Πομπώδεις διαπιστώσεις, ουσία μηδέν αλλά και διακριτική ευαισθησία προς τη βία!

Επιστολή Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

Δεν τυγχάνει να γνωρίζω τον κ. Σταύρο Κωνσταντακόπουλο, συντάκτη του άρθρου  εις την πρώτη σελίδα της χθεσινής «ΑΥΓΗΣ», υπό τον εξόχως  πομπώδη τίτλο «Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και τα ιδεολογικά καθήκοντα».  

Δικαιούμαι, όμως, να το αντιπαραβάλω με το κύριο άρθρο της χθεσινής «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» (παρατίθεται), το περιεχόμενο του οποίου απηχεί την κοινή λογική, το αίσθημα ευθύνης και την απαίτηση σεβασμού από τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους οπαδούς τους, βεβαίως και κάθε πολίτη,

κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, προς το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα.

Προφανώς ο Σ.Κ. θα ανήκει εις το ιδεολογικό «απαρράτ» του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (ήγουν του ιδεολογικού πυρήνος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, με παλαιοκομμουνιστικούς όρους) και θα έχει επιφορτισθεί να ανακαλύψει κάποιον τόπου εις τη βαβέλ των συνιστωσών, υποσυνιστωσών και ανομολόγητων τάσεων, οι οποίες συνθέτουν αυτό το πολιτικό μόρφωμα.

Κατά τον Σ.Κ. αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ «κατόρθωσε να γίνει η εστία προς την οποία κατευθύνθηκε η πλειοψηφία των «οικονομικών ψήφων», που όμως δεν είναι ταξικές «γιατί ακριβώς ελλείπει η ταξική συνείδηση αυτών των ψηφοφόρων». Αντιλαμβάνομαι, συνεπώς, ότι υπαινίσσεται ένα ιδεογικό κενό και αντιλαμβάνεται την ανάγκη να βρούν «ταξική στέγη»  οι ψήφοι «ανεστίων» -διατύπωσις του Αρχηγού Τσίπρα- ώστε «να μετατραπεί η οικονομική ψήφος σε ταξικό ψήφο».

Μέχρι να επιτευχθεί τούτο, η επίκληση της βίας ή και η χρήση βίας θα μπορούσε να αποτελέσει έσχατη επιλογή της Αριστεράς; Ο Σ.Κ. μέμφεται στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ. που φέρεται να είπε (και απολύτως ορθώς αν το είπε) ότι «δεν υπάρχει καλή βία και κακή βία». Πληροφορεί λοιπόν ότι άλλο πράγμα είναι η «βία των φασιστών» και άλλο πράγμα «η βία των κατώτερων τάξεων» (νεολογισμός ή  νέα εκσυγχρονισμένη εκδοχή της αριστοκρατίας;) και επισημαίνει ώς προς την τελευταία εκδοχή  ότι «όταν υπάρχει αναγκαστική καταφυγή σε αυτή (τη βία) από συλλογικά υποκείμενα, καμία σχέση δεν έχει αυτή η τελευταία, με τη βία των φασιστικών συμμοριών». Θα ήταν περισσότερο πειστικός ο Σ.Κ. άν έμπαινε στον κόπο να μνημονεύσει τέτοιες περιπτώσεις «συλλογικών υποκειμένων». 

Είναι προφανές ότι ο Σ.Κ.  θεωρεί τη βία ώς εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑίϊκου κινήματος. Υποθέτω, ότι, από θέση ιδεολογικού υπευθύνου, αναζητεί να εύρει έναν κοινό τόπο εις τη βαβέλ του πολύ-κόμματός του, απατηλώς ενιαίου ώς εδηλώθη εν όψει των εκλογών της 12ης Ιουνίου, ώς προς την οποία κάποιοι τοποθετούνται με περισσότερο θετικές ή και θετικές προσεγγίσεις. Μήπως δεν πρέπει να απογοητευθούν και κάποιοι, γιά τους οποίους η κουκούλα και οι βανδαλισμοί αποτελούν όπλο πολιτικής πάλης;…

Ο Σ.Κ.  θεωρεί ότι «το μέγεθος της οικονομικής ύφεσης καθιστά την ιδιώτευση πολυτέλεια και την εμπλοκή στην Αριστερά σχεδόν υποχρεωτική». Διαβλέπω έναν υποκρυπτόμενο ολοκληρωτισμό εις τα γραφόμενά του, πίσω και πέραν από τις διατυπώσεις του γιά «επιτυχή όσμωση», «ηγεμονικό ιδεολογικό λόγο», «αξιόμαχα πολιτικά όπλα» και άλλα φληναφλήματα, τα οποία μόνο σε άλλους