ανοίγει η ψυχή σου. Η ατάκα που συνοδεύει τους χαιρετισμούς και τα φιλιά είναι «Καλή Χρονιά».

Ναι, γιατί η χρονιά τώρα ξεκινάει, στις διακοπές. Τώρα που δια-κόπτεις το χρόνο και μπορείς να πάρεις απόσταση και να δεις καθαρά τι σου πάει και τι όχι. Τώρα που έχεις χρόνο ελεύθερο και μπορείς να ξαναβρείς το κέντρο σου. Αρχίζουν λοιπόν, σιγά σιγά τα καλέσματα για καφέ και γλυκό του κουταλιού. Οι πρώτες συζητήσεις έχουν για επικεφαλίδα «Τα νέα του χειμώνα». Αν έβρεξε, αν έχει ο Δήμος νερό, τι έγινε με τον βιολογικό καθαρισμό, ποιoς πέθανε, ποιoς παντρεύεται, ποιoς πουλάει το σπίτι. Όλα φαντάζουν φυσιολογικά και ήρεμα σαν να μην έχει περάσει μία μέρα. Σαν να μην έχασες επεισόδιο, κι ας έχεις να τους δεις δέκα μήνες. Και μετά αρχίζεις να λες τα δικά σου, όπου τα συρρικνώνεις σε δύο σύντομες φράσεις. “Τι να πω εγώ… άλλη μια χρονιά τα καταφέραμε στη ζούγκλα της πόλης… Το σημαντικό είναι ότι είμαι πάλι εδώ».

Όλοι έχουμε τους καλοκαιρινούς μας φίλους και οι σχέσεις αυτές είναι καθαρές και τίμιες. Δεν έχουν παζάρια και υποχρεώσεις, μόνο καλοσύνη και καθαρή ματιά!

Καλό καλοκαίρι σε όλους και μην ξεχνάτε όσοι έχετε παιδιά να παίζετε επιτραπέζια παιχνίδια μαζί τους, να ζωγραφίζετε, να ψαρεύετε και να ρίχνετε έναν απογευματινό ύπνο αγκαλιά στην παραλία κάτω από ένα μεγάλο αλμυρίκι. Όπως κάναμε παλιά… θυμάστε…

P.S. Και αν έχετε ένα ξωκλήσι που αγαπάτε, πηγαίνετε πρωινή βόλτα και καθίστε λίγο μόνοι σας…