ΤΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ «ΟΡΙΑ» ΤΩΝ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ Πολλά έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό για την ιδιότυπη οριοθέτηση της πλατείας Συντάγματος στους «πάνω» και στους  «κάτω». Τι ακριβώς συμβαίνει με όλον αυτόν τον κόσμο και γιατί αυτός ο διαχωρισμός, εν μέσω μιας Εθνικής κρίσης, που υποκρύπτει περισσότερα από όσα φανερώνει;Είναι σύμπτωμα πολιτικής ανωριμότητας ή αντίθετα αποκαλύπτει την πολιτική ενάργεια των Ελλήνων πολιτών που δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν απερίσκεπτα πάνω στο θυμό τους τον οποιοδήποτε θα τους σερβίρει τη μαγική λέξη Δημοκρατία γαρνιρισμένη με εξωτικούς μεζέδες από το μαγειρείο της παγκοσμιοποίησης, αρκεί και μόνο για να απαλλαγεί από τα αποτυχημένα πολιτικά βαρίδια της Μεταπολίτευσης;Οι αριθμοί μάλλον μιλούν από μόνοι τους. Οι «πάνω» αποτελούν σαφώς την απόλυτη πλειονότητα του Κινήματος.Οπωσδήποτε η σύνθεση του κόσμου είναι όπως την περίγραψε κάποιος φίλος. Άνεργοι, ΔΥ, ΙΥ, μαθητές. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;Ωστόσο υπάρχει μια τεράστια ειδοποιός διαφορά. Οι “πάνω” αντιλαμβάνονται την ό,ποια πολιτική ανατροπή ή αλλαγή μέσα από ένα πιο παραδοσιακό-ελληνοκεντρικό πρίσμα που εστιάζει πρώτιστα στα εθνικά προτάγματα της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας, παράλληλα με την οικονομική κατίσχυση του Μνημονίου, πράγμα που για πολλούς είναι αλληλένδετα (τουλάχιστον για τους πάνω). Δήλον ότι οι σημαίες κυριαρχούν στην “πάνω” πλευρά, χωρίς όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να χαρακτηρισθούν ελαφριά τη καρδία “εθνικιστές”, ενώ σχεδόν εκλείπουν στην “κάτω”. Γιατί άραγε;Η ατζέντα των πολιτικών αιτημάτων της “πάνω” πλευράς, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, είναι μεγαλύτερη και πιο αντιπροσωπευτική της θέλησης και της ανησυχίας του ελληνικού λαού, από ό,τι είναι τα πολιτικά αιτήματα που έχει “επεξεργαστεί” η “κάτω” πλευρά και μάλιστα έπειτα από δύο ολόκληρες εβδομάδες “συνελεύσεων”!!!Και αυτό, χωρίς η “πάνω” πλευρά να έχει κάνει ακόμη κάποια “συνέλευση”. Μπορεί τα αιτήματα αυτά της πάνω πλευράς να μην έχουν ακόμη (κακώς για εμένα) αποτυπωθεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κιόλας. Για παράδειγμα, ενώ δεν θα βρείτε ούτε έναν στην πάνω πλευρά που να μην συμφωνεί με όλα όσα έχει ψηφίσει η “συνέλευση” των κάτω σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, το Μνημόνιο, την αλλαγή του Συντάγματος, την οργάνωση του κράτους κλπ, εν τούτοις, οι κάτω δείχνουν να διαφοροποιούνται από τους πάνω σε μια σειρά ζητημάτων που απουσιάζουν από την ημερησία διάταξη. Η ατζέντα των συζητήσεων της κάτω πλατείας είναι μάλλον σκοπίμως ελλιπής καθώς δεν συμπεριλαμβάνει, πολύ ουσιαστικά θέματα όπως είναι π.χ η πολιτική για τη μετανάστευση, τα εθνικά μας θέματα κ.α. Θέματα δηλαδή που σαφώς απασχολούν την πλειονότητα του λαού μας, και τα οποία έχουν χαρακτηρισθεί ως νο2 ή και νο3 από άποψη ιεράρχησης σπουδαιότητας από πολλούς θεσμικούς παράγοντες (Καλαμίδας), αλλά όχι και την κάτω πλατεία που επί των θεμάτων αυτών, αν δεν την ενδιαφέρουν καθόλου, μάλλον έχει καθώς φαίνεται μια άλλη άποψη. Η αριστερή ρητορεία και τα εμφανή συνθήματα περί “φασιστών” και υπέρ τ