ΕΛΠΙΔΑ… Θυμάστε;

Ο πατέρας της Ελπίδας μου είπε πως είχε την διαίσθηση ότι κάτι καλό θα συνέβαινε ανήμερα της Παναγιάς και έτσι και έγινε.Η Ελπίδα για πρώτη φορά ανοιγόκλεισε το στόμα της. Οι γιατροί θεώρησαν την κίνηση αυτή σαν σπασμωδική ή σαν αντανακλαστική κίνηση.Σπασμωδική…Έστω κι έτσι, ήταν η πρώτη κίνηση του παιδιού στον αισθητό μας κόσμο, μια κίνηση που έδειχνε μια προσπάθεια επιστροφής.Μια τέτοια κίνηση ανήμερα της Παναγιάς, το μυαλό πάει σε άλλες σκέψεις…και οι γιατροί να συνεχίζουν να είναι αποκαρδιωτικοί στην πρωινή και στην απογευματινή ενημέρωση. Τα μηχανήματα και τα σωληνάκια στην θέση τους μέρα νύχτα να εντοπίζουν τις λοιμώξεις. Να βλέπεις γονιό να λυγίζει είναι φυσικό, μα να βλέπεις γιατρό να κλαίει και τους γονείς να την στηρίζουν ψυχολογικά, αυτό είναι σπάνιο.Και δίπλα, κάποιοι άλλοι γονείς με παιδιά στην Εντατική να δίνουν κουράγιο το πρωί και να ψευτοχαμογελάνε και ύστερα το απόγευμα να κλαίνε και να απελπίζονται και όλοι μαζί σε μια απόκοσμη παράλληλη ζωή να κοιμούνται στον ξενώνα, να σιτίζονται σε ένα καφέ μικρογευμάτων, να εκκλησιάζονται την Κυριακή, να λυγίζουν… να σηκώνονται από την μια στιγμή στην άλλη, με τα συναισθήματα να είναι πιο ρευστά από ποτέ.Από τις πρώτες μέρες, η συμπαράσταση για την Ελπίδα από διάφορους ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους, να μοιάζει εξωπραγματική, άνθρωποι από την Κρήτη από την Κέρκυρα, την Μυτιλήνη αλλά κι από αλλού, ναεπισκέπτονται την εντατική ενημερωμένοι από το Διαδίκτυο, ενωμένοι σε μια προσευχή.Να γίνονται γνωστοί, να γίνονται φίλοι …σχεδόν συγγενείς. Να φέρνουν μαγειρευτά φαγητά από τα σπίτια τους, να κανονίζουν μερίδες και μενού με μια εύθυμη διάθεση ..πολύ το αλάτι στην σούπα…δεν τρώωτις μπάμιες…19 Αυγούστου ….ο πατέρας να της λέει στο αυτί….κούνα το δαχτυλάκι σου και το παιδί να το σηκώνει, μια, δυο, τρεις, τέσσερις φορές της το ψιθύρισε… τέσσερεις φορές να το κουνάει.Οι γιατροί να μιλάνε για αντανακλαστικές κινήσεις και εμείς να παραμιλάμε από χαρά…άντε γιαβρί μου..κουράγιο.«Ελάτε να το δείτε με τα μάτια σας» να λέμε και η Ελπίδα να μένει ακίνητη μπροστά στους γιατρούς…πάλι απογοήτευση, πάλι να δίνεις κουράγιο και να εξηγείς τα ανεξήγητα.Ακίνητη, πληγιασμένη από την ακινησία και από το χτύπημα, με παρέα τα άλλα παιδάκια στην εντατική… άλλα να φεύγουν… άλλα να έρχονται. στην Εντατική, εκεί όπου υπάρχει εδώ και 3 χρόνια ένα κοριτσάκι παρατημένο από τους γονείς του…τρία χρόνια εκεί μέσα που όταν κάνει καμιά βόλτα αδημονεί να γυρίσει πίσω στο κρεβάτι της…στο σπίτι της…. Ήταν μερικών μηνών όταν πρωτομπήκε…ό Άγγελος της Εντατικής κατά τον πατέρα της Ελπίδας.Να περνούν οι μέρες και να μην περνούν, να γίνονται τάματα… πεζοπορίες στην χάρη του τάδε Αγίου, …ιδρώτας ανακατεμένος με κόπωση κι ελπίδα….Ελπίδαμας.Άντε καμάρι μου…άντε πουλάκι μου…έλα κοντά μας…Η Ελπίδα σαν να μας άκουσε και βάλθηκε να αναπνεύσει για λίγο μόνη της χωρίς τα μηχανήματα ..πολύ λίγο όμως…και μετά πάλι ο αναπνευστήρας…κουράστηκε από τις ανάσες αλλά λίγο το ΄χεις ;;Και μετά είναι και εκείνο το γαλάζιο λούτρινο δελφινάκι που της το ΄φερε